Nooit gedacht: Boudewijn de Groot heeft groupies. Zo blijkt in De Storm in Winterswijk.
Twee. Keurige vrouwen van een jaar of 35. Platonische groupies zijn het, die na afloop van
het concert gewoon naar huis gaan. Maar ze waren zo enthousiast over de openbare generale
repetitie van het Nederlandstalige popicoon in De Storm op maandag, dat ze per se een dag
later de première van De Groots nieuwe programma Eeuwige jeugd wilden meemaken.
Op de valreep scoorden ze kaartjes.
Eeuwige jeugd is het jubileumprogramma van De Groot (59), die dit jaar veertig jaar een
markante stem is in de Nederpop. De groupies waren nog niet geboren toen De Groot zijn
eerste werk opnam. Solo in een studio. Solo treedt hij in Eeuwige jeugd op, na de pauze met
zijn akoestische gitaar. Intieme versies van de klassiekers Verdronken vlinder, Beneden
alle peil en Testament, gezongen door een artistieke democraat. Want De Groot speelt
nummers die zijn fans via zijn website hebben uitverkoren. De Groot gaat met zijn tijd mee,
zoals zijn liedjes dat doen. De meeste hebben de eeuwige jeugd, zeker als ze gespeeld
worden door de 'allemaal sterren'-band waarmee De Groot ook deze toer langs de theaters
gaat.
Het is een genot om gitaristen als Jan de Hont (ex-ZZ & De Maskers) en Jan Hendriks (ex-Doe
Maar) aan het werk te horen. Ernst Jansz (ook ex-Doe Maar) zorgt voor sfeervolle momenten
achter de piano, maar is een brok levendigheid als hij zijn wasbord bewerkt. Zeker als hij
in dialoog gaat met de voortreffelijke violiste Monique Lansdorp, die enkele liedjes een
folky karakter geeft.
Een van de fijne aspecten van een concert van De Groot is dat je van alles kunt verwachten.
Qua liedjeskeuze, maar ook wat arrangementen betreft. Folk, rock, pop, luisterliedjes,
calypso: diversiteit troef bij een concert dat in het teken staat van 'heden en verleden,
jeugd en ouderdom, overlijden en overleven', zoals De Groot in een van zijn spaarzame
uitwijdingen aangaf. De Groot is geen beroepsouwehoer, wel een vakman die zijn liedjes laat
spreken. Niettemin komt hij enkele keren terug op het overlijden van Lennaert Nijgh.
Terecht, want Nijgh voorzag De Groot decennia lang van teksten die behoren tot het beste
van de Nederpop.
Daaronder zit Het land van Koning Jan, te vinden op de meest recente en prima cd Het eiland
in de verte van De Groot. Zelden zal het thema incest op een zo melancholieke wijze zijn
vertolkt als De Groot doet met een tekst die notabene stamt uit 1969.
Eeuwige jeugd toont op grootse wijze aan dat je als muzikant waardig oud kunt worden.
|
|
|
|