”We hebben het dak er niet vanaf gespeeld, maar ze voorspelden regen” verontschuldigt Zjef Vanuytsel zich op het einde van Nekka Nacht.
Met die zin, sloeg hij de spijker op de kop. Te vaak hielden de artiesten en muzikanten zich wat in. En soms was de geluidsmix niet goed,
waardoor de zanglijn niet boven de klank van de begeleidende band uitkwam. Resultaat: een brei van onverstaanbaar gewauwel.
En dat voor een kleinkunstoptreden waar elk woord in het Nederlands van belang is. Jammer.
Deze editie was er eentje van de vele duetten. Zeer vaak leverden ze geen meerwaarde op. Behalve wanneer Sarah Bettens meezong. Met haar hese,
diepe stem weet ze als geen ander een warme sfeer te scheppen. “Leef” klonk intens en intimistisch. Een Bettens zoals we haar graag horen.
Met Jan de Wilde bracht ze “de Aarde” van Urbanus. Ambiance in het Sportpaleis. En ook “Als je zomaar weg zou gaan” met Zjef Vanuytsel klonk eerlijk
en bloedmooi. Beiden werden begeleid door strijkers en een accordeon. Sterk.
Ook Buurman voelde zich als een vis in het water in het Sportpaleis en zetten een degelijke set neer met “Pruimelaar” en “God, ik en Marjon”.
Slim als ze zijn integreerden ze “Les lacs du Connemara” in hun eerste song. In geen tijd kolkte het Sportpaleis op de tonen van “lalala”.
Ook “Sara” arm om arm in duet met Klaas van Yevgueni wist te overtuigen. Klarinet en trompet gaven een mooi klankbed. 10 Jaar geleden ontmoetten ze elkaar
al voor het eerst toen ze nog in Leuven als student musiceerden. Nu was het Sportpaleis voor hen.
Deel één stond trouwens vooral in het teken van Yevgueni die een opvallend jong publiek van twintigers op het middenplein wist aan te trekken.
Tijdens opener “Man zijn” gingen de handjes vlot in de lucht en werd er al meteen meegeklapt. Ook tijdens “Oud en versleten” met een opzwepende
pianobegeleiding lukte dat. “Mama ik wil papa” werd uit volle borst meegezongen.
Luc De Vos grapte wat tijdens “Soms vraagt een mens zich af”. Tijdens dat nummer wees ie naar Klaas van Yevgueni wanneer hij “Ik zag je met je moeder,
ze was even mooi als jij” zong. Het optreden van Thé Lau was door de barre geluidsmix nauwelijks te verstaan. “Iedereen is van de wereld” werd hierdoor
maar lauw onthaald. Stef Kamil Carlens bewees tevens waarom hij in het Engels zingt bij Zita Swoon. Het Nederlands past niet bij zijn stemtimbre.
Zijn nummers kwamen dan ook behoorlijk geforceerd over.
Was deel één vooral bij momenten een feestje, dan sloeg de sfeer compleet om. De organisatoren hadden immers twee centrale gasten. Een voor het jonge
publiek (Yevgueni) en een voor het minder jonge (Zjef Vanuytsel). Beiden kozen voor een compleet andere aanpak die niet echt compatibel waren.
Vanuytsel bracht vooral luisterliedjes en koos om door klassieke instrumenten (strijkers) begeleid te worden. Dat gaf een compleet ander concert in deel 2.
Boudewijn de Groot bewees nog maar eens hoe hij generaties bij elkaar brengt. Zeer mooie versies hoorden we van “Verdronken vlinder”, “Kinderballade” en
“Waterdrager”. Ook Rob de Nijs’ Malle Babbe deed hij alle eer aan. De Groot voegde er extra melancholie aan toe tijdens de instrumentale gedeeltes waar
de violen en de sopraansax de sfeer bepaalden. Jammer dat we nog een jaar moeten wachten, tot 26 maart 2010, om de man weer aan het werk te kunnen zien
in Antwerpen. Dan treedt De Groot op in de Koningin Elisabethzaal.
Zjef Vanuytsel bracht een zeer stevige versie van “Houten kop” met bezwerende strijkers, sax en een schitterende rol voor de elektrische gitaar.
Ook de solo’s van gitaar en sax tijdens “Gevoelige jongen” waren sterk. Het nummer klonk zeer groovy. “Hop Marlene” bracht sfeer in het Sportpaleis en
“Ik weet wel mijn lief” droeg hij op aan zijn vrouw voor wie hij het ook destijds heeft geschreven.
Drie uur lang kregen we dus twee totaal verschillende concerten te horen met een pauze ertussen. Deel 1 was voor Yevgueni en gasten, deel 2 was voor
Zjef Vanuytsel en zijn gasten met allebei een compleet andere aanpak. Daardoor voelde de Nekka Nacht heterogener aan dan andere jaren.
Aan Raymond Van het Groenewoud om volgend jaar een homogenere show neer te zetten.
|
|
|
|