Tekstschrijver en boezemvriend Lennaert Nijgh is niet meer. Met “Het Eiland in de verte”
brengt Boudewijn de laatste teksten die Lennaert voor hem schreef. De titel is dan ook een
duidelijke verwijzing naar het vertrek van Lennaert. Naar welk eiland zijn laatste reis is
blijft een open vraag . Misschien is het Vlieland waar Lennaert graag aanlegde of is het
Engeland waar zijn onbereikbare liefde woont. “Het eiland in de verte” is alvast een CD vol
verlangen en onbereikbaarheid. Na acht jaar ligt weer een nieuwe CD in de winkel. Het is
niet zo maar een CD want met zijn SACD Surround Sound kwaliteit krijgt de luisteraar
perfecte klanken is het luisteren nog aangenamer.
Boudewijn de Groot heeft zijn luisteraars lang, op een nieuwe CD, laten wachten. Weliswaar
trad hij regelmatig in Nederland en Vlaanderen op en stapte hij in de populaire Vlaamse
politieserie “Flikken” een CD bleef tot “Het eiland in de verte” uit.
Boudewijns stem is met ouder te worden nog zachter en melodieuser geworden. Hij is
duidelijk van troubadour/protestzanger à la Bob Dylan naar dé chansonnier gegroeid.
Boudewijn staat ook nog steeds borg voor mooie muziek die hij maar al te graag onder
Lennaert’s voornamelijk abstracte teksten of van andere tekstschrijvers zet.
Boudewijn vertelt sprookjes of verhaaltjes waarbij zijn muziek de tekst structureel meer
karakter, sfeer en gevoel geeft. Luister maar naar “Het land van koning Jan”, een sprookje
waarbij de kindertijd door de pubertijd wordt doorbroken. Of “Klok onder water”, één van de
sfeervolste nummers die Boudewijn ooit schreef. Kort voor zijn dood vroeg Lennaert aan
Anja, de vrouw van Boudewijn, om bij Boudewijn aan te dringen om op “Klok onder water”
zeker muziek te zetten. Volgens Boudewijn heeft hij lang geaarzeld maar het resultaat is
ronduit prachtig.
Boudewijn’s eerbetoon aan Lennaert, “De blauwe uren”, een bluessy nummer, is een terugblik
en het besef dat Lennaert voor altijd op reis is. Ook Marcel Verreck’s up-temponummer “Hoe
moet ik het de stad vertellen" is een ode aan Lennaert. En met het hoempapa-achtige
“Ballade van de onsterfelijkheid” een buitenbeentje op deze vrij melancholische CD.
De samenwerking Boudewijn de Groot / Lennaert Nijgh heeft ontzettend veel mooie
karaktervolle liedjes opgeleverd. Niet voor niets kenden ze elkaar door en door en vloeiden
hun carrière en privé door elkaar. Ze verstonden elkaar perfect en wisten hoe een goed lied
te schrijven. Wanneer Boudewijn met een ander tekstschrijver samenwerkt dan voelt men vlug
het ontbreken van Lennaert’s lyriek. Toch klinken Freek de Jonge’s “De vondeling van
Ameland” en “Eeuwige jeugd” mooi en sfeervol. “De vondeling van Ameland” is dan ook een
soort parabel met een diepe zegkracht.
De muziek op deze CD is echt en komt niet uit een elektronisch kastje. Mede door het SCAD
systeem klinkt de CD dan ook perfect en krijgt men een volle klankkleur door de boxen.
Opgelet: De CD loopt niet op alle CD-spelers.
“Afscheid duurt niet even, het duurt je hele leven, totdat de dag van gisteren voorgoed
voorbij zal zijn.”
Boudewijn trekt met “Eeuwige jeugd” ook weer naar de theaters.
|
|
|
|