AMSTERDAM - "Wat u met ons mag delen, is de humor van een
non." Aldus een van de vijf nonnetjes uit de nieuwe
Nederlandse musical Nonsens. Ze zegt die hoopgevende
zin aan het begin van de voorstelling, maar na afloop ervan
rest slechts de vraag: humor? Wanneer, hoe laat, waar???
Op papier ziet het er allemaal zo mooi uit. Een doorslaand
Amerikaans succes, naar een Nederlandse situatie vertaald,
grote namen zowel in de cast als bij de mensen achter de
schermen. Ga maar na: Boudewijn de Groot en Lennaert Nijgh als
bewerkers, Dan Goggin (de schrijver zelf) als regisseur en
vijf topvrouwen op toneel. Nelly Frijda, Nelleke Burg, Sylvia
de Leur, Milly Scott en Josine van Dalsum, dat moet toch
lachen worden?
Op voorhand leek Nonsens dan ook al dè grote
amusementsproduktie van het seizoen, maar het blijkt een en al
lucht en gescherm met grote namen. De leegheid van
Nonsens, het gebrek aan iedere originaliteit, dat is
erg natuurlijk, maar erger nog is het dat je aan die vijf
prachtvrouwen kunt afzien dat ze er zelf ook niet in geloven.
Op opgefokte wijze wordt geprobeerd toch maar vooral zo lollig
mogelijk te zijn, want het publiek heeft tenslotte niet voor
niets die 25 piek per plaats betaald.
Nonsens deugt eigenlijk van geen kanten. Het verhaaltje
is te onbenullig voor woorden, de Nederlandse adaptie ervan
een aaneenschakeling van flauwe grappen en oerlelijke teksten.
En dan die muziek, vreselijk, alsof er een derderangs
varieté-orkestje zit te spelen. Gelukkig hebben de
muzikanten allemaal een monnikkenpij aan, dat scheelt
tenminste nog in deze kersttijd.
Vijf vrouwen spelen nonnen die op hun beurt weer in een soort
schoolrevue spelen. Om geld op te halen voor een goed doel.
Maar het hadden net zo goed vijf huisvrouwen, leraressen of
hoeren kunnen zijn. Dan was het misschien nog leuk geworden.
Van enige satire naar de religie toe is geen sprake. Hoe
anders was dat jaren terug bij Jasperina, de Jong in Roll
another one, Wim Sonneveld met zijn Frater
Fernantius(*) en Fons Jansen in zijn Lachende Kerk.
Daar werd een amusante link gelegd tussen het katholicisme en
cabaret. Deze nonnen laten het bij een beetje gezwier met hun
niet lekker zittende nonnenjurkjes. Goed, Nelly Frijda is af
en toe grappig met haar droogkomische opmerkingen, Josine van
Dalsum speelt overtuigend de verlegen novice, Milly Scott mag
afsluiten met een hevig gezongen gospel, maar daar houdt het
daarmee op. Nelleke Burg en Syvlia de Leur proberen zo
zichtbaar leuk te doen, dat het niet om aan te zien is.
Beledigend haast, alsof ze op de meest makkelijke wijze hun
geld willen verdienen.
Die meiden schijnen tijdens de repetities enorme lol met
elkaar gehad te hebben en de makers laten niet na om er in
alle toonaarden de nadruk op te leggen dat we er vooral niets
meer achier moeten zoeken dan louter amusement. Een
'onzinmusical', zo wordt Nonsens in het programmaboekje
omschreven. Musical? Kom nou! Onzin? Wat een zelfkennis!
|
|
|
|