'Waarom kan ik niet schrijven wat ik voel?'

auteur: Marina
geplaatst in: niet bekend, 1966

'Honderd lessen spreken in het openbaar zouden aan hem niet verspild zijn,' schreven de kranten. 'Die jongen is niet te interviewen,' zei televisieregisseur Rob Touber. 'Hij maakt geen zin af. Ik heb nooit nog iemand ontmoet die zo slecht kan formuleren.' Maar dat is alweer een tijdje geleden. De Boudewijn de Groot die de vorige week in het verste hoekje van American zat, is een andere. Hij sprak gemakkelijk (ik moet mijn buitje hebben).


VERLEGENHEID
VERLOREN

Zijn disc-jockey-activiteiten hebben daar ongetwijfeld een steentje aan bijgedragen. Hij is een symphatieke, magere sprinkhaan met principes, dik zwart haar en een scherp on-hollands profiel. Een troubadour in een wit of paars corduroy pak met rood geruit hemd en grote pet. Ondanks het feit dat hij sinds de start van zijn carrière veel van zijn verlegenheid heeft verloren, zal hij nooit de branieschopper worden, de jongen met bravour en de grote bek. Nederlands poulairste zanger, eigenlijk cineast staat op het punt met zijn 'Land van Maas en Waal' van de lp 'Voor de Overlevenden' (schok van het volwassen worden overleefd hebbenden), nu ook op een single uitgebracht, voor de, zoveelste keer de hitparade in te vliegen.


LELIJK MET
KORT HAAR

Je naam wordt ook door je spierwitte pak nogal eens in verband gebracht met provo's.
Boudewijn: Ik bemoei me niet meer zo met ze. Deed ik eigenlijk vroeger ook niet maar ik zag ze meer. Ik lees alleen nog wat ze schrijven. Er zijn dingen waar ik het mee eens ben en er zijn punten, waar ik het niet mee eens ben.
Iets is nooit helemaal wit of helemaal zwart. Er wordt teveel onzin gezegd. Dat witte pak heeft niets met provo's te maken. Vind ik gewoon leuk. Perslui zijn vaak rancuneuze mislukte genietjes, die beeldsprakerige proza proberen te maken. Er wordt maar raak geschreven. Dingen die ik helemaal niet gezegd heb. Ik vertrouw geen enkel interviewer meer. Men noteert sleutelwoorden en put verder uit het geheugen, maar dan krijg je stellingen, die helemaal niet gezeqd noch zo bedoeld zijn. 'Boudewijn staat niet achter zijn teksten' schrijven ze dan en volkomen ongeargumenteerd. Of ze schrijven zeer lovende kritieken, die ook nergens op slaan.
Of ik ijdel ben? Eheheheh... ja, ik vind het leuk om bekend te zijn. Mijn haar draag ik uit ijdelheid zo lang. Welnee, niet uit protest of zo. Er wordt teveel gekletst. Ik vind me zelf met kort haar lelijk. Maar ik ben niet zo ijdel dat ik me opmaak. Op het toneel krijg je er zo'n glad, onpersoonlijk masker mee. Mijn goede en slechte eigenschappen? Ik ben gul, geef alles weg. Ik trakteer altijd. En mijn slechte... morele oneerlijkheid. Nee, ik heb geen zin om dat uit te leggen. Daar ben ik te oneerlijk voor.. Nee, het is zeker geen loze kreet.
Wat zijn je wensen voor 1967? Boudewijn: Ik hoop dat in 1967 gebaard wordt wat in 1966 bevrucht is, hahaha. Klinkt gek, hè? Ik zou zo graag wat teksten kunnen schrijven.Zelfs Johnny Hoes bewonder ik, omdat hij zijn eigen teksten maakt. Ik heb het a ltijd als een gemis gevoeld, dat ik niet op kan schrijven wat ik voel en denk. Dat heeft me het hele jaar bezig gehouden. Ik heb het geprobeerd, maar voorlopig is het nog mislukt. Toch geloof ik dat er een moment komt dat alles wat ik nu opkrop en bewaar, er uitkomt. Misschien in een roman of in gedichten, maar het liefst in een liedje.

Ik heb erg veel naar Bob Dylan geluisterd, met jaloezie. Waarom kan ik niet in het Nederlands schrijven wat hij in het Engels bedoelt. Moet je daarvoor onder invloed van LSD zijn of van 26 jonge jenevers of moet je gewoon een ruimere geest hebben?


OUDE ARTIESTEN
ERG ZIELIG

'Het ergste dat me kan gebeuren is in de hitparade terecht te komen. Dat hoop ik nooit te bereiken,' zei hij nog geen twee jaar geleden.
Hoe zit dat?
Boudewijn: Toen ik dat zei, was de hitparade uitsluitend bevolkt met zeer commerciële dingen, slechte teksten. Ik dacht: Als ik in de top veertig sta, hebben mijn liedjes slechte teksten. 'Meisje van zestien' kwam er. De melodie was goed, maar de tekst smartlappig. Dat vond ik meteen al. Zie je wel, dacht ik. Maar wat zou er gebeuren als de muziek fijn is en de tekst óók.
Lennaert schreef 'Mijnheer de President'. Dat vond ik erg goed. Goed en commerceel kunnen best samengaan. Daar ben ik nu wel van overtuigd. In het begin vond ik het wel interessant bekend te worden onder de titel 'Protestzanger'. Het was leuk, maar later vond ik het zo'n onzin. Als ik ergens optrad, kwamen de mensen om protestsongs te horen en als ik dan hoofdzakelijke chansons zong, waren ze teleurgesteld. Ik ben geen protestzanger en ook geen beatzanger, maar heel gewoon zanger. 'Land van Maas en Waal'. Tja, waarom zou dat het ineens goed doen? Door het Hartewensfestival. Het heeft een geinige tekst. Er wordt in gelachen, geschreeuwd. Het is een meezinger. Ik weet niet of het een hit wordt, maar ik verwacht het wel een beetje.
Hoe het was om met die artiesten te werken?
Leuk. Nee, laat ik nou eerlijk zijn. Eigenlijk was het niet zo leuk. Tuurlijk, ze hadden succes, maar ik weet niet in hoeverre het enthousiasme uit eerbied was. Ik vind die oudjes een beetje zielig. Die mensen hebben al tientallen jaren achter elkaar hetzelfde repertoire. Op zo'n leeftijd zou ik er onherroepelijk mee gestopt zijn. Het zou moeiijk zijn, maar het moest gewoon. Het publiek van het Hartewensfestival lag me niet zo.
                                                                                   Schoolmeisjes, erg enthousiast, hopla met de beentjes, meer Teenbeatlezers weet je wel, hahaha. Ik heb liever dat de mensen luisteren.'


ERBARMELIJK
LIEFDELEVEN

Er zijn nogal eens moeilijkheden geweest met je tekstdichter Lennaert Nijgh. Je zou geweigerd hebben bepaalde liedjes te zingen, omdat je er niet achterstond.
Boudewijn: Lennaert laat altijd in interviews zetten, dat hij zo'n erbarmelijk liefdeleven heeft, erg zielig is en altijd maar blauwtjes loopt (hij overdrijft graag) en dat ik zijn teksten niet begrijp, omdat ik gelukkig getrouwd ben. Maar het is met mij net zo gegaan als met hem. Ik ben nu inderdaad gelukkig getrouwd, maar ik begrijp heel goed, dat het voor hem een groot probleem is als hij door een meisje verlaten wordt. Dáárom keur ik zijn teksten niet af, niet om de inhoud of de strekking, maar gewoon omdat ik ze niet goed vind, te poëtisch, te sentimenteel of technisch niet fijn. Lennaert geeft er dan altijd een andere uitleg aan. Als de mensen zijn film of een van de fragmenten ervan niet goed vinden, zegt hij: Jullie begrijpen het niet. Dat is misschien wel een laf verdedigingsrniddel van hem. Zijn nieuwe film? Daar -weet ik weinig van. Ik heb alleen 't verhaal gelezen en daar zie ik veel in.


ZELFS JALOERS
OP JOHNNY HOES

Het intrigeert me hoe hij zijn teksten schrijft. Misschien declameert hij ze wel eerst voor de bandrecorder. Het lijkt me vreemd als hij dat niet doet. Ik heb nooit LSD geprobeerd. Ik ben bang dat het gevaarlijk is. Je kleur- en muzikaal gevoel wordt sterk ontwikkeld. Je mist alleen de techniek, het zou een enorme janboel worden als je het meteen op papier zou zetten. En onder invloed van drank? Als ik wat gedronken heb, word ik moe. Het verhoogt mijn energie niet. Hahaha, het klinkt wel wat complexerig allemaal.
Dylan heeft me het afgelopen jaar erg bezig gehouden. Ik hoop in 1967 te kunnen wat ik in 1966 al hoopte. Hoe doet Dylan dat? Eerst dacht ik, hij belazert de boel. Hij schrijft een zin op en zoekt daar een rijmwoord bij en vult de volgende zin, want elke zin was een los beeld, zoals in 'Hard rain's gonna a fall'. Er zat geen verband in. Maar na heel vaak lezen zag ik hoe het in elkaar zat. Kennelijk was het niet waar. Hij moet het wel degelijk bewust hebben opgeschreven. Eigenlijk kan het mij niet schelen. Elke zin op zich was zo fijn.

Mijn teksten zouden op die van Bob Dylan lijken. Dat zullen de mensen mij misschien kwalijk nemen. Maar als de kritiek daartoe beperkt zou blijven, zou ik erg gelukkig zijn. Een eigen stijl komt vanzelf, als je eenmaal bezig bent. Oee, ik he er nog niet met Lennaert over gesproken, alleen nog maar met Anneke, m'n vrouw en met jou dus.

Of ik een feestganger ben? Ja, de laatste tijd wel. Er is een periode geweest dat ik iedere avond zo moe was, dat ik erg teruggetrokken leefde, een beetje a-sociaal misschien Ik zag niemand. Maar nu kan ik me op een feest of in een café kostelijk amuseren. Het is misschien een soort afscheid van Amsterdam.


BANG VOOR
AUTO RIJDEN

Ja, over een maand zit ik op een flatje in Weesp. Soms denk ik wel eens: daar rot ik weg. Ik kijk uit op het spoor. Zal me wat worden iedere keer met de laatste trein naar huis, Nee, ik durf geen auto te rijden. Mijn gedachten dwalen te snel af. Op de fiets al, laat staan in een auto. Het idee dat ik aan alles tegelijk moet denken; verkeer, rem, koppeling, richtingaanwijzer.
In Weesp zou ik wel durven rijden. Maar ik koop geen auto om er iedere dag mee naar het station te gaan. Trouwens, ik heb er geen geld voor. Ik vind het belangrijker mijn huis in te richten. We hebben altijd heel klein gewoond, dus nooit fijne dingen kunen kopen. De spullen stonden altijd opgestapeld en rolden de kast uit. Er zijn mensen die denken dat ik een heleboel geld heb, maar je moet in Nederland wel heel erg bezig zijn, wil je goud verdienen Ik heb een vrouw en een kind, in maart twee. Ik hoop dat het een dochter wordt. Ik spaar niet. We leven. De huiskamer moet kloosterachtig worden met zwart-witte tegels op de vloer, oude prenten aan de wand en veel planten, een Louis XVI-bankje en een hele grote bank om languit op te liggen. De slaapkamer mag wel vol zijn, paars behang met dikke rode gordijnen, grote palmen en kaarzen Lekker 'kitsch, maar wel fijn. Een beetje erotisch. Ja, over sex mogen we praten tegenwoordig. Het moet zo gewoon mogelijk behandeld worden. De mensen die het uit zijn proporties trekken, zijn de ouderen, die nog proesten van het lachen als er op het toneel een wc wordt doorgetrokken. Sex moest taboe zijn voor mensen boven de tweeëndertig, hahaha. Ouderen zouden er niet over mogen praten. Er wordt opgevoed, zoals er vroeger opgevoed werd.
Er wordt teveel gedreigd met: Als je het doet, breek ik je je benen. Er wordt te weinig gepraat, te weinig kans gegeven om te antwoorden. Er moet niet gezegd worden: 'Het is verboden. Ik kan het weten, ik ben ouder en van God mag het ook niet.' Als je het vaak doet, vind je er voor later niets meer aan, verpest je het voor je leven... Zoiets moeten ze zeggen. 'Je kunt er dit van krijgen en dat.' Dat is een uitleg. Maar ik ben ook opgevoed. zoals jaren geleden mijn ouders zijn opgevoed. Ja, hoor mijn moeder was ook zo.

De oorspronkelijke spelling is aangehouden.


Omhoog
Terug