"Je hebt eindelijk je zin," zei iemand toen hij begreep dat
alle teksten op één na door mijzelf geschreven
werden. Het klinkt lullig, maar er zit een kern van waarheid
in: Ik heb er altijd mijn zinnen opgezet alles zoveel mogelijk
zelf te doen. De frustraties van het verkeerd
geïnterpreteerd zien van ideeën, of het aanzien van
gemiste kansen (alles binnen mijn eigen opvattingen,
natuurlijk) werden bij iedere plaat groter. Leidden in feite
op momenten al tot beslissingen die inhielden dat ik platen
gemaakt heb zonder medewerking van de "vaste kern" uit het
begin.
Dit steeds meer zelf doen, heeft nu geresulteerd in deze
elpee. En dat kon ook moeilijk anders, omdat het op deze plaat
gaat over twijfels en onzekerheden, chaos en angst. En
weliswaar zijn dat begrippen waar iedereen mee te maken heeft,
maar die uiteindelijk voortkomen uit persoonlijke ervaringen
en interpretaties. Ik denk niet dat Lennaert Nijgh over al
mijn twijfels en onzekerheden zou kunnen schrijven. En ik zou
niet over de zijne kunnen zingen.
Zoals al mijn platen gemaakt werden aan het eind van bepaalde
periodes, als weerslag daarvan, zo werd deze plaat gemaakt aan
het eind van een periode van relationele en financiële
chaos en "artistieke onzekerheden".
Hiermee wil ik per se niet zeggen, dat deze plaat handelt over
deze specifieke onderwerpen. Het gaat om de begrippen:
twijfel, onzekerheden, chaos, angst. En hoop. De
sleutelwoorden zijn: donker, licht, binnen, buiten, stad,
regen, chaos.
De situaties zijn alleen van belang voor de liedjes zelf en
hebben verder weinig te maken met mijn persoonlijke leven: het
gaat om de sfeer, de emoties, het stemmingsbeeld. De enige
"filosofie" is: grijp niet terug op je zekerheden van het
verleden als ze een ontwikkeling vooruit in de weg staan. Dat
is alles.
Eventuele invloeden in tekst en muziek zullen ongetwijfeld
duidelijk zijn. De popmuziek van vandaag stimuleert me honderd
keer meer dan die van de zeventiger jaren. En via mijn studie
Filmmuziek kwam ik opeens vrij intensief in aanraking met de
klassieke muziek van het begin van deze eeuw.
Verder is ook het surrealisme niet ongemerkt aan de plaat
voorbijgegaan, kortom: niet alle invloeden zijn eigentijds, en
de plaat zal dat misschien niet helemaal zijn in vergelijking
met bepaalde muziek uit met name Engeland. 'MAALSTROOM' is
echter wel een logisch vervolg op de voorgaande elpees. En de
meest "eigen", ongetwijfeld.
Boudewijn de Groot
Boudewijn de Groot werd op 20 mei 1944 geboren in een Japans
interneringskamp bij het toenmalige Batavia (Djakarta). Kort
na het einde van de oorlog keerde de familie De Groot naar het
land van herkomst terug om zich in Heemstede te vestigen.
Boudewijn doorliep het Coornhert Lyceum te Haarlem en wilde
daarna naar de filmakademie te Amsterdam. In samenwerking met
zijn vriend Lennaert Nijgh maakte hij enige liedjes waarbij
hij zichzelf op de gitaar begeleidde. Een en ander maakte zo'n
indruk op de toenmalige TV- commentator Ed Lautenschlager, dat
deze Boudewijn adviseerde om door te gaan en voor hem de
eerste kontakten met TV-producers en mensen uit de
platenindustrie legde. De vriendschap tussen Lennaert en
Boudewijn werd onverbrekelijk toen zij niet alleen verder
gingen met het maken van films, maar ook met de combinatie
tekstschrijver-komponist-zanger.
En op het ogenblik is er in Nederland vrijwel niemand meer van
(laten we zeggen) tussen de 20 en 40 jaar, die niet een
kompositie van Nijgh en De Groot als een kostbaar stukje
jeugdsentiment koestert. Het begon met de debuutsingle
'Strand', die insloeg als een bom; men herkende Boudewijn's
talent, stijl en voordracht en Lennaert's onmiskenbare
vermogen tot het schrijven van teksten. Dat ging zelfs zo ver
dat na het verschijnen van de eerste LP 'Apocalyps' de
Amsterdamse uitgeverij Bezige Bij belangstelling toonde en bij
de tweede LP 'Voor de Overlevenden' een boekje uitbracht,
waarin alle teksten waren opgenomen. 'Picknick' werd de derde
LP van het artistieke duo, zoals altijd geproduceerd door Tony
Vos, maar Boudewijn's vierde LP 'Nacht en Ontij' werd de
eerste LP zonder samenwerking met Lennaert Nijgh.
Nadat Boudewijn in 1969 was uitgeroepen tot Nederlands
populairste zanger, besloot hij zich een tijd lang terug te
trekken uit de zogenaamde showbizz... Najaar 1970 werd
Boudewijn producer bij Phonogram. Begin 1972 had hij weer zin
om een LP te maken, samen met Lennaert en zo ontstond de
langspeelplaat 'Hoe sterk is de eenzame fietser'. Boudewijn:
"'Hoe sterk is de eenzame fietser' was een plaat die aan de
ene kant muziek bevatte waar ik met 'Voor de Overlevenden' en
'Picknick' mee bezig was en aan de andere kant muziek, waarmee
ik verder wilde gaan." En Boudewijn ging verder. In
samenwerking met filmregisseur René Daalder ging hij
zich steeds meer toeleggen op het schrijven van teksten. Na
een periode van ontzettend veel praten, overleggen en
uitproberen, werd zijn LP 'Waar ik woon en wie ik ben'
geboren, die begin juni 1975 werd opgenomen en in Los Angeles
werd afgemixed.
Door die kontakten die Boudewijn tijdens zijn verblijf in
Amerika had gelegd, besloot hij voor enige tijd naar de
Verenigde Staten te vertrekken, waar hij gedurende twee jaar
een muziekopleiding genoot.
Hij kwam weer naar Nederland voor een uitgebreide tournee door
Nederland en België en voltooide in 1979 de langspeler
'Van een Afstand', die met een Edison en inmiddels ook een
gouden plaat werd bekroond.
Afwisselend toerend in Nederland en België, en studerend
in Los Angeles (arrangeren en filmmuziek), had Boudewijn
weinig tijd voor het schrijven en opnemen van een nieuwe
elpee. Wel kon er een "live" album worden uitgebracht:
'Concert' (januari 1982).
Pas na de studie, zomer 1983, begon het schrijven aan de
teksten voor wat zou worden de elpee 'Maalstroom'. Terug in
Nederland werd daar de muziek bij gemaakt en uiteindelijk, na
een tournee van 80 voorstellingen, kon deze plaat opgenomen en
uitgebracht worden.
|
|
|
|