De Matarhon. Bijgewoond: zondag 27/11, Philharmonie Haarlem

Kippenvel, tranen en een lach bij Marathonconcert

auteur: Richard Stekelenburg. Foto: United Photos bv
geplaatst in: Haarlems Dagblad, dinsdag 29 november 2005

Drie jaar na de dood van tekstschrijver Lennaert Nijgh trok Boudewijn de Groot
voor hem alsnog een monumentje op.


Niet minder dan 76 liederen omvatte de groots opgezette hommage, die zanger Boudewijn de Groot afgelopen zondag in de Haarlemse Philharmonie bracht aan zijn jeugdvriend en belangrijkste tekstschrijver Lennaert Nijgh. In een maathonconcert dat van twee uur 's middags tot elf uur 's avonds (!) duude zou hij ze allemaal spelen, min of meer in chronologische volgorde: alle nummers die ze samen maakten. Van de allereerste single "Strand" uit 1964 tot de vorig jaar op de plaat gezette "Ballade van de onsterfelijkheid". Daartussen klassiekers als "Testament", "Meester Prikkebeen", "Malle Babbe" ...., ach noem ze maar op.

Eens te meer werd duidelijk hoe imposant het oeuvre is dat de twee bij elkaar schreven. De Groot reeg ze liefdevol aan elkaar - nu eens in zijn uppie met een Spaanse gitaar of ondersteund door slechts één of twee muzikanten, dan weer met zijn zoon Jim of Marcel aan zijn zijde, of in gezelschap van zijn volledige zevenkoppige band.

Onderwijl herinneringen ophalend. Aan Lennaert en zijn eeuwig onbereikbare liefde Joke, zijn meisje in Engeland. Boudewijn: "Over Joke is hij nooit echt heen gekomen. Nou ja..., in figuurlijke zin dan."
Herinneringen ook aan Lennaert Nijgh de schipper, en zijn liefde voor het water. En aan Lennaert, die als student maar wat graag door Amsterdam slenterde in de hoop dat er een meisje op hem af zou komen die hem zomaar mee zou nemen - Lennaert de dromer.

Hommage
Nadat Boudewijn de Groot eerdere hommages aan de Haarlemse schrijver steeds had gemeden, was het nu, drie jaar na Lennaert dood, zijn beurt een monumentje op te trekken. Een monumentje voor die andere, voor het grote publiek altijd wat onzichtbaar gebleven helft van het duo dat ze in feite al die jaren samen hebben gevormd. Het werd een eerbetoon dat vooral gekenmerkt werd door een weldadige intimiteit en een uiterst ontspannen sfeer. Ja, Lennaert is dood en we missen hem. Maar mag er ook een beetje gelachen worden. Zoiets.

Voor de eerste set had de zanger een spijkerhemd en dito broek uit de kast getrokken. Niet dat hij dit soort kleren ooit nog droeg, maar ach, het paste nu wel bij de sfeer van het prille begin toch? Het prille begin van De Waag Taveerne van Cobi Schreijer aan het Spaarne, waar Boudewijn en Lennaert begin jaren zestig de eerste schreden op de ladder van hun carrière zetten. Deze middag en avond moest toch ook gezien worden als een hommage aan Cobi, onthulde Boudewijn bij aanvang. Cobi Schreijer is heel ernstig ziek. En vervolgens trokken we langzaam de bijna veertig jaar door die dit overzicht omvatte. Waarbij toch maar weer eens duidelijk werd dat Lennaert Nijgh in zijn laatste jaren weliswaa nog maar mondjesmaat teksten aanleverde, maar dat de kwalitiet ervan onverminderd hoog was. De melancholische berusting in "De Roos", een tekst uit zijn laatste periode, is van ongeëvenaarde schoonheid en behoort tot het mooiste van wat hij schreef. Kippenvel en tranen levert de vertolking van de eenzaam achter de vleugel gezeten Boudewijn op.

Af en toe komen we iets extra's te weten over een nummer. Over het zwaar psychedelische "Cinderella" bijvoorbeeld. De regels: 'De vuurtorenwachter daalt af naar het strand, zijn dochter zingt in haar boom' - wist u dat die gingen over de toenmalige vuurtorenwachter van Vlieland en zijn dochter Liesbeth List? Liesbeth hield het destijds met Cees Nooteboom - vandaar. En over "Delirium" van de allereerste EP wilde De Groot best kwijt dat hij een bloedhekel had aan dat nummer. Maar hij zóu hem spelen. Want hij zou ze allemáál spelen. Dat 'allemaal' behoeft wel een kleine toelichting. Want natuurlijk is het oeuvre van De Grooet/Nijgh veel groter dan 76 songs. Uitgangspunt was dat Boudewijn zelf de muziek had geschreven en het nummer op zijn minst één keer eerder zelf had uitgevoerd.

Geen "De Noordzee" en geen "Meisje van Zestien" derhalve (want vertaling). En ook geen "Pastorale" of "Jan Klaassen de Trompetter", voor respectievelijk geschreven voor Ramses & Liesbeth en Rob de Nijs en nooit eerder uitgevoerd door Boudewijn. Je moet ergens een streep trekken. Het was anders echt nachtwerk geworden. Het was mooi zo. Boudewijns ode was meer dan een hommage alleen. Het was een persoonlijk afscheid. Na nu zal hij op het podium nooit meer refereren aan Lennaerts dood, zo gaf hij te kennen. Hij zal zijn teksten blijven zingen, natuurlijk. En in die zin zal hij Neerlands beste liedtekstschrijver laten voortleven zoals alleen hij dat kan.

Lennaert Nijgh, die is begraven.
Maar hij is niet dood, hij leeft.

Foto: Boudewijn de Groot richtte met zijn Marathon een gezongen monument op voor Lennaert Nijgh.


Omhoog
Terug