Jongensdroom van Boudewijn wordt werkelijkheid
auteur: Jan Hagenaar, foto: Phonogram
geplaatst in: Veronica gids nr 18, 30 april 1977
Voornamelijk omdat hij vindt dat Nederland hem in muzikaal opzicht hoegenaamd niets meer
te bieden heeft is Boudewijn de Groot naar Amerika vertrokken. Samen met zijn vrouw Alma,
zoontje Jimmy en drie gitaren vloog hij op 18 april van een regenachtig Schiphol naar
een zonnig Hollywood. Een jongensdroom was werkelijkheid geworden>
Boudewijn de Groot, de kampioen van het betere vaderlandse luisterlied, heeft een jaar
uitgetrokken om aan de andere kant van de Atlantische Oceaan een diepgaand onderzoek in
te stellen naar zijn muzikaal talent. Hij is vast van plan alle kansen te benutten om
dit talent tot volle wasdom te laten komen.
Kan een zo gevoelige, verlegen en in zichzelf gekeerde muzikant als Boudewijn de Groot
tot een optimale ontplooiing komen in een land, dat bekend staat om zijn spijkerharde en
egocentrische mentaliteit? Dat is de grote vraag, waarmee zijn vrienden, kennissen en
fans zich momenteel bezighouden.
Hard, maar eerlijk.
Zélf heeft de nu 32-jarige troubadour zich die vraag de afgelopen maanden ook
herhaalde malen gesteld. En vlak voor het begin van zijn Amerikaans avontuur was hij
bereid er met "Veronica" wat over te filosoferen. "Kijk", zei hij jongensachtig
lachend vanachter een glas cola in de Hilversumse Phonogram Studio, "ik weet zélf ook
donders goed dat er momenten zullen zijn dat ik, 't erg moeilijk zal hebben in Amerika.
Maar ik heb besloten de moeilijkheden niet uit de weg te gaan. Natuurlijk weet ik ook
dat de Amerikanen vaak een harde, inhalige en ongeďnteresseerde indruk op ons
Europeanen maken, maar toch spreekt die mentaliteit me in sommige opzichten wel aan.
Wat ik vooral weet te waarderen is dat een Amerikaan meestal onomwonden zijn mening
geeft. Dat komt hier dan als hard over, maar in feite is dat eigenlijk heel eerlijk en
integer. Hier in Europa wordt nogal eens geschipperd, gekonkeld en de waarheid geweld
aangedaan."
Boudewijn is uitgerekend naar Amerika vertrokken, omdat dat volgens hem het land is
van de onbegrensde muzikale mogelijkheden. "Nederland heeft natuurlijk ook goeie
muzikanten, maar het is een klein land en dus is de keus beperkt. Maar in Amerika kan
werkelijk alles.
En als ze daar talent in je ontdekken, dan zijn ze ook voor de volle honderd procent
bereid dat talent te ontwikkelen."
Hier top bereikt.
De vertolker van succesliederen als "Meneer de president," "Land van Maas",
"Prikkebeen" en "Tante Julia" vindt dat hij al meer dan een jaar geleden in eigen land
zijn muzikale top had bereikt. "Niets en niemand wist me hier nog te stimuleren. Ik
was echt helemaal uitgekeken op de Nederlandse scčne. Ik had hoognodig stimulansen van
buitenaf nodig. Die hoop ik nu in Amerika te vinden."
Als 13-jarige leerling van het Haarlemse Coornhert Lyceum droomde Boudewijn de Groot
er al van naar Amerika te gaan.
"Maar dat kwam er steeds niet van, vooral niet omdat ik eigenlijk verre van
avontuurlijk ben en bovendien ook behoorlijk lui. Na het lyceum wilde ik eerst de
filmacademie afmaken en toen rolde ik ineens in de muziek en zo ben ik die droom
steeds maar voor me uit blijven schuiven."
Maar nu is die droom dan werkelijkheid geworden. Daarbij geholpen door zijn
boezemvriend René Daalder, die zich ruim een jaar geleden als filmregisseur in
Hollywood vestigde, is Boudewijn nu druk bezig al zijn muzikale talenten onder
Californische zon te etaleren.
Hij heeft totaal geen angst te zullen worden overvallen door gevoelens van heimwee.
"Nederland heeft nooit zo gek veel voor mij betekend," zegt hij met een stoer
ondertoontje in zijn stem. "Nederland staat bekend als een gezellig en vriendelijk
land. Maar op mij heeft het vaak een benauwende indruk gemaakt. Ik had er al eigenlijk
veel eerder moeten tussenuit moeten knijpen.