o GvA/GvM: Jij als Nederlander op een Vlaams gebeuren als Nekka... Toch komt dat niet gek over. Vlamingen hebben jou nooit echt als een Nederlander beschouwd.
o Veel Vlamingen dachten inderdaad lange tijd dat ik ook Vlaming was. Af en toe deed een bepaald woord hen even twijfelen, maar toch... Ik heb dat pas na een tijdje gehoord, dat ze me niet als een Nederlander zagen. In die tijd was ik in Vlaanderen populairder dan Vlaamse zangers. Misschien komt het uit de liefde voor de Nederlandse taal. en het feit dat ik situaties, gevoelens in neutraal Nederlands vat, en voor iedereen begrijpbaar. Of misschien was ik een exponent van die tijd, toen veel mensen hoognederlands probeerden te spreken.
o De meeste andere mensen op de affiche van Nekka komen uit een heel andere generatie. Voelt dat niet raar aan ?
o Och, ik ben ook begonnen tussen oudere collega's. Er bestaat altijd zo'n soort estafette, elke nieuwe generatie neemt idolen uit een vorige generatie over uit een gevoel van verwantschap.
Ik voel ook dat jongere artiesten meer waardering hebben voor mijn werk dan vroeger. Het heeft een hele tijd geduurd vooraleer collega's me vertelden dat ze iets goed vonden. In die tijd werd er nogal moeilijk gedaan over het feit dat ik in het Nederlands zong, dat ik geen harde popmuziek maakte... Er werd vaak nogal neergekeken op mijn soort muziek, wat me ook nogal onzeker maakte. Die onzekerheid is helemaal verdwenen, nu Nederlandstalige popmuziek een gevestigd begrip is geworden en succesvoller dan ooit.
Veel artiesten tonen nu een zekere bewondering. Misschien is dat alleen op het repertoire gebaseerd, of op het feit dat ik al zolang meega, of een soort pionier was in de Nederlandse popmuziek. Maar toegegeven: het doet je goed te horen dat groepen die je zelf graag beluistert, zoals Noordkaap, vertellen dat jouw muziek hén heeft beïnvloed.
o Gebeurt het ook omgekeerd ? Dat de muziek van het jonge grut jou beïnvloedt?
o Ik heb in het verleden gemerkt dat, als ik me liet inspireren door bepaalde artiesten, dat altijd op een slap aftreksel uitdraaide. Ik denk nu nog vaak, wanneer ik dingen hoor die ik fantastisch vind: dat zou ik ook moeten doen. Zoals The Scene, Raymond of Noordkaap. Maar dat zijn dan vaak dingen die ver staan van mijn eigen muziek, en dan weet ik dat ik dat best niet doe. Ik kan dan wel wensen dat ik die hese, schorre stem en die speelse valsheid van Raymond had, maar ik héb ze niet. Dus dat heeft geen zin.
Dus neen: ik laat me niet bewust inspireren door anderen. Stimuleren, dat wel. Als ik Noordkaap hoor, of Burma Shave, denk ik: ik moet dringend ook weer muziek gaan schrijven.
o Het klimaat is goed, en toch maak je weinig platen... Omdat je bang bent dat het publiek alleen uit nostalgie zou komen ?
o Neen, iedereen heeft het recht om om zijn eigen redenen iets mooi of lelijk te vinden, of dat nu nostalgie is, of emotie of gezelligheid. Ook 'in die tijd' had je gewoon mensen in de zaal die zaten te wachten op 'Testament'. Ik kan het die mensen niet kwalijk nemen. Ik heb trouwens zelf ook soms die reflex van 'dat oude was toch leuker' wanneer ik een artiest van vroeger hoor. Wat niet betekent dat ik hem het recht ontzeg om iets nieuws te doen.
Die nostalgie zit dus ook in mezelf. Ik merk ook dat in de muziek die ik nu maak, meer referenties naar het oude materiaal opduiken. Dat gebeurt niet met opzet, maar ik kan alleen de muziek maken die ik zelf mooi vind. En soms klinkt dat nieuw, maar vaak ook als het oude.
o Waarom dan zo weinig nieuwe platen !?
o Omdat ik voor de teksten afhang van andere mensen. Ik probeer al vier jaar mijn 'vaste tekstschrijver' Lennaert Nijgh zover te krijgen, omdat zijn teksten het meeste raakvlakken hebben met mij. Hij had nu een halve plaat geschreven, en toen dacht ik: dan maar voor de helft met teksten van anderen.
o Je maakt nu al dertig jaar muziek. Dacht jij in het begin dat dit je hele leven
zou duren ?o Ik denk altijd dat iets eeuwig gaat duren, maar dan met periodes. Zodat je niet constant maar één ding doet. Ik ga dan plots acteren in de musical Tsjechov, een beetje uit verveling, en dan denk ik weer dat ik dat ook mijn hele leven kan doen. Ook met het vertaalwerk dat ik tussendoor doe, van Amerikaanse misdaadliteratuur. Dat kan ik ook eeuwig doen, maar niet aan één stuk. Zo denk ik over alles, ook over het leven: als iets dat eeuwig kan duren. Ik schrik me waarschijnlijk dood als ik sterf, want daar had ik niet op gerekend.
o Mensen noemen jouw muziek nog altijd 'kleinkunst'. Weet je na al die jaren al wat dat betekent?
o Ik blijf me dat afvragen.
Misschien dat men het woord is beginnen gebruiken omdat het om muziek ging die vooral in kleinere gelegenheden werd gespeeld, het secundair circuit,..
o Je wordt vaak een symboolfiguur genoemd. Waarvoor sta je symbool, denk je?
o Betere teksten in het Nederlands met popmuziek? Misschien voor kleinkunst, hè. 'Symbool' is zo uniek. Ik was een exponent van een bepaalde periode, maar geen symbool ervan. Als symbool moet je ook ineens aan bepaalde voorwaarden voldoen.
o Had je ooit vermoed dat je muziek zo lang zou meegaan?
o Dat heb ik pas begrepen toen ik na een tijdje afwezigheid terugkwam met 'Eenzame fietser'. Ik vreesde dat iedereen me was vergeten, maar het liedje sloeg aan als nooit tevoren. Toen dacht ik: ik ga kennelijk toch langer mee dan ik dacht. En een aantal jaren later deed ik een concerttoer, en ik merkte dat er in de zaal heel wat kinderen zaten die veel te jong waren om de eerste platen te hebben meegemaakt, maar die wel de teksten helemaal konden meezingen. Toen dacht ik voor het eerst: dit zou toch een eeuwigheidswaarde kunnen hebben.
o Het bewijst dat jouw muziek meer is dan sixties-nostalgie…
o Och, voor veel mensen zijn die oude liedjes een sleutel naar een voorbije tijd, een katalysator. Als ik 'Ne me quitte pas' hoor, is dat voor mij zowat een sleutel naar periodes uit het verleden. Maar dat werkt nu eenmaal zo. Het wil niet zeggen dat dit geen eeuwigheidswaarde heeft. Zo kan iemand van veertien nu in 'Testament' nog gevoelens herkennen die absoluut niets te maken hebben met die jaren zestig. Die vindt dat gewoon mooi.
o Je zoon Marcel, die al twee cd's heeft gemaakt, vertelde me dat hij een producer zocht en dat jij meteen zegde: ik ken er maar één die dat kan, en dat ben ik.
o Ja, dat heb ik gezegd. Hij had iemand nodig die bepaalde aanwijzingen geeft, naar hem luistert en verder helpt naar een interpretatie die bij hem past. Iedereen heeft zo iemand nodig, en dan heb je beter een producer die dat aanvoelt. En ik voel me natuurlijk verwant met Marcel, ook omdat zijn repertoire dicht bij het mijne ligt.
o Zijn er andere artiesten van jouw leeftijd met wie je een bepaalde verwantschap voelt?
o Bob Dylan, bijvoorbeeld. Als ik zijn carrière overloop, dan hoor ik nu opnieuw dingen die ik dertig jaar geleden ook hoorde. En dat merk ik ook bij mezelf: je begint ergens, je doet maar wat, laat je beïnvloeden door dingen om je heen. En als je lang genoeg doorgaat, merk je toch dat je terugkeert naar de basis. En dan kom je weer uit bij wie je zelf bent. Zonder bagage, zonder invloeden. Jezelf. En dan merk je dat je in al die tijd niet bent veranderd.