Zestig wordt de Groot dit voorjaar. De zanger zit nu alweer veertig jaar 'in het vak' zoals
dat heet.
Hij viert dat met een langverwachte nieuwe cd, 'Het Eiland in de Verte', met daarop een
flink aantal
nieuwe teksten van zijn in november 2002 overleden vaste tekstdichter, Lennaert Nijgh.
Een plaat die klinkt als een afscheid. In de vorm van een 'klein monument' voor een vriend.
De nieuwe cd van Boudewijn de Groot, 'Het Eiland in de Verte', had eigenlijk 'Andere Tijden'
moeten heten. Hij had bovendien al in 1998 als opvolger van 'Een Nieuwe Herfst' het licht
moeten zien. Of uiterlijk toch in 2001, bij aanvang van De Groots nieuwe tournee langs de
theaters. Het had ook een plaat moeten worden met daarop louter teksten van Boudewijns
jeugdvriend Lennaert Nijgh. Zo bezien is 'Het Eiland in de Verte' in veel opzichten een heel
andere cd geworden dan aanvankelijk de bedoeling was. Acht nog nooit eerder op muziek
gezette teksten van Nijgh staan er op; meer zat er van de kant van Nijgh niet in.
En Lennaert Nijgh, die is niet meer.
Boudewijn de Groot: "Of ik wel eens pissig op Lennaert geworden ben? Ik ben alles op hem
geworden. Ik heb mezelf vernederd tot op mijn knieën vallen, ik ben kwaad op hem geworden,
ik heb hem uitgescholden, ik heb sarcastisch gedaan, ben vriendelijk en begripvol geweest.
Maar daar was hij dus niet meer gevoelig voor." "Deze cd had er moeten liggen toen ik met
mijn vorige tour, Andere Tijden, begon.
Andere Tijden had ook de titel van deze cd moeten
zijn. Maar Lennaert kwam niet met teksten, althans niet in voldoende mate. En die tour was
al gepland, dus moest ik mijn heil zoeken bij andere schrijvers - Freek de Jonge, Jan Rot.
Tóch had ik toen nog het idee dat die plaat met Lennaert er uiteindelijk wél zou komen.
Het besef dat ik van Lennaert geen teksten meer hoefde te verwachten, is uiteindelijk heel
geleidelijk gekomen. Wanneer weet je zoiets definitief? Dat is moeilijk te zeggen. Ik zag
wel dat hij er steeds slechter aan toe was, maar ik had geen idee dat het zou aflopen zoals
het uiteindelijk is afgelopen. Hij is het hele jaar 2002 blijven roepen dat de nieuwe cd er
zou komen. Mét teksten van hem. Hij had zelfs een heel cd-plan gemaakt. Hij wilde dus wél."
"Ondertussen zei Lennaert dat ik niet zo aan zijn kop moest zeuren. En daar kon ik me ook
wel iets bij voorstellen. Er is een periode geweest dat ik iedere week aan hem vroeg hoe
het zat, daar word je natuurlijk ook niet goed van. Dan riep-ie dat het er heus aankwam.
Maar dat het ei vierkant was, en het gaatje nou eenmaal rond - dat soort dingen. En ja, hij
refereerde daarbij ook aan de dood van zijn vader en hoe moeilijk dat allemaal voor hem was.
Maar eerlijk gezegd denk ik dat hij toen gewoon bezig was met smoezen. Verstoppertje
spelen."
Waar hij wel gevoelig voor was, was als hij in de schijnwerpers stond, geëerd werd voor
zijn werk. Zoals toen we geridderd werden, of toen hij een hommage kreeg in het Nieuwe De
La Mar en bij de presentatie van zijn boek met liedteksten - op die momenten riep hij vol
zelfvertrouwen en trots dat er weer een cd van Boudewijn en Lennaert in de maak was. Maar
als we alleen met zijn tweeën waren, dan was het toch weer: 'Ja, ja, ja, ja, ja...' En
uiteindelijk dus 'nee'. Tot drie dagen voor hij in het ziekenhuis kwam te liggen, heb ik
gedacht: 'Het zal moeizaam gaan, maar als hij hier weer bovenop komt, dan komt het vast wel
goed. Dan zal Lennaert ook wel wat verstandiger met zichzelf omgaan.' Het was immers al de
tweede keer dat hij op het randje van de dood zweefde. Maar deze keer kwam het dus niet
meer goed."
'Het Eiland in de Verte', het titelnummer van de nieuwe cd is - als we de bonustracks even
vergeten - het gepaste slotstuk van de nieuwe plaat geworden. Het is tevens een van de
laatste teksten waar Lennaert Nijgh aan werkte. Boudewijn heeft hem uiteindelijk voltooid.
Het nummer bewijst dat Nijgh in de laatste twee jaar van zijn leven nog wel degelijk
geschreven heeft. Uit die tijd stamt ook het melancholische pareltje 'De Winter', met
daarin loepzuiver het watermerk dat de samenwerking tussen Boudewijn en Lennaert vanaf het
prille begin heeft gekenmerkt: de woorden 'andere tijd(en)', zoals die op elke elpee die de
twee samen maakten te vinden zijn.
Boudewijn de Groot stapt ook op deze cd weer schijnbaar moeiteloos in de rol van Lennaert
Nijgh. De Groots muziek en Nijghs teksten sluiten naadloos op elkaar aan, versterken elkaar.
Het maakt Boudewijn tot Nijghs mooiste vertolker, of beter: daadwerkelijk de helft van een
muzikale twee-eenheid.
Al luisterend, al pratend, al nummers en teksten doornemend wordt duidelijk dat 'Het Eiland
in de Verte' met de gevoelige melodielijn die Boudewijn zo zorgzaam onder de teksten heeft
gelegd, met recht een klein monument voor Lennaert Nijgh (is). Boudewijn, aarzelend: "Af
en toe komt het besef naar boven dat Lennaert de muziek bij deze nummers niet heeft kunnen
horen. En hoe zonde dat is. Verder is het iest waar je je bij neer moet leggen."
Blijft de vraag: hoe nu verder? De samenwerking met Freek de Jonge en Jan Rot zal worden
voortgezet. En er liggen nog twee - ruwe - teksten van Nijgh op de plank. Zichzelf noemt
Boudewijn 'een te onzekere factor' als tekstschrijver. Boudewijn: "Nee, ik durf op dit
moment dus nog steeds niet met zekerheid te zeggen dat ik in staat ben om hierna een nieuwe
plaat te maken. Dat zal blijken."
|
|
|
|