De inmiddels al van een derde laag oogzakken vooziene Rock Rallyjury (437 demo's beluiterd, 298 to go: houd moed jongens!) zal het volmondig beamen:
deugdelijke songteksten schrijven is niet voor iedereen weggelegd.
Alle lof dus voor Lennaert Nijgh, vanavond centraal in 'Avro's close up': in zijn veel te korte leven (1945-2002) pende Nijgh onvergetelijke jaren
60-klassiekers als 'Malle babbe', 'Pastorale' en 'Dag zuster Ursula',
en vergaarde hij volkomen terecht grote roem als vaste tekstleverancier van kleinkunstmonument (én voormalig 'Flikken'-acteur) Boudewijn de Groot.
U had zelf ook graag eens een mesterwerk van het kaliber 'testament', 'Het land van Maas en Waal' of 'Hoe sterk is de eenzame fietser' *( geschreven? Noteert u?
'Als lieddichter schrijf je niet om gelezen te worden: teruglezen is voor de toehoorder onmogelijk, en daarom moet iedere regel er bij de allereerste
beluistering al stáán. Dat is een kunst die ik na veel oefening onder de knie heb gekregen.'
'Een armetierige dichtbundel schrijven, daarmee bereik je niemand. Ik wilde beroemd worden, en Boudewijn was mijn instrument.'
'Als tekstdichter kun je maar beter nooit gelukkig worden. Alleen in zieke oesters groeien parels."
'Op de middelbare scholl liepen Boudewijn en ik helemaal in het zwart, en droegen van die suède bordeelsluipers. Dat stond duf, het toenmalige equivalent
van cool. Het waren de jaren de jaren vóór de >B>Beatles: je werd geacht van jazz te houden, en van Franse chansons die je niet verstond. Eigenlijk hield ik
van de Everly Brothers en Elvis, maar het was totaal not done om daar voor uit te koemen.'
'Als het over de jaren 60 gaat, kijkt men me vaak verwachtingsvol aan: 'Vader, verhaal nog eens van den oorlog.' Dan dis ik gewoon een verhaal uit de jaren 70 op,
toen er écht wat gebeurde. Ik kan toch mooilijk zeggen dat er in de jaren 60 eigenlijk geen fuck gebeurde? Zelfs de provo's droegen toen nog stropdassen.'
'Boudewijn is veel gedisciplineerder dan ik; eimand die altijd zijn huiswerk maakt. Vreselijk serieus ook, op het saaie af. Hij zou op café nooit zijn lul uit zijn
broek halen en er een beetje mee in het rond staan zwaaien. Ik maar al te graag.'
'Je volwassen voelen is de dood in de pot. Je moet je nooit neerleggen bij dingen. Ik ken een paar alpinisten - heel gekke mensen. Als ze omhoog gaan, zijn ze
superalert en beleven ze de prachtigste dingen. Weet je wanneer de kans op ongelukken het grootst is? Als ze afdalen. Tot mijn doood zal ik voortdurend op zoek
gaan naar een nieuwe top.
|
|
|
|