Boudewijn de Groot was de enige Nederlander in de top 10 van de onlangs ten gehore gebrachte top 2000 Met het nummer Avond. Dit van Een Nieuwe Herfst afkomstige nummer was echter niet nieuw maar al in 1973 terug te vinden op de plaat In De Uren Van de Middag van Rob de Nijs. Het geeft weer dat De Groot liever een goede song opnieuw gebruikte dan een slechte nieuwe ten gehore brengt. Op Het Eiland In De Verte vinden we zo ook oude(re) teksten terug. Berlijn is bijvoorbeeld al meer dan tien jaar oud en de tekst van Het Land Van Jan stamt al uit 1969. Het zijn teksten van de onlangs overleden Lennaert Nijgh van wie ook nog een aantal nieuwe(re) gebruikt zijn. Ook Freek de Jonge heeft bijgedragen aan deze plaat die als geheel bij mij een stuk consistenter overkomt dan het eerder genoemde Een Nieuwe Herfst dat al weer uit '96 stamt. Een aantal nummers zoals Nergens Heen en De Vondeling Van Ameland maken al geruime tijd deel uit van zijn optredens maar ook andere klinken alsof ze al tijden gespeeld zijn. Bovendien sluiten de nummers veel meer aan bij de lijn in Boudewijns carriŠre, zo ademt De Blauwe Uren bijvoorbeeld een Picknicksfeer uit terwijl ook Hoe Zal Ik Het De Stad Vertellen gelijk als een degelijk Boudewijn de Groot nummer de boeken in zal gaan. Fraaie blaas/orkestpartij overigens, net als de slidepartij van zoon Marcel. Het Eiland In De Verte is daarmee een plaat geworden die sfeer uitademt zonder het verleden te vergeten. Ook al zijn slechts acht nummers van een tekst van Nijgh voorzien, ook de andere teksten ademen wel zijn sfeer. Het gevolg is dat deze plaat ook een waardig eerbetoon aan hem is geworden maar dan De Groot vooral heeft bewezen met een prachtproduct te kunnen komen. In mijn opinie een van de sterkste Nederlandstalige albums van de laatste tien jaar!
|
|
|
|