Echter voordat het boek werd uitgereikt was er eerst de voorvertoning van de documentaire Tip van de sluier (gemaakt door Jan Louter), welke op 16 december op Ned 2 in het programma Close-up (AVRO) zal worden uitgezonden. Kortom voor ons 'fans' een hele bijzondere avond.
De documentaire is echt heel mooi! Sowieso is het bijzonder om beelden op een groot scherm geprojecteerd te zien, maar de centrale persoon van de film was Lennaert, en alhoewel fysiek niet (meer) aanwezig wist hij de aandacht behoorlijk naar zich toe te trekken en vast te houden.
Ondoorgrondelijk was hij zeker- wat te denken van een documentaire waarbij hij beschreven wordt door zijn ex-geliefden en door vrienden (Boudewijn, Rob de Nijs) en bekenden Inleiding door Matty Verkamman.[Matty en Peter Voskuil]
(Liesbeth List, Huub van de Lubbe, Spinvis).
Ik ontkwam niet aan de indruk dat er een waas van 'onbereikbaarheid' om Lennaert heen gezeten moet hebben, waar zijn die onvoorwaardelijke familiebanden die bloedverwanten met elkaar verbindt? Geen ouders, geen broers en/of zussen en geen kinderen; onderstreept dit niet een zekere eenzaamheid? Iemand die toch echt één van zijn beste vrienden geweest moet zijn (Boudewijn) zegt heel droog 'wij waren geen boezemvrienden'.
Opmerkelijk (of misschien juist niet) was dan ook dat zodra de afstand tussen Lennaert en de geïnterviewde wat groter werd (Liesbeth, Huub en Spinvis) de informatie ook niet echt meer over Lennaert ging maar over het duo Lennaert en Boudewijn. Lennaert echt leren kennen is maar weinige gegeven…
Niet alleen de titel van deze documentaire is heel toepasselijk gekozen, de gehele tekst van dit lied is een synopsis van de documentaire…
Jan Louter over zijn TV-documentaire: "Tip van de Sluier"
Des te ontroerender is daarom misschien wel het boek 'Testament'. Ik heb nog geen tijd gehad om daadwerkelijk enkele pagina's te lezen, maar er doorheen bladerend ontkwam ik niet aan de indruk een gedegen en gevuld naslag werk in handen te hebben.
Natuurlijk verdient Lennaert als geweldige tekstdichter een geweldig boek en daarin is Peter Voskuil zeker geslaagd. Het lijkt warempel of je een familiealbum met foto's mag openen en eerlijk is eerlijk hoe vaak bekijk je een (foto) album met plaatjes die getuigen van een (…) jeugd? (Sorry Boudewijn, te verleidelijk om dit niet op te schrijven….
Zeker omdat ook over deze zin uitleg gegeven wordt). Het is daarom alleen al een heel intiem doc (of mon)ument, wat wel degelijk een inkijkje in iemands belevingswereld geeft! Heel ontroerend dat je daar een klein beetje deelgenoot van mag zijn.
Het lijkt ook allemaal in ene zo vertrouwd…
Peter Voskuil over zijn boek "Testament".
Het officiële gedeelte van de avond werd afgesloten door Boudewijn, die met een humoristische toespraak (hij had het over Lennaerts vier 'weduwen') toch de juiste toon wist te treffen want ja, Lennaert wordt gemist!
Josée Koning, Anja Bak, Astrid Nijgh, Boudewijn en Peter Voskuil
"Namens de weduwen dank ik, als vierde weduwe, Peter Voskuil niet alleen voor het aanbieden, maar vooral ook voor het schrijven van Lennaerts biografie. (Ik laat de Weduwe Joustra en de Weduwe Kelder hier even buiten beschouwing, hoewel ze ongetwijfeld veel hebben bijgedragen aan Lennaerts creativiteit.) Ik ben zo vrij mezelf de titel 'vierde weduwe' aan te matigen, omdat de relatie van Lennaert en mij begon, zoals in de meeste huwelijken, als die van twee boezemvrienden, met veel lullen en samen leuke dingen doen, en eindigde met elkaar accepteren zoals we waren, elkaar aanvoelen en aan een half woord genoeg hebben. De passie was geluwd en we zaten als het ware tijdens het eten tegenover elkaar en lazen de krant. We hadden een zinderend verleden en bleven mooie dingen maken, dat was de kracht van ons huwelijk.
Het voordeel voor de drie echte weduwen is dat ze na de respectievelijke scheidingen terug konden naar de kameraadschap en dat ook vol overgave deden. Lennaert genoot daarvan en koesterde zijn drie vriendinnen, ieder op hun eigen manier. Voor hem en mij was dat anders - voor ons gold: tot de dood ons scheidt… en aldus geschiedde vijf jaar geleden. Voor de drie echte weduwen geldt dat ook het abrupte einde van een kameraadschap hard is, meedogenloos en verdrietig.
Wij weduwen nemen de biografie, en in overdrachtelijke zin ook de documentaire, met grote dankbaarheid en erkentelijkheid in ontvangst. Voor Lennaerts vriendenkring geldt ongetwijfeld hetzelfde.
Wat de rest van Nederland betreft denk ik dat ook zij een soort vriend verloren, getuige de warmte waarmee mensen, wildvreemden, tegen mij over Lennaert praten. Ze koesteren zijn teksten en vinden zichzelf en hun emoties erin terug. Zij zullen zeker blij zijn iets meer over hem te weten te komen door deze schitterende biografie. Peter heeft monnikenwerk verricht en iets gepresteerd wat eigenlijk onmogelijk is: enige orde scheppen in het beeld van iemand die zich niet liet ordenen. Hij heeft meer dan een tip van de sluier opgelicht, zodat je, zeker als weduwe, weer even met warmte terugdenkt aan die eerste huwelijksnacht."