'Waarom kan ik niet schrijven wat ik voel?'
auteur: Marina
geplaatst in: niet bekend, 1966
'Honderd lessen spreken in het openbaar zouden aan hem niet
verspild zijn,' schreven de kranten. 'Die jongen is niet te
interviewen,' zei televisieregisseur Rob Touber. 'Hij maakt
geen zin af. Ik heb nooit nog iemand ontmoet die zo slecht kan
formuleren.' Maar dat is alweer een tijdje geleden. De
Boudewijn de Groot die de vorige week in het verste hoekje van
American zat, is een andere. Hij sprak gemakkelijk (ik moet
mijn buitje hebben).
VERLEGENHEID
VERLOREN
Zijn disc-jockey-activiteiten hebben daar ongetwijfeld een
steentje aan bijgedragen. Hij is een symphatieke, magere
sprinkhaan met principes, dik zwart haar en een scherp
on-hollands profiel. Een troubadour in een wit of paars
corduroy pak met rood geruit hemd en grote pet. Ondanks het
feit dat hij sinds de start van zijn carrière veel van
zijn verlegenheid heeft verloren, zal hij nooit de
branieschopper worden, de jongen met bravour en de grote bek.
Nederlands poulairste zanger, eigenlijk cineast staat op het
punt met zijn 'Land van Maas en Waal' van de lp 'Voor de
Overlevenden' (schok van het volwassen worden overleefd
hebbenden), nu ook op een single uitgebracht, voor de,
zoveelste keer de hitparade in te vliegen.
LELIJK MET
KORT HAAR
Je naam wordt ook door je spierwitte pak nogal eens in verband
gebracht met provo's.
Boudewijn: Ik bemoei me niet meer zo met ze. Deed ik eigenlijk
vroeger ook niet maar ik zag ze meer. Ik lees alleen nog wat
ze schrijven. Er zijn dingen waar ik het mee eens ben en er
zijn punten, waar ik het niet mee eens ben.
Iets is nooit helemaal wit of helemaal zwart. Er wordt teveel
onzin gezegd. Dat witte pak heeft niets met provo's te maken.
Vind ik gewoon leuk. Perslui zijn vaak rancuneuze mislukte
genietjes, die beeldsprakerige proza proberen te maken. Er
wordt maar raak geschreven. Dingen die ik helemaal niet gezegd
heb. Ik vertrouw geen enkel interviewer meer. Men noteert
sleutelwoorden en put verder uit het geheugen, maar dan krijg
je stellingen, die helemaal niet gezeqd noch zo bedoeld zijn.
'Boudewijn staat niet achter zijn teksten' schrijven ze dan en
volkomen ongeargumenteerd. Of ze schrijven zeer lovende
kritieken, die ook nergens op slaan.
Of ik ijdel ben? Eheheheh... ja, ik vind het leuk om bekend te
zijn. Mijn haar draag ik uit ijdelheid zo lang. Welnee, niet
uit protest of zo. Er wordt teveel gekletst. Ik vind me zelf
met kort haar lelijk. Maar ik ben niet zo ijdel dat ik me
opmaak. Op het toneel krijg je er zo'n glad, onpersoonlijk
masker mee. Mijn goede en slechte eigenschappen? Ik ben gul,
geef alles weg. Ik trakteer altijd. En mijn slechte... morele
oneerlijkheid. Nee, ik heb geen zin om dat uit te leggen. Daar
ben ik te oneerlijk voor.. Nee, het is zeker geen loze
kreet.
Wat zijn je wensen voor 1967?
Boudewijn: Ik hoop dat in 1967 gebaard wordt wat in 1966
bevrucht is, hahaha. Klinkt gek, hè? Ik zou zo graag
wat teksten kunnen schrijven.Zelfs Johnny Hoes bewonder ik,
omdat hij zijn eigen teksten maakt. Ik heb het a ltijd als een
gemis gevoeld, dat ik niet op kan schrijven wat ik voel en
denk. Dat heeft me het hele jaar bezig gehouden. Ik heb het
geprobeerd, maar voorlopig is het nog mislukt. Toch geloof ik
dat er een moment komt dat alles wat ik nu opkrop en bewaar,
er uitkomt. Misschien in een roman of in gedichten, maar het
liefst in een liedje.
Ik heb erg veel naar Bob Dylan geluisterd, met jaloezie.
Waarom kan ik niet in het Nederlands schrijven wat hij in het Engels bedoelt.
Moet je daarvoor onder invloed van LSD zijn of van 26 jonge jenevers of moet je
gewoon een ruimere geest hebben?
OUDE ARTIESTEN
ERG ZIELIG
'Het ergste dat me kan gebeuren is in de hitparade terecht te
komen. Dat hoop ik nooit te bereiken,' zei hij nog geen twee
jaar geleden.
Hoe zit dat?
Boudewijn: Toen ik dat zei, was de hitparade uitsluitend
bevolkt met zeer commerciële dingen, slechte teksten. Ik
dacht: Als ik in de top veertig sta, hebben mijn liedjes
slechte teksten. 'Meisje van zestien' kwam er. De melodie was
goed, maar de tekst smartlappig. Dat vond ik meteen al. Zie je
wel, dacht ik. Maar wat zou er gebeuren als de muziek fijn is
en de tekst óók.
Lennaert schreef 'Mijnheer de President'. Dat vond ik erg
goed. Goed en commerceel kunnen best samengaan. Daar ben ik nu
wel van overtuigd. In het begin vond ik het wel interessant
bekend te worden onder de titel 'Protestzanger'. Het was leuk,
maar later vond ik het zo'n onzin. Als ik ergens optrad,
kwamen de mensen om protestsongs te horen en als ik dan
hoofdzakelijke chansons zong, waren ze teleurgesteld. Ik ben
geen protestzanger en ook geen beatzanger, maar heel gewoon
zanger. 'Land van Maas en Waal'. Tja, waarom zou dat het
ineens goed doen? Door het Hartewensfestival. Het heeft een
geinige tekst. Er wordt in gelachen, geschreeuwd. Het is een
meezinger. Ik weet niet of het een hit wordt, maar ik verwacht
het wel een beetje.
Hoe het was om met die artiesten te werken?
Leuk. Nee, laat ik nou eerlijk zijn. Eigenlijk was het niet zo
leuk. Tuurlijk, ze hadden succes, maar ik weet niet in
hoeverre het enthousiasme uit eerbied was. Ik vind die oudjes
een beetje zielig. Die mensen hebben al tientallen jaren
achter elkaar hetzelfde repertoire. Op zo'n leeftijd zou ik er
onherroepelijk mee gestopt zijn. Het zou moeiijk zijn, maar
het moest gewoon. Het publiek van het Hartewensfestival lag me
niet zo.
            
            
            
            
            
            
    
Schoolmeisjes, erg enthousiast, hopla met de
beentjes, meer Teenbeatlezers weet je wel, hahaha. Ik heb
liever dat de mensen luisteren.'
ERBARMELIJK
LIEFDELEVEN
Er zijn nogal eens moeilijkheden geweest met je tekstdichter
Lennaert Nijgh. Je zou geweigerd hebben bepaalde liedjes te
zingen, omdat je er niet achterstond.
Boudewijn: Lennaert laat altijd in interviews zetten, dat hij
zo'n erbarmelijk liefdeleven heeft, erg zielig is en altijd
maar blauwtjes loopt (hij overdrijft graag) en dat ik zijn
teksten niet begrijp, omdat ik gelukkig getrouwd ben. Maar het
is met mij net zo gegaan als met hem. Ik ben nu inderdaad
gelukkig getrouwd, maar ik begrijp heel goed, dat het voor hem
een groot probleem is als hij door een meisje verlaten wordt.
Dáárom keur ik zijn teksten niet af, niet om de
inhoud of de strekking, maar gewoon omdat ik ze niet goed
vind, te poëtisch, te sentimenteel of technisch niet
fijn. Lennaert geeft er dan altijd een andere uitleg aan. Als
de mensen zijn film of een van de fragmenten ervan niet goed
vinden, zegt hij: Jullie begrijpen het niet. Dat is misschien
wel een laf verdedigingsrniddel van hem. Zijn nieuwe film?
Daar -weet ik weinig van. Ik heb alleen 't verhaal gelezen en
daar zie ik veel in.
ZELFS JALOERS
OP JOHNNY HOES
Het intrigeert me hoe hij zijn teksten schrijft. Misschien
declameert hij ze wel eerst voor de bandrecorder. Het lijkt me
vreemd als hij dat niet doet. Ik heb nooit LSD geprobeerd. Ik
ben bang dat het gevaarlijk is. Je kleur- en muzikaal gevoel
wordt sterk ontwikkeld. Je mist alleen de techniek, het zou
een enorme janboel worden als je het meteen op papier zou
zetten. En onder invloed van drank? Als ik wat gedronken heb,
word ik moe. Het verhoogt mijn energie niet. Hahaha, het
klinkt wel wat complexerig allemaal.
Dylan heeft me het afgelopen jaar erg bezig gehouden. Ik hoop
in 1967 te kunnen wat ik in 1966 al hoopte. Hoe doet Dylan
dat? Eerst dacht ik, hij belazert de boel. Hij schrijft een
zin op en zoekt daar een rijmwoord bij en vult de volgende
zin, want elke zin was een los beeld, zoals in 'Hard rain's
gonna a fall'. Er zat geen verband in. Maar na heel vaak lezen
zag ik hoe het in elkaar zat. Kennelijk was het niet waar. Hij
moet het wel degelijk bewust hebben opgeschreven. Eigenlijk
kan het mij niet schelen. Elke zin op zich was zo fijn.
Mijn teksten zouden op die van Bob Dylan lijken. Dat zullen
de mensen mij misschien kwalijk nemen. Maar als de kritiek
daartoe beperkt zou blijven, zou ik erg gelukkig zijn. Een
eigen stijl komt vanzelf, als je eenmaal bezig bent. Oee, ik
he er nog niet met Lennaert over gesproken, alleen nog maar
met Anneke, m'n vrouw en met jou dus.
Of ik een feestganger ben? Ja, de laatste tijd wel. Er is een
periode geweest dat ik iedere avond zo moe was, dat ik erg
teruggetrokken leefde, een beetje a-sociaal misschien Ik zag
niemand. Maar nu kan ik me op een feest of in een café
kostelijk amuseren. Het is misschien een soort afscheid van
Amsterdam.
BANG VOOR
AUTO RIJDEN
Ja, over een maand zit ik op een flatje in Weesp. Soms denk ik
wel eens: daar rot ik weg. Ik kijk uit op het spoor. Zal me
wat worden iedere keer met de laatste trein naar huis, Nee, ik
durf geen auto te rijden. Mijn gedachten dwalen te snel af. Op
de fiets al, laat staan in een auto. Het idee dat ik aan alles
tegelijk moet denken; verkeer, rem, koppeling,
richtingaanwijzer.
In Weesp zou ik wel durven rijden. Maar ik koop geen auto om
er iedere dag mee naar het station te gaan. Trouwens, ik heb
er geen geld voor. Ik vind het belangrijker mijn huis in te
richten. We hebben altijd heel klein gewoond, dus nooit fijne
dingen kunen kopen. De spullen stonden altijd opgestapeld en
rolden de kast uit. Er zijn mensen die denken dat ik een
heleboel geld heb, maar je moet in Nederland wel heel erg
bezig zijn, wil je goud verdienen Ik heb een vrouw en een
kind, in maart twee. Ik hoop dat het een dochter wordt. Ik
spaar niet. We leven. De huiskamer moet kloosterachtig worden
met zwart-witte tegels op de vloer, oude prenten aan de wand
en veel planten, een Louis XVI-bankje en een hele grote bank
om languit op te liggen. De slaapkamer mag wel vol zijn, paars
behang met dikke rode gordijnen, grote palmen en kaarzen
Lekker 'kitsch, maar wel fijn. Een beetje erotisch. Ja, over
sex mogen we praten tegenwoordig. Het moet zo gewoon mogelijk
behandeld worden. De mensen die het uit zijn proporties
trekken, zijn de ouderen, die nog proesten van het lachen als
er op het toneel een wc wordt doorgetrokken. Sex moest taboe
zijn voor mensen boven de tweeëndertig, hahaha. Ouderen
zouden
er niet over mogen praten. Er wordt opgevoed, zoals er vroeger
opgevoed werd.
Er wordt teveel gedreigd met: Als je het doet, breek ik je je
benen. Er wordt te weinig gepraat, te weinig kans gegeven om
te antwoorden. Er moet niet gezegd worden: 'Het is verboden.
Ik kan het weten, ik ben ouder en van God mag het ook niet.'
Als je het vaak doet, vind je er voor later niets meer aan,
verpest je het voor je leven... Zoiets moeten ze zeggen. 'Je
kunt er dit van krijgen en dat.' Dat is een uitleg. Maar ik
ben ook opgevoed. zoals jaren geleden mijn ouders zijn
opgevoed. Ja, hoor mijn moeder was ook zo.
De oorspronkelijke spelling is aangehouden.