Nog altijd roept de stem van Boudewijn de Groot herinneringen op aan het provo- en
kaboutertijdperk van de late zestiger jaren. Lief zijn voor elkaar, kampvuren met gitaren
aan stille stranden, protestmarsen, lange haren en bloemetjesoverhemden. Maar dat is jammer
genoeg voorbij. Jammer vooral voor Boudewijn zelf, die dit allemaal weer opnieuw probeert
op te roepen met de elpee "Van een afstand".
Hij lijkt zelf wat op een afstand van het leven, te staan. Was zijn vorige produkt, "Waar
ik woon en wie ik ben" (ook alweer zes jaar oud) nog een poging om de door jaren opgedane
levenswijsheid te verwoorden, deze keer geeft hij zich weer, over aan puberaal
liefdesverdriet. De liedjes zijn hoofdzakelijk in mineur en vertellen droef over mislukte
liefdes.
Niet dat daar wat op tegen is, integendeel. Relatieproblemen zijn de oorsprong geweest van
veel goede songs. Maar de manier waarop De Groot ze behandelt, doet wat gedwongen aan. Je
zou verwachten dat hij in die veertien jaar na het hoogtepunt van zijn carrière toch wel
wat heeft geleerd. Maar we hebben het allemaal al eens een keer van hem gehoord, en dat
geeft de teksten een wrange bijklank. Is hij nu zo naïef, of doet hij zo terwille van de
commercie?
Maar toch laat kwaliteit zich niet verbergen, en zijn vroegere roem wordt weer enigszins
herroepen door "Tip van de sluier", "Als het bericht slecht is", en "Carnaval". Maar ja, de
achtergrondstem op het laatste nummer is weer van zoon Jimmy, wiens onwettige komst in '67
al werd aangekondigd op Elégie Prénatal. Dat laat toch weer een beetje oudbakken gevoel
achter. Boudewijn mist op deze elpee duidelijk het vuur dat hem indertijd tot dé grote
protestzanger maakte. Misschien kan hij dat vuur nog ergens oppikken als hij weer aan het
fietsen gaat, in zijn eentje...
|
|