Als Boudewijn de Groot net als SIR CLIFF RICHARD op 23 april bij de Edison Music Awards de OEUVREPRIJS in ontvangst mag nemen, zal hij het gevoel hebben daar niet alleen op de bühne te staan. "Ik zal Lennaert Nijgh aan mijn zijde hebben", zegt Boudewijn me deze ochtend in American. "Ik zie het dan ook als een gedeelde prijs voor ons samen."
LENNAERT NIJGH en BOUDEWIJN, in de jaren zestig al het gouden duo van de Nederlandse pop
genoemd, hebben nu al bijna veertig jaar lief en leed gedeeld. Er waren perioden dat hun
wegen zich scheidden, dat er een soort afstand was...
Boudewijn: "Als ik in de trein zit, zie ik andere sporen weleens opzij gaan om later weer bij
elkaar te komen. Zo zie ik mijn relatie met Lennaert ook. We zien elkaar wel eens lange tijd
niet, maar we komen altijd weer bij elkaar."
Toen Boudewijn, nu een paar jaar geleden, voor de derde maal trouwde, was dat eigenlijk min
of meer symbolisch voor zijn band met Lennaert. Boudewijns bruid, Anja, was daarvoor namelijk
getrouwd geweest met Lennaert. En Boudewijn had Anja dan ook voor het eerst bij Lennaert thuis
ontmoet. Boudewijn zei bij zijn huwelijk: "Dit toont aan dat we toch samen één grote
familie zijn."
Nu wil Boudewijn er niet dieper op ingaan. "Dat heb ik liever niet", zegt hij, maar hij legt
wel uit dat het een en ander geen problemen heeft opgeleverd met Lennaert. Lennaert woonde
de huwelijksvoltrekking zelf bij! "Anja is voor mij een rustpunt", zegt Boudewijn tenslotte.
"Dit is toch een vak met veel spanningen, opnamen maken, optredens, interviews en allerlei
verplichtingen. Belangrijk is dat je thuis die rust vindt."
Veilige haven
Wat dat betreft lijkt Anja zijn veilige haven te zijn geworden. Het heeft lang geduurd
voordat Boudewijn die vond, want in zijn carrière komt men vaak periodes tegen,
waarin het 'zwerversbloed' hem op andere paden dreef.
Boudewijn: "Soms had ik geen zin meer om te zingen. Dan wilde ik iets anders. Dat begon al
eind jaren zestig."
Boudewijn was al heel jong een ster geworden. Dat begon eerst heel voorzichtig met het lied
Noordzee. Maar zijn eerste grote hit was Een meisje van zestien, een
Nederlandse bewerking overigens van het bekende Bécaud-nummer Un Enfant. [red.:
moet natuurlijk Charles Aznavour zijn en de Franse titel is: Une enfant de seize ans.]
Het werd de doorbraak voor De Groot en Nijgh. Er kwam een lp Apocalyps...
[red.: die lp heette gewoon Boudewijn de Groot, en pas veel later is die omgedoopt tot
Apocalyps, red]
... gevolgd door Voor de Overlevenden, waarop de legendarische hit Het land van
Maas en Waal stond. Voor de Overlevenden klonk prachtig, ook door de unieke
arrangementen van Bert Paige. De naam van Boudewijn de Groot was gevestigd!
De roem en het succes kwamen in zijn leven. Hoe ging hij daarmee om? "Het overrompelt je",
zeg hij. "Maar je ondergaat het."
Toen al kreeg hij voor 'Voor de overlevenden' zijn eerste Edison. Er kwamen nieuwe platen.
Boudewijn werd een idool met een schare meisjes achter hem aan en vele huwelijksaanzoeken.
"Het was een opwindende tijd, maar ik had ook mijn gezin... Mijn kinderen Mareel en Kaya
[Caya, red.] waren net geboren", aldus de zanger.
De verantwoordelijkheid als jong gezinshoofd - hij trouwde voor het eerst toen hij twintig
was - en populaire artiest, werden de toch introverte soms wat mensenschuwe Boudewijn te veel.
"Het groeide me allemaal boven mijn hoofd", zegt hij nu zo'n vijfentwintig jaar later. "Er
was in een korte periode te veel gebeurd. Direct van school af werden we toch min of meer
het diep in gegooid. Ik verlangde naar rust."
"Ik vertrok naar een boerderij in Dwingeloo. Het was tijd van de hippies en ik leefde daar
met vier andere generatiegenoten. En ja, ik was daar min of meer de gefrustreerde popzanger,
die eigenlijk wereldberoemd wilde worden en zich nu terugtrok om daar over na te denken."
Boudewijn vertrok naar Dwingeloo nadat hij zonder LENNAERT de cd Nacht en Ontij had
gemaakt, die bij liefhebbers misschien wel in de smaak viel, maar niet bij Boudewijn
persoonlijk. [red.: in 1968 al een 'cd' gemaakt? Dat lijkt ons onwaarschijnlijk!]
Hij had er zelf teksten voor geschreven, die toch niet die sfeer, toon en poëtische
lading van Lennaert hadden.
"Ik vond die pauze in Dwingeloo een oplossing. Ik had gewoon even geen zin meer, wat je meer
ziet in m'n carrière. Dan ga ik gewoon weg..."
In Dwingeloo probeerde hij nog wel een eigen band op te richten, maar hij dacht vooral na
over de toekomst. Boudewijn reageert lauwtjes als ik hem vraag of hij het niet erg vond zijn
jonge gezin daarvoor in de steek te laten. "Het was gewoon nodig", zegt hij.
Come-back
Het huwelijk hield dan ook niet lang stand. Boudewijn trouwde kort daarop opnieuw en vroeg
Lennaert weer teksten voor hem te schrijven. De Eenzame Fietser werd zijn come-back,
wat in die jaren ook mode was voor popzangers, die ineens verdwenen om mediteren of zich
terugtrokken uit de showwereld.
Boudewijn heeft het allemaal meegemaakt. Hij zegt: "Ik werkte daarna ook als producer, en
onder meer voor platen van Rob de Nijs." Daarvoor maakten De Groot en Nijgh ook songs voor
Liesbeth List en Adèle Bloemendaal.
Boudewijn: "Malle Babbe werd aanvankelijk geschreven voor Adèle, maar het was Rob de Nijs
die er een van zijn grootste hits van maakte..."
Boudewijn vertrok weer eens. In Parijs maakte hij met René Daalder de persoonlijke plaat
Waar ik woon, en wie ik ben. De plaat werd opgenomen in Los Angeles en bevat heel
persoonlijke nummers over Boudewijns overleden moeder.
De tekst over haar begint met Ik ben nu wel bekend als Boudewijn de Groot. Maar moeder
weet van niets. Mijn moeder is namelijk dood. [red. Maar weer eens een opmerking: niet
alleen citeert Van der Meijden deze strofe verkeerd, ook begint het lied er niet mee. Pas
ergens halverwege zingt Boudewijn dit couplet. Zucht...]
Het is een aangrijpend, ontroerend lied, waarachter de tragedie schuil gaat van Boudewijns
eigen moeder, die toen hij één jaar was aan de gevolgen van een verblijf in een kamp
overleed.
Toen Boudewijn twee jaar was, reisde hij met zijn in-verdrietige vader en zijn toen
vierjarige broer Roland en zevenjarig zusje Marijke per schip naar Nederland. "Zij hadden
moeder nog echt gekend", aldus Boudewijn. Over het verdriet van zijn verloren moeder werd
thuis nooit veel gesproken. Natuurlijk voelde Boudewijn later als kind dat gemis van een
eigen moeder en wist hij hoe zijn vader leed onder haar dood. Maar het onderwerp werd gemeden.
Boudewijn zegt: "Ik heb er ook geen trauma aan overgehouden. Ik werd twee jaar tijdens die
reis. Ik herinner me er niets meer van."
Boudewijns vader trouwde later opnieuw. Boudewijn: "En deze vrouw werd mijn moeder, die heel
goed voor ons was."
Retraite
Maar er waren toch jaren dat Boudewijn geen echt gezinsleven had. Dat zal zijn stempel
misschien op zijn hele leven hebben gedrukt en verklaart ook waarom hij zo jong zijn eerste
vrouw en kinderen verliet voor een een jaar van retraite. Bindingen waren altijd moeilijk
voor hem.
Zelfs met Lennaert Nijgh waren er soms spanningen en volgden er - je kan zijn band met
Lennaert als een 'huwelijk zonder seks' beschrijven - scheidingen.
Maar bij LENNAERT keerde hij altijd terug. Het was en is zijn bron om zijn emoties te
verwerken en te uiten. Hij is de straffe hand in zijn leven - zijn boei in de oceaan.
Met Lennaert volgden er weer nieuwe successen. Totdat Boudewijn op een dag besloot, na zijn
eerste kennismaking met Los Angeles voor het mixen van zijn plaat Voor de
Overlevenden...
[red.: Ach Henk, nou ga je toch wel heel erg de fout in. Voor de overlevenden is van
1966 en we zitten al ver in de jaren 70 met je verhaal.]
... na zijn plaat Van een Afstand - de titel zegt het al - opnieuw uit te wijken naar
Amerika.
"Ik volgde er workshops en een muziekopleiding. Niemand kende mij er en ik leefde, denk ik,
net onder de armoedegrens. Het was echt afzien. Ik had een heel klein kamertje en kon met
moeite rondkomen. Maar zo'n periode kan geen kwaad."
Boudewijn dacht er in die tijd al aan, zegt hij, met optreden te stoppen en niet meer te
zingen. De reis door de showbusiness leek voor hem ten einde.
Lange tijd hoort men dan weinig van hem. Hij vertaalt Engelse boeken, componeert filmmuziek
in Nederland, maar zeven jaar later, in 1991, staat hij ineens op het podium als Tsjechov in
de musical van Robert Long en Dimitri Frenkel Frank.
"Dat was de nieuwe uitdaging die ik nodig had. John van de Rest heeft me enorm geholpen.
Zingen was voor mij eigenlijk ook altijd acteren geweest."
Het was een bijzondere tijd. Hij werd nog verliefd op zijn tegenspeelster RYAN VAN DEN AKKER.
Boudewijn zegt: "Dat was slechts heel kort. Maar het was wel hevig, deze romance."
Ik moet aan Ryan denken als Boudewijn uit het raam naar zijn op straat geparkeerde motor
kijkt. Want Ryan rijdt ook motor! Een tenger klein maar pittig meisjes op zo'n grote motor.
Boudewijn glimlacht: "Heeft zij nog een motor?"
Is hij nu zelf na de EEMZAME FIETSER de EENZAME MOTORRIJDER geworden? Is het een erfenis uit
de hippietijd, de periode van de Easy rider?
Boudewijn: "Een motor is heerlijk. Ik geniet van de vrijheid die je voelt als je er op rijdt.
De motor is snelheid en je hebt de wereld in je handen als je door het land racet."
Dat heeft Boudewijn steeds gewild. Hij heeft altijd zelf willen sturen, maar die eenzame
ritten waarin hij al zijn bagage uit het leven achter zich liet, duurden nooit zo lang.
Meestal sprong Lennaert Nijgh weer achterop...
Dat gebeurde ook in 1995, ruim tien jaar na hun laatste samenwerking, toen er eindelijk een
nieuwe De Groot/Nijgh-cd verscheen: Een nieuwe herfst. Er was veel overredingskracht
nodig geweest om Lennaert zover te krijgen. Strafte hij de vrijbuiter Boudewijn zo? Het leek
er wel op, maar de cd werd toen hij klaar was een succes.
Eregalerij
Boudewijn en Lennaert kregen een plaats in de EREGALERIJ VAN DE NEDERLANDSE POPMUZIEK 1995.
Er volgden nieuwe cd's, zoals Wonderkind aan het strand en ten slotte Een hele
tour, een dubbel cd-box met tal van successen in de oorspronkelijke arrangementen van
Bert Paige, die echt een monument is.
[red.: En weer gaat Van der Meijden de fout in. Want een van de twee cd's bevat opnamen met
de groep met wie hij momenteel tourt en die dus niet de arrangementen van Paige gebruiken.]
BR>
Boudewijn en Lennaert zijn weer helemaal terug. Na Een nieuwe herfst, zegt Boudewijn,
werkt Lennaert nu heel voorzichtig met het idee een nieuwe plaat te maken geïnspireerd op
DIE WINTERREISE van Schubert...
Is de winter van hun carrière aangebroken?
Boudewijn, drieënvijftig jaar jong, zegt: "Ik denk dat als je ouder wordt, je nog
beter wordt als zanger. Je hebt meer meegemaakt."
Maar in deze winter wordt Boudewijn omringd door lente. Zijn kinderen MARCEL en JIM zingen en
dochter KAYA acteert.
Boudewijn: "Daar ben trots op, al was ik aanvankelijk toen zij begonnen heel kritisch. Kaya
had daar zo'n last van, dat ze op een zeker moment zei: 'Zo hoeft het niet meer voor mij.'
Kaya speelde in WIE VERMOORDDE MRS MARY ROGERS bij ORKATER en speelde bij UNIT 13. Ik voelde
me toen wel schuldig."
Boudewijn: "Ik dacht: dat is niet goed. Want na een voorstelling zei ik eerst wat fout was in
mijn ogen en dan pas het positieve. Dat kon ik niet maken, wist ik... Dat doe ik nu ook niet
meer. Ze hebben alle drie die vrijheid nodig die ik ook altijd had."
Bij Boudewijn en Lennaert was de vrijheid niet te bezwijken voor trends of de commercie,
die hen nu al jaren lang een belangrijke plaats heeft opgeleverd in onze showbizzgeschiedenis.
Boudewijn zegt het eigenlijk heel normaal te vinden, dat met hem tijdens de Edison Music
Awards ook Lennaert Nijgh geëerd wordt!
De oorspronkelijke spelling is aangehouden.
|
|
|
|