'Er zijn wel jongeren die mij kennen, maar mijn publiek is de veertig gepasseerd.
Mijn werk hoort bij hun bagage, is een deel van hun nostalgie.'
Boudewijn de Groot (Haarlem 20 mei 1944 speelt een oude protestzanger in De
Troebabroers (zondag, Ned. 3, 22:10 uur) Hij is ook te gast in
De vrienden van Amstel live in Ahoy' 2004 (zondag, RTL4, 21:00 uur). In de nieuwe
reeks Flikken, die pas na de zomer wordt uitgezonden,
heeft hij de rol van profiler. Zijn nieuwe cd, Het eiland in de verte, komt deze
maand uit. De cd, geproduceerd door Ernst Jansz,
omvat acht teksten van Lennaert Nijgh, een paar van Freek de Jonge, een paar van Boudewijn
zelf, een van Jan Rot en een van Marcel Verreck.
'Het is al lang geleden dat Troebabroers is opgenomen. Arjan Ederveen en Alex
Klaasen - die samen de serie hebben gemaakt - vroegen mij of ik in een aflevering mee
wilde doen. Alex Klaasen, die ik van de musical Tsjechov ken, is een leuke talentvolle
jongen en ik heb een enorme bewondering voor de programma's van Arjan. Ik speel een oude
protesttroubadour die ze onderweg oppikken en van wie ze het protestvak willen leren.
Het zijn korte afleveringen met veel improvisatie, heel leuk. Of de rol op mijn lijf was
geschreven? Ja, ik herkende er wel dingen in. Deze troubadour is van het type dat nog
steeds de wijsvinger omhoog heeft en met wapperende baard roept: "Kom tot inkeer, kom tot
inkeer!" Zo ben ik niet, maar zo'n oude man die nog steeds met z'n gitaar door het land
trekt em te verkondigen dat hij het er niet mee eens is en dat overal gevaar dreigt,
roept wel herinneringen op. Bij mij was de protestsong een onderdeel van mijn repertoire.
Niet zoals bij Armand, bij hem was het een way of life. En nog, hij is in ieder geval
consequent en integer, althans dat laatste neem ik maar aan.
'Ik ben er regelmatig "even uit geweest". Dan houd ik het even voor gezien en wil ik
wat anders doen. Het lijkt me ook wel goed om niet voortdurend te doen waarmee je begonnen
bent. Muziek is het hoofdbestanddeel van mijn werk, Troebabroers of de Belgische tv-serie
Flikken, waarmee ik nu bezig ben, zijn uitstapjes. Flikken is een jaar werk,
dan is af en toe de muziek weer een uitstapje. Flikken komt eind van het jaar in
België op de buis. Daarin speel ik een zogenaamde profiler, een forensisch psycholoog
zal ik maar zeggen, die het daderprofiel moet zien vast te stellen. Het is een wat rustige
man, niet zo nors als inspecteur Morse, hij moet kalmte uitstralen, ook dat herken ik wel
in mezelf.'
'In de jaren 60, 70 was ik populairder in België dan hier, dat is nu een beetje
omgedraaid, maar kennelijk ben ik toch nog bekend genoeg om mij voor die serie te vragen.
Door de jaren heen heb ik geleerd hoe ik iets moet brengen, hoe ik iets moet presenteren.
Ik heb ook geleerd om muziek te maken die wat verder gaat dan drie akkoorden. Dat alles bij
elkaar maakt dat ik nu, geloof ik, mooie muziek maak, maar dat het oude repertoire daar ook
van profiteert. Vroeger zong ik dat gewoon zoals ik dacht dat het moest, zonder enige
ervaring en zonder enig inzicht. Impulsief. Mijn ervaring pas ik nu niet alleen toe op wat
ik nu schrijf, maar ook op het oude repertoire waaruit ik nog steeds een keuze maak bij een
optreden. Als ik had gevonden dat ik het vroeger optimaal gezongen en gespeeld had, dan had
ik nu gedacht: wat kan ik er verder nog mee doen? Maar de stukken die ik nog zing, kan ik
nu mooier, beter maken. Er zijn stukken zoals Ken je dat land en Vrienden van
vroeger en de nummers van de eerste singletjes, die te ver van me afstaan, ze zijn te
gedateerd. Als ik ze altijd was blijven doen, hadden ze misschien een 'standard' status
gekregen, zoals Testament en Verdronken vlinder. Testament kan ik
eigenlijk qua inhoud niet meer zingen, maar omdat ik het altijd toch ben blijven doen,
heeft het een soort objectiviteit gekregen. Testament is meegegroeid, Vrienden
van vroeger niet.'
'Ik luister niet veel naar mijn oude elpees. Als ik een programma moet doen, dan wel en
dan denk ik soms, oh, dat kan ik nog weleens doen.'
'Caya, mijn dochter, heeft de toneelschool gedaan maar heeft dat vaarwel gezegd om
zich op het gezinsleven te storten en is op het ogenblik meer ge‹nteresseerd in het
stofferen van kinderstoeltjes. Daar heeft ze haar hart aan verpand, ze maakt prachtige
dingen. Mijn zoon Jim is ontzettend aan het zoeken. Hij heeft twee platen gemaakt,
hij heeft in musicals gespeeld, dat ging heel goed vond ik. Volgens mij wil hij zich
toeleggen op het maken van documentaires. Marcel is met zijn Nederlandstalige repertoire
wat in het slop geraakt, maar hij is een van de beste gitaristen van Nederland en die
erkenning krijgt hij in de muziekwereld ook. Hij spreekt veel stemmen in bij spotjes,
dat doet-ie goed.'
'Vooral ouderen herkennen mij en spreken mij aan. Er zijn wel jongeren die me kennen, maar
ik merk dat het publiek in de zaal de veertig is gepasseerd. Mijn werk hoort bij hun
bagage, het is een deel van hun leven, een deel van hun nostalgie. Op Radio 2 behoor ik
nog wel tot de favorieten, maar ik vraag me af of ik op Radio 3 en de commerciële
zenders überhaupt gedraaid word.'
'Mijn nieuwe cd komt deze maand uit. Er staan nog acht stukken op van Lennaert
Nijgh. Mijn vrouw Anja en ik hebben samen aan zijn bed gezeten toen hij zijn laatste adem
uitblies. Anja is ook met hem getrouwd geweest en zij is altijd zijn aanspreekpunt
gebleven. Als hij ergens mee zat, kwam hij eerder bij haar dan bij mij of iemand anders.
Die band was heel sterk. Het afscheid was een zeer emotioneel moment. Toch waren we er al
in meegegroeid. We hebben hem langzaam zien aftakelen. De periode daarvoor was eigenlijk
schokkender, de jaren dat we zagen hoe slecht hij zichzelf verzorgde, hoe hij zijn
interesses verloor en er steeds slechter uit ging zien. Toen het eenmaal zover was,
leek het eigenlijk logisch dat het zo moest aflopen.'
|
|