Ik heb er ontzettend behoefte aan weer iets te gaan doen

auteur: Elli Schelling, foto's: Clouds Studios.
geplaatst in: Muziekexpres, september 1975

Boudewijn de Groot: idool van weleer, troubadour van maatschappij-kritiese liedjes en romantische fantasieën. "Vrienden Van Vroeger", "Testament" of "Beneden Alle Peil" waren stuk voor stuk nummers waarvan de teksten driftig in schoolagenda's werden geschreven. Om ze later te pas en te onpas te kunnen citeren. De songs van Boudewijn waren veel aangrijpender dan die van tijdgenoot Armand. Armand presenteerde zich als op en top protestzanger. Boudewijn deed dat anders. Hij zette met charme en intensiteit iets neer, waaraan je wat had, waarover je kon mijmeren en waaruit je je eigen konklusies kon trekken. Het gevolg? Ook vandaag de dag luistert een volledig nieuwe generatie nog altijd in stille bewondering naar Boudewijn's boeiende werk van toen…

Terug naar simpelheid
\ De zon schijnt vriendelijk naar binnen in Boudewijn's huis in Heemstede. Veel groene planten in een overwegend houten interieur vormen het decor voor het gesprek dat ik met 'm ga hebben. Boudewijn zit in kleermakerszit op een zit-element in een hoekje. Hij kijkt me onderzoekend aan. Het gesprek komt ook maar moeizaam op gang. Boudewijn is allerminst een groot prater. "Ik heb eigenlijk nooit zoveel te zeggen', verontschuldigt hij zich. "Heb ook eigenlijk nooit de behoefte om wat dan ook te zeggen in het openbaar, maar bij het verschijnen van een elpee wil ik natuurlijk best wel wat toelichting geven".

Aanleiding tot Boudewijn's bereidwilligheid vormt dan ook het album "Waar Ik Woon En Wie Ik Ben", dat nu klaar is. Een plaat waarop Boudewijn zichzelf zeer bewust centraal gesteld heeft. Hetgeen de vraag opwerpt hoe zo'n idee tot stand komt.
Boudewijn: "We, dat zijn René Daalder en ik, zijn er vorig jaar maart mee begonnen. We zijn ervan uitgegaan, dat de teksten die ik tot dan toe had gezongen eigenlijk maar weinig vertelden over mezelf. Alles was teveel verpakt in zinnen en woorden die mooi klonken en prachtig geschreven waren, maar die - zoals ik er nu althans op terugkijk - eigenlijk nogal indirect klonken en niet duidelijk maakten wie ik dan wel was. We besloten daarom een plaat te maken, die daar wel klaarheid in bracht. Zonder teksten die verbloemend werken, maar met hele direkte taal. Met onderwerpen die volledig op mij betrekking hebben als zanger in Nederland. Of die handelen over mijn positie ten opzichte van mijn publiek en mijn visie over wat ik vroeger zoal zong. Het is een soort verduidelijking van mezelf. Daar had ik behoefte aan ja. Het werd tijd om 's te beschrijven wie ik nou eigenlijk ben. Niet zozeer als mens, maar als zanger en entertainer. Samen met René ben ik eraan begonnen, nadat we eerst urenlang hadden gepraat. En het resultaat is een plaat met nummers die een geïntegreerd geheel vormen met de direkte teksten en de direkte muziek. Verdwenen zijn de grote arrangementen en de gigantische muren van muziek, waar ik vroeger dan ook nog ergens in terug te vinden was. René en ik vonden dat ik vanaf het begin verkeerd behandeld ben. Ik heb verkeerde konklusies getrokken en heb soms de foute richting gekozen, maar met dit album hoop ik de luisteraar daarop te attenderen. De stijl is in feite dezelfde als vroeger, althans in zoverre, dat de simpelheid waarmee ik ooit begonnen ben en die later de verkeerde kant opgroeide, nu weer is opgepikt."

Betrokken blijven
Toen Boudewijn een paar jaar geleden langzamerhand genoeg kreeg van de hem opgelegde rol als zanger van een bepaald soort lied, kapte hij er mee. Hij hield op met zingen. De muziek vaarwel zeggen deed hij echter allerminst, want omdat hij toch betrokken wilde blijven bij de studio begon hij te produceren. Leon de Graaff en Don Rosenbaum met name zijn twee voorbeelden, waar Boudewijn als producer een hit mee scoorde, En momenteel is hij zelfs bezig met een elpee voor Rob de Nijs, waar hij zeer veel van verwacht.

Na een lange periode van stilte verscheen in september 1973 toch weer een elpee van Boudewijn: "Hoe Sterk is De Eenzame Fietser". Commercieel gezien was de "Fietser" een gigantische klapper, maar voor Boudewijn zelf is de plaat achteraf bezien toch niet precies geworden wat hij er zich van had voorgesteld.

Die kans is waarschijnlijk groter bij z'n nieuwste werkstuk, want die werd tenslotte niet voor niets gemixed in de Village Recorder in Los Angeles. Boudewijn heeft er naar eigen zeggen drie weken lang dag èn nacht aan gewerkt. Maar over het resultaat is hij dan ook uiterst tevreden. Wilde hij dingen die in Nederland niet haalbaar waren?
Veel gesleuteld
Boudewijn: "In eerste instantie heb ik het album daar gemixed voor een beter resultaat. Maar ik ging er ook van uit, dat de mentaliteit daar ten opzichte van muziek en platen anders was. Beter geschikt dan hier. Dat bleek ook het geval, want iedereen was ontzettend bereidwillig en betrokken bij wat-ie aan het doen was. Een andere reden was dat René Daalder daar werkt. Hij zit voornamelijk in de film, maar interessert zich in principe voor alle mogelijke vormen van kommunikatie en entertainment. En omdat wij samen de teksten hadden gemaakt, wilde hij natuurlijk ook graag bij de verdere afwikkeling zijn. Hij regelde de studio's en zo en heeft eigenlijk alle zaken behartigd. Over het resultaat zijn we dik tevreden. Er is ontzettend veel gesleuteld, dat wel. Ik had er één week voor uitgetrokken, maar het werden er drie waarin we gewerkt hebben van 's morgens twaalf tot 's nachts twee. Het geheel is echter ontzettend goed geworden. Ik heb echt zin om wéér een plaat te maken. Met deze ervaring wil ik verder gaan, ik zie weer mogelijkheden."

In alle lagen
"Er zal nu in elk geval wel sneller weer een elpee komen dan na de "Fietser" het geval was. Die plaat is verschrikkelijk goed verkocht ja, maar is het publiek een maatstaf? Ik vond het zelf gewoon niet meer okay wat ik deed. Het publiek wordt eigenlijk pas weer maatstaf als je ze iets geeft waar je zelf ook achter staat. We hebben ons konstant afgevraagd hoe mijn publiek eruit ziet, maar er zijn maar weinig mogelijkheden om daarachter te komen. 't Is altijd een soort gokken, een grootste gemene deler zoeken. Maar ik ben ervan overtuigd, dat 't zich in alle lagen van de bevolking afspellt. Ach, je kunt je wel zo'n beetje voorstellen tussen welke platen je staat in een diskotheek. Ik denk dat de hoofdmoot bestaat uit twintigers, met een flinke speling naar boven en naar beneden."
Toch denkt Boudewijn er niet erg hard over om weer te gaan optreden. Boudewijn: "Ik heb het vijf jaar gedaan en op een gegeven moment werd het een verschrikkelijke ervaring. Ik werd nerveus en gespannen en kreeg een ontzettend gevoel van eenzaamheid en verlatenheid. Eigenlijk voelde ik mij nogal zielig. Kijk, ik vind het prima om alleen te zijn en dingen in m'n eentje te doen, maar dan zonder de direkte konfrontatie tussen mij en een groep van meerdere personen. Op een gegeven moment ging ik denken: ik kan het niet. Ik doe het gewoon niet goed. Dat gevoel heb ik eigenlijk nog steeds. Ik ben bang dat alles erom heen me weer depressief maakt en de konfrontatie daardoor weer gaat beïnvloeden. Dus denk ik er wel over, maar ik begin toch telkens weer te twijfelen."
Zingend buurmeisje
Op het album "De Eenzame Fietser" werd Boudewijn de Groot bijgestaan door zeker wel zo'n zestig mensen van diverse pluimage. Wie nemen nu het muzikale deel voor hun rekening?
Boudewijn: "Allereerst drie jongens uit de voormalige CCC Inc., namelijk Ernst Jansz op piano, Johnny Lodewijk op drums en Piet Dekker op bas. Ik kende ze al omdat ik ooit met ze een live-afscheldselpee heb gemaakt. Het viel me toen al op dat Ernst Jansz een bijzonder goede pianist was en Johnny Lodewijks vond ik een zeer adekwate drummer. Verder spelen Willem Ennes van Solution op orgel en Hugo van Riet op gitaar mee. Hans Hollestelle heeft ook incidenteel wat gedaan en een buurmeisje van me heeft meegezongen op een nummer. Dat is een liedje over een fan, een meisje van zeventien dat op haar kamertje met haar gitaar oude liedjes van me zingt."

Tot slot laat Boudewijn mij de band horen van "Waar Ik Woon En Wie Ik Ben". Kleine dingen uit het leven, zoals het verbouwen van een huis, zijn moeder, of een afrekening met het verleden via de roerende stem van een fan. "Ik heb een plaat van mezelf nog nooit zo vaak en op zoveel verschillende manieren gehoord", zegt hij. En enigszins bedrukt lachend staart hij naar buiten.

De oorspronkelijke spelling is aangehouden.


Omhoog
Terug