Boudewijn de Groot heeft de Radio 2 Zendtijd Prijs 2000 gewonnen - een bronzen beeldje én
een eerbetoon van collega-artiesten. In het Gala van het Nederlandse lied zal hij de prijs
in ontvangst nemen. Zanger Gé Reinders over zijn De Groot-gevoel.
HET MERENDEEL van de Nederlandse bevolking verstaat niet of nauwelijks waar hij over zingt,
maar de belangstelling voor de zanger uit Roermond, Gé Reinders (1953), is stijgende. Zijn
vierde cd in het Limburgs, D'n Haof, is sinds een half jaar uit en de daaraan
gekoppelde theatertour werd druk bezocht, en niet alleen in Limburg. Reinders: "Het was
echt een prachttour. Op het eind was alles uitverkocht. Man, vroeger trad ik eens op in
en café in Groningen en dan hing iedereen lam aan de bar, zonder te luisteren. Nu komen ze
ook buiten Limburg speciaal voor mij en de band naar het theater."
Gé Reinders is vanavond samen met onder meer Paul de Leeuw, Ruth Jacott en Acda & De Munnik
te zien in het Gala van het Nederlandse lied. Een eerbetoon aan Boudewijn de Groot, die de
eerste Radio 2 Zendtijd Prijs heeft gewonnen voor zijn oeuvre. De prijs bestaat uit een
bronzen beeldje en dus een eerbetoon van collega-artiesten. Voor Gé Reinders een ideale
gelegenheid om zijn favoriete De Groot-nummer te zingen. Reinders: "Voor mij is dat
Avond. Het refrein is zo prachtig, mooi uitgespannen. Een aantal nummers van hem
heeft mij erg geraakt, maar Zestien lentes vond ik akelig. Ik was toen een jaar of
twaalf en het beeld van dat meisje langs de kant van de weg, vreselijk vond ik het. En het
lied Meneer de president zorgde vroeger bij ons thuis voor veel commotie. Mijn broer
was het helemáál niet eens met de inhoud. Wat ik vooral bijzonder vind aan Boudewijn, is
hoe hij zijn liedjes in het theater gebracht heeft. Er is geen sprake van adoratie, dat
heeft iets blinds in zich, maar ik heb enorm veel respect voor de man. Hij was de eerste
producer van de Limburgse band Rowwen Hèze en toen ik op het punt stond mijn tweede
Limburgse cd uit te brengen, heb ik hem gebeld. De platenmaatschappij zag liever een cd met
Engelse liedjes en ik was benieuwd naar zijn mening. Ik weet nog goed dat hij zei dat het
me nooit zou lukken om met Limburgse liedjes in theaters door heel Nederland te spelen.
Maar hij zei ook dat ik het wel moest proberen. Vlak na het uitkomen van mijn laatste cd
reeg ik een mooie fax van hem, daar hecht ik waarde aan."
"SINDS 1993 STA IK met mijn liedjes in het theater en het heeft mij écht verbaasd dat het
Limburgs aansloeg in het hele land. Het leuke is dit ik heb kunnen laten zien dat het niet
om woorden gaat, het gaat om een gevoel. Bij een van de eerste optredens in Emmen kwam er
na afloop een man naar me toe die op z'n Drents zei: 'Ik verstond er niets van, maar ik
begreep het allemaal best.' En zo is het ook."
"We worden nu veel gebeld door theaters, ongelofelijk. Maar je moet jezelf niet kapot
spelen, zoals veel bands aan de top doen. Muziek moet je koesteren. Voorheen heb ik mij
vaak ongelukkig gevoeld op de bühne. Dingen als Bevrijdingspop doen we ook niet meer.
Theater is voor mij het ultieme. Och jonge, daar kun je een speld horen vallen, dat is
fantastisch. Het is tenminste niet zo opgeklopt. Toen ik vroeger in een bandje speelde,
wilde ik dat het publiek schreeuwde, de boel op z'n kop zette. Nu gaan we anders met het
publiek om."
"Ik ben ontzettend trots op wat we bereikt hebben en zolang het voor mijn gevoel geen werk
wordt, blijf ik doorgaan met liedjes schrijven. Ik ben nu bezig met een lied, een langzame
bevalling moet ik zeggen, over een gescheiden vrouw. Ken je dat, dat gescheiden mannen het
altijd beter lijken te doen dan gescheiden vrouwen? Die mannen hebben al snel weer een
nieuwe vriendin, de buitenkant is in no time in orde. Bij vrouwen gaat dat veel dieper. De
titel van het lied is: Heure vleeger vluug weer. Zeg het maar na: Heure vleeger
vluug weer. Mooi is dat hè? Die Limburgse klanken.
|
|
|
|