Toernee 83/84
Programmaboek Concert III
auteur: diverse
EXTRA DUIMEN!
Het lijkt al weer zo lange tijd geleden: het eerste grote
concerttoernee van de 'nieuwe Boudewijn de Groot'. Dat was in
1976 en voorzichtigheidshalve alleen in België gepland.
Niemand wist toen hoe het publiek zou reageren op Boudewijn de
Groot's terug verschijnen in het openbaar sedert 1969. Maar
tijdens dat toernee - waarbij overigens het leeuwenaandeel van
de publieke opkomst door de tieners werd ingenomen - kwamen er
reeds vragen uit Nederland om daar ook concerten te
houden.
Daaraan werd tegemoet gekomen tijdens het tweede toernee in
1979, waar een nieuwe begeleidingsformatie aantrad (Boudewijn
de Groot's eerste concertrondreis werd begeleid door Hennie
Vrienten als bassist en Ernst Jansz toetsen, die daarna Doe
Maar oprichtte).
Nu bij het derde toernee is Nederland in de meerderheid in het
aantal concerten, volgens ons een normale evolutie.
Het zijn dezelfde Nederlandse musici die Boudewijn de Groot
bij het laatste deel van zijn vorige toernee begeleidden: Jan
Rietman, piano, Hans Janssen, synthesiser en andere toetsen,
Hans Hollestelle, gitaar, Jan Vermeulen, bas en Louis de Bij,
slagwerk. De technische ploeg is Belgisch: de geluidsfirma
Amplight uit Mortsel olv. Mark Luyckx. Voor het licht is een
bijzondere man aangetrokken, Michel Morantin, de
ex-toneelmeester van het Kollectief Internationaal Nieuwe
Scène, die o.a. door het toernee met Mistero Buffo ook
ervaring heeft met het licht in de Nederlandse theaters.
Tijdens de zeven achtereenvolgende jaren waarbij wij Boudewijn
hebben mogen helpen in zijn kris-kras tochten door de Benelux,
zijn wij hem beter en beter leren kennen. We kregen een enorm
vertrouwen in zijn muzikaliteit, zijn zin voor artistieke
perfectie, zijn volledige inzet. Daarom duimen wij extra voor
deze lange concertreeks, waarvan dit programmablad een
originele afspiegeling wil zijn.
Boudewijn de Groot zegt zelf over zijn komend toernee: "Twee
jaar studie in Amerika zouden het begin kunnen zijn van een
nieuwe periode. Het onheilspellende is dat inhoud en richting
van die periode niet duidelijk zijn. Het 'heilspellende' is
dat ik een carrière achter de rug heb. De verwarring
wordt er niet minder door, maar zo is deze tijd".
Kamiel Pauwels (algemene leiding)
BOUDEWIJN: "HOOP GEEFT ENERGIE"
Op het ogenblik dat we dit gesprek hebben, is hij nog druk
bezig met de repetities. Toch even tijd voor een zestal vragen
en antwoorden, zoals over de Duitse LP en... de weerslag van
zijn studies op zijn werk.
Boudewijn: "Vooralsnog wordt mijn werk nauwelijks
beïnvloed door mijn studie in LA. Tot de opname van de
volgende LP valt er nog weinig te arrangeren. Tijd voor
aanbiedingen voor filmmuziek heb ik ook nog niet. Wel heb ik,
met name tijdens de filmkursus, veel te maken gekregen met
20ste eeuwse muziek. Niet dat dit een direkte invloed heeft,
maar, gekoppeld aan filmmuziek, heeft het zich op een bepaalde
manier aan me "opgedrongen", zoals daar, waarschijnlijk maar
onbewust, ongetwijfeld iets doordringt in de muziek zoals ik
die nu maak. Hetzelfde geldt voor bepaalde vormen van
popmuziek, waarvan talloze videoclips op T.V. te zien zijn in
Amerika. Het werkt natuurlijk allemaal in zekere mate
door."
Welke zijn je verwachtingen rond je eerste LP in het Duits,
die nog niet zo lang geleden uitkwam?
Boudewijn: "Mijn verwachtingen zijn dat de eerste LP er voor
zal zorgen dat een tweede LP bij media-mensen en misschien bij
een klein deel van het Duitse publiek een lichtje doet opgaan.
Er zal een punt van herkenning zijn, wat altijd voordelig is.
Ik verwacht niet dat de eerste LP geweldig zal aanslaan, maar
vooralsnog zijn de reacties positief en dat is natuurlijk een
goed uitgangspunt voor een tweede LP die door Phonogram
Duitsland reeds is toegezegd."
Hoe kwam het idee van 'Bo in Duitsland' en de daaraan
gekoppelde 'Senderreise' eigenlijk tot stand?
Boudewij: "Via reakties en kontakten tussen Hans Kusters en de
Duitse Ralph Siegel uitgeverij ontstond het idee om mijn
repertoire, in het bijzonder het materiaal van mijn jongste
LP, 'Concert', in West-Duitsland in het Duits op de markt te
brengen. Voorstellen aan Phonogram Duitsland leverde een
positieve reaktie op. Via Siegel werd Jörg von
Schenkendorff aangetrokken die de vertalingen voor zijn
rekening nam. Voor de nummers die minder geschikt werden
geacht, kozen we 3 stukken van de 'Eenzame fietser' LP. Het
geheel werd in Hilversum opgenomen en gemixt, waar Duitsland
voor de hoes en de promotie zorgde. En gründlich."
Dit is de eerste maal na zoveel jaren dat je zo intens en
uitvoerig in de grotere schouwburgen in Nederland zal
optreden. Hoe kijk je daar tegenaan?
Boudewijn: "Daar had ik nog niet bij stilgestaan. Ik weet ook
niet of het veel uitmaakt. Mij gaat het in de eerste plaats om
de nieuwe nummers. Ik ben erg benieuwd hoe men daarop zal
reageren en hoeveel er überhaupt sedert het vorige
toernee hier veranderd is en of ik daar bij mijn publiek iets
van zal merken. Dat geldt voor Nederland, maar ook voor
België. Ik word ouder en zij (klaarblijkelijk)
niet..."
Vertel iets over het programma van het komende toernee?
Boudewijn: "Het programma zal een stuk of 6 à 8 nieuwe
nummers bevatten die "donker van kleur" zullen zijn. Aangezien
ze op de nieuwe LP komen, gaan ze over onzekerheid,
verwarring, angst, maar toch vertrouwen in de toekomst. Tot nu
toe werden de nieuwe teksten op één na door mij
geschreven. Lennaert schreef die ene tekst. Hetzelfde geldt
voor de muziek, met dien verstande dat Henny Vrienten, die
bassist was bij onze eerste concerttoernee in '76 en sindsdien
met Doe Maar furore heeft gemaakt in de Benelux,
één compositie schreef."
Tenslotte nog een extra opmerking over het toernee en andere
plannen.
Boudewijn: "Iedere keer dat ik toer, denk ik: dat is voor het
laatst. Iets zal daar toch wel voor zorgen. Maar het gebeurde
tot nu toe nooit. En deze keer is de toer dus langer dan ooit.
Dit is ongetwijfeld een reaktie op het sukses van de vorige,
want een hit heb ik niet en ook geen nieuwe LP. Zulke enorme
interesse vanwege de organisatoren is een vleiende gedachte,
maar daar moet je natuurlijk ook mee oppassen. Hoop echter
geeft energie en energie geeft overtuiging. En dat heb ik
nodig met een dergelijk aantal (negen tot op het ogenblik van
dit gesprek) eigen teksten: allerlaatste toer of geen
allerlaatste toer."
WAAR IK WOON EN WIE IK BEN"
In 1944, tijdens de oorlog met Japan, werd Boudewijn geboren
op Java, (een deel van het voormalige Nederlands-Indië)
in een concentratiekamp in de buurt van Batavia. Na 2 jaar kon
zijn vader met zijn broertje en zijn zusje naar Nederland
vertrekken. Daar liep Boudewijn de lagere school te Haarlem,
nadien het middelbare Coornhertlyceum en in Amsterdam de
filmacademie. Hier studeerde hij af in 1964, maar van filmen
kwam niet veel terecht. Wel maakte hij, samen met Lennaert
Nijgh, het filmpje 'Feestje Bouwen'. Maar het sterkste wat
daarin opviel, waren zijn eerste liedjes, die zo'n indruk
maakten op de Nederlandse T.V.-commentator Ed Lautenschlager,
dat deze Boudewijn adviseerde door te gaan. Zo verschenen al
aan het eind van zijn film-opleiding Boudewijn's eerste
singles 'Elégie prénatale' en 'Strand', op tekst
van Lennaert Nijgh, de start van een vruchtbare co-produktie.
Na een T.V.-optreden en nog een E.P., besloot Boudewijn z'n
toekomst te zoeken in de muziek, zodat zijn filmstudie
vooralsnog onbenul werd gelaten. Hij trad op in tal van
cafés-chantant, jeugdclubs, kleinkunst-zolders en
-kelders, terwijl hij onafgebroken bleef werken aan de opbouw
van zijn repertoire. Zijn vierde opname 'Een meisje van
zestien' kende een overdonderende belangstelling. Men ging
overal zijn talent erkennen, men bewonderde zijn stijl en
voordracht en langzaam maar zeker begon Boudewijn het
écht druk krijgen.
Er was geen festival of chansonavond, of Boudewijn was de
bejubelde zanger. In regelmatig tempo verschenen nu
succesvolle singles en nog meer inslaande L.P.'s, waarvan
'Voor de overlevenden' waarschijnlijk het meest geliefd is.
Deze en '"Hoe sterk is de eenzame fietser' werden bekroond met
platina en diamant; de rest bracht het "slechts" tot goud.
Boudewijn's warme, toch indringende en felle stem, zijn soms
cynische intonatie, gaf aan verzen als 'De Eeuwige Soldaat',
'De Noordzee', 'Woningnood', e.a. een bijzonder accent.
Boudewijn werd de reus in de nederlandstalige 'kleinkunst'.
Meer nog: voor velen in de Lage landen betekende hij wat Bob
Dylan was voor de Anglosaksische wereld en hij was een
introduktie tot een internationaal (protest-)songrepertoire
met liedjes als 'Welterusten meneer de president' en 'Er komen
andere tijden'. Maar dat zijn repertoire in zijn geheel bij
een gigantisch aantal mensen zeer dierbaar was en is, bewees
vooral zijn L.P. 'Vijf jaar hits', een dubbelaibum waarvan
sinds de release in 1972 ruim 250.000 exemplaren verkocht
werden. Alle lievelingen van het publiek staan er dan ook op:"
'Meisje van zestien', 'Welterusten meneer de president', 'Het
Land van Maas en Waal', 'Testament', 'Meester Prikkebeen',
enz...
Boudewijn was hier ook de eerste die als chansonnier een
elektrische versterkte begeleidingsgroep gebruikte - een
innovatie waarvoor niet iedereen rijp bleek. Zo met de 'Names
and Faces', die hem vergezelden op zijn toernee in 1969,
waarmee hij afscheid nam van het publiek. Boudewijn hield op
met optreden, hij zag het niet meer zo zitten. Hij trok zich
terug, ging met een paar mensen op een boerderij in Drente
wonen met de bedoeling een groep op te richten en Engelstalig
repertoire te zingen. Het liep allemaal op niets uit en nadat
iedereen weer vertrokken was, richtte Boudewijn zich op een
nieuwe L.P. in het Nederlands. In 1973 kwam dan het grote
nieuws - na 5 jaar afwezigheid verscheen er een nieuw produkt
van Boudewijn de Groot: "Hoe sterk is de eenzame fietser", die
ieders aandacht trok en de roep naar wederoptreden van
Boudewijn enorm liet aanzwellen. Maar dat was er niet meer
bij.
Boudewijn ging platen produceren voor Phonogram, speelde zo
een belangrijke rol in de come-back van Rob de Nijs, en
schreef muziek voor anderen. In 1975 verscheen Boudewijn's
zoveelste album 'Waar ik woon en wie ik ben', dat in Amsterdam
opgenomen werd en in Hollywood afgewerkt. Een stap die hem
deed besluiten voor langere tijd de Oceaan over te steken. De
plaat werd hem niet door iedereen in dank afgenomen: men vond
de teksten niet van de kwaliteit van Lennaert Nijgh, de muziek
niet zo mooi als men gewend was en het geheel al te simpel,
ondanks de 'loodzware symboliek' die men overal meende te
bespeuren. Lijnrecht hiertegenover stond de mening van de
voorstanders; ontroerend, verrassend eerlijk en zo eenvoudig
en open dat men het zelfs een gedurfde L.P. noemde. Vast staat
dat het voor Boudewijn de Groot een dierbare plaat is
geworden, zowel vanwege inhoud als vanwege de omstandigheden
waaronder hij tot stand kwam.
Boudewijn's andere platen bleven fabelachtig verkopen en als
je dan zo populair bent, kan het uiteindelijk niet anders of
je beklimt toch weer het podium. Na veel vragen, praten,
zeuren, denken, onzekerheden en 'ja' en 'nee' en 'ja', kwam
het besluit: eind '76 en begin '77 een toer doorheen
België. Dit werd een ware triomftocht. Overal
uitverkochte theaters met enthousiast publiek onder wie de
jongeren een overwegend aandeel hadden. Hiermee was bewezen
dat Boudewijn de Groot zijn publiek voor een groot deel
duidelijk had aangevuld met een massa die hem voordien slechts
van de plaat, radio of TV kende. Daarom drie seizoenen later
een uitgebreider toernee dat hem ook langs een aantal
Nederlandse schouwburgen voerde.
Na dat toernee werd door Phonogram gebruik gemaakt om een
dubbel-L.P. uit te brengen, 'Concert', life opgenomen tijdens
enkele van deze concerten, wat een doorsnede vertegenwoordigde
van Boudewijn's levendige repertoire. Maar eerst werd nog de
LP 'Van een afstand' uitgebracht met gloednieuw repertoire,
waarvoor Boudewijn materiaal in de Verenigde Staten schreef.
Dat land was van 1980 af zo'n beetje zijn studietoevluchtsoord
geworden. Boudewijn studeerde er tot voor kort aan de Dick
Grove's Music Workshops in Hollywood Arrangement en Harmonie
en Film Scoring.
Boudewijn zal nu waarschijnlijk zijn tijd moeten verdelen
tussen de Benelux en West-Duitsland; daar is zopas een
Duitstalige LP van zijn meest gekend repertoire op de markt
gebracht: 'Bo de Groot', waaraan uiteraard radio- en TV- en
andere optredens verbonden zullen zijn.
De musici
Jan Rietman, piano
Jan Rietman komt uit de Achterhoek en studeerde aan het
conservatorium te Arnhem met als hoofdvakken piano en algemene
muzikale vorming. Op diverse festivals won hij al de afgelopen
jaren prijzen voor arrangementen. Hij is ook de presentator
van NCRV's 'Lost Vast' en al een aantal jaren betrokken bij
het programma. Als pianist won hij in 1973 de tweede prijs op
het Loosdrechts Jazz-concours. Verder speelde hij o.a . in
Unit Gloria, Long Tail Ernie & The Shakers, The Rainbow Train
en natuurlijk ook bij Boudewijn de Groot.
Voor de NCRV-radio verzorgt Jan Rietman naast 'Los Vast' ook
het Hilversum 3-programma 'Pop non stop'. Verder is hij
verantwoordelijk voor de muzikale inbreng in het Hilversum
1-programma 'NCRV-Globaal' en verzorgt hij de presentatie van
het bekende 'Country Style'. Naast presenteren/produceren
musiceren en optreden, heeft Jan Rietman tennis, wielrenners
en voetbal als hobby.
Jan over Boudewijn: "De gevoeligheid en de introvertie
waarmee Boudewijn werkt, doen mij wat. Hij stimuleert mij. Ik
heb voor weinig mensen in de muziekbusiness echt respect. Maar
hij is er wel één van. Iemand die wat los kan
maken zonder veel te springen en te rommelen. Hij is ook
lastig, echt een muggenzifter, weet je wel, je kan merken dat
hij in Amerika is geweest, want hij let op dingen waar wij als
Nederlanders nooit zo erg op letten. Maar hij heeft vertrouwen
in ons en dat is misschien ook de reden waarom er zo n grote
discipline in de band heerst."
Jan Vermeulen, bas
Jan Vermeulen volgt al van zijn zevende jaar muzieklessen
(blaasinstrumenten en accordeon). Hij debuteerde in het
Jeugdorkest van Voorburg (zijn geboorteplaats). Jan speelde
vanaf zijn dertiende gitaar waardoor hij in 1962 belandde als
basgitarist bij de groep Sandy Coast, met wie hij zes L.P.'s
en zo'n dertig singles uitbracht. Vanaf het seizoen 1975-'76
vormde hij (o.a. met Hans Hollestelle en Jan Rietman) de groep
Rainbow Train, waarmee hij optrad tot '78. Intussen was hij al
een aantal jaren bedrijvig als sessiemuzikant in de vele
Nederlandse platenstudio's, een activiteit die hij nog steeds
bedrijft naast zijn deelname aan diverse omroeporkesten.
Jan zegt over Boudewijn "Het succes van Boudewijn heeft,
denk ik, met meerdere factoren te maken. De liedjes zijn
sterk, maar hij is natuurlijk ook een ontzettende
persoonlijkheid, Dat merk je vooral in het theater, als hij op
de büne staat. En die persoonlijkheid dringt overal door,
die voel je ook op de plaat. Sommige mensen hebben dat."
Louis Debij
Louis Debij begon als jazzmuzikant in de vijftiger jaren. In
een ontelbare reeks bands: Downtown Jazzband, D.S.C., en in
meer moderne ensembles als deze van Jan Huydts, Rob Franken,
Chris Hinze en de Amerikaarise vibrafonist Dale Pike. Ging mee
op de Europese toernees van Esther en Abraham Ofarim en van de
soulband Fuson and Stax. Louis Debij maakte drie jaar lang
deel uit van het huisorkest in het bekende programma 'Sesjun'.
Dan was hij vanaf '74 tot '78 drummer bij de folkgroep Fungus
waarmee vijf elpee's werden gemaakt. Op dit ogenblik heeft bij
trouwens met een aantal van die oud-Fungus-ers de muzikale
koldergroep 'The Amazing Stroopwafels' gevormd. Vanaf '78 is
Louis actief bij Nederlandse top-musici als Jan Akkerman,
Thijs van Leer, Laurens van Rooyen en Louis van Dijck en
natuurlijk Boudewijn. Hij heeft trouwens met deze en andere
solisten de afgelopen jaren wel zo'n hele discotheek
volgespeeld. Een andere grote soliste, aan wie hij de beste
herinneringen bewaart, is Linda Ronstadt.
Louis over Boudewijn: "Ik geloof dat veel muzikanten het
met mij eens zullen zijn dat werken met zang heel insprirerend
is vanwege de contrasten. Bij Boudewijn verschillen bovendien
de nummers sterk van atmosfeer, wat het spelen ook heel
afwisselend en interessant maakt. Het verveelt dus geen moment
en dat bewijst wel het feit dat we met deze bezetting voor de
tweede keer op toernee zijn en dat we als band allemaal vinden
dat elk nieuw concert weer beter is dan het vorige. Het wordt
gewoon steeds mooier."
Hans Hollestelle, gitaar
Hans Hollestelle, een van de drie beroemde muzikale broers
Hollestelle, belandde na het Hilversumse muzieklyceum in
diverse bandjes. Hij werd al gauw opgemerkt als virtuoos
gitarist, in de studio's gehaald voor diverse
platensessies-activiteit en die hij overigens nog steeds
uitoefent. Op de bühne kwam hij via musical 'Hair', waar
hij vanzelfsprekend deel uitmaakte van het begeleidingsorkest.
Hij dook eerst volledig de pop in bij de groep Ekseption,
later bij Spin, de Torrero's en ten slotte bij Rainbow Train,
samen met Jan Rietman en Jan Vermeulen. Hans schrijft ook zeer
veel arrangementen en is - naast de twee grote concerttoernees
met Boudewijn - ook actief bij de herboren Sandy Coast.
Hans vertelt ons zijn ssamenwerking met Boudewijn: "Het is
me opgevallen dat Boudewijn, sinds in Amerika geweest is, een
ander soort nummers schrijft. Er komen verschillende dingen in
voor. 'Als het bericht slecht is' begint met een ritme djung
djung djung djung en een lekker themaatje erop als
tussenstukje. Dat bestond vroeger niet bij hem. Zijn latere
nummers zijn duidelijk muzikaler gemaakt en dat kan ik heel
goed merken."
Hans Jansen, toetsen
Ingewijden zeggen over Hans Jansein dat hij de man is van
zowat alle synthesiser-partijen op elke plaat die in Nederland
wordt gemaakt. En dat vertegenwoordigt wat! Nochthans als je
deze jongen uit Den Helder vraagt naar zijn activiteiten,
antwoordt hij bescheiden-vaag 'platensessies, radio- en t.v.-
werk en orkesten'.
Hans tokkelde al op zijn vierde op een piano en kreeg het
daaropvolgende jaar reeds privéles. Als prille tiener
ging bij over op klarinet, een instrument dat hij na een
jaartje zou opzij zou leggen om terug zijn oude liefde op te
nemen: het ganse toetsenwerk. Het eerst bracht hij zijn
synthesiser-specialiteit in praktijk bij Rick van der Linden
en diens groep Ekseption. Dat was het begin van een lange
reeks bands, met als - voorlopig orgelpunt - het Boudewijn de
Groot 'concert-III'.
Het repertoire
- Intro
- De reiziger
- Wat geweest is, is geweest
- Terug van weggeweest
- Onderweg
- Telkens weer
- Een tip van de sluier
- Wie ik ben
- Waar ik woon
- Nooit meer terug
- De laatste vrouw
- Vreemde geluiden
- Draden
- Een slag zo zwaar verloren
- Nachtschade
- Code
- Als het bericht slecht is, doodt men de boodschapper
- Vertrek
- Zolang ik niet beweeg
- Telkens weer
(voor tweede keer?
of foutje in programmaboekje?)
- De zwemmer
- Het Spaarne
- Annabel
- Jimmy
- Malle Babbe
BOUDEWIJN IN AMERIKA
Het is af en toe in interviews wel ter sprake gebracht, maar
velen (en niet alleen de fans) vroegen het zich af: wat gaat
Boudewijn de Groot toch telkens weer in Amerika doen en waarom
juist Amerika als reisdoel?
Wij vroegen Boudewijn, na het tweede succesvolle toernee in de
Benelux, een artikel over dit onderwerp, en ja hoor, hier
volgt dit exclusief proza.
"Twaalf jaar was ik toen ik via romantische advertenties in
voornamelijk The Saturday Evening Post mij een beeld begon te
vormen over Amerika. Filmsterbladen als de Piccolo en De Lach
maakten dat beeld uiteindelijk omlijnder.
Hollywood moest het worden. De eerste voorzichtige stappen in
die richting werden gezet: iedere week met de bus naar (het
vroegere) Schiphol en kijken naar vliegtuigen die uit Amerika
kwamen of ernaartoe zouden gaan, luisteren naar de juffrouw
die via de luidsprekers meldde dat vlucht zoveel vanuit New
York was geland, kijken op de wereldwegwijzer hoever Los
Angeles van Nederland lag, en natuurlijk heel veel naar het
westen kijken, daar bleef het het langste licht, maar vooral:
daar lag Amerika.
De romantische drang begon wat te vervagen, toen realistischer
zaken mijn gedachten in beslag gingen nemen: huiswerk,
vrienden, verliefdheden. Vooral veel later, toen Vietnam in
brand stond en Provo en de PSP hier in Nederland Amerika als
de brandstichter aanwezen. Dat land met zijn president voorop
was schuldig en dus taboe.
Mijn verlangen naar dat land werd in mijn bewustzijn naar de
achtergrond verdrongen, maar bleef daar toch bestaan.
Totdat ik in kontakt kwam met een kennis met wie ik jaren
geleden op de filmakademie had gezeten: René Daalder.
Hij woonde op dat moment in Amerika en wakkerde mijn verlangen
weer aan. We schreven samen teksten voor een nieuwe plaat, die
weliswaar over Nederland zou gaan ('Waar ik woon en wie ik
ben') maar die, zo besloten we, in Amerika afgewerkt zou
moeten worden. Het verschil in werken tussen daar en hier leek
me interessant om mee te maken. Phonogram werkte heel
welwillend mee. De mixage van die plaat werd aanleiding voor
mijn eerste verblijf (een maand in Amerika: Hollywood).
Ik vloog erheen, kwam aan en reed met mijn vriend naar zijn
huis: over freeways, boulevards en avenues. Alles was exact
zoals ik het me had voorgesteld, jaren geleden, bladerend in
de Saturday Evening Post, Piccolo en De Lach.
Ik had het gevoel dat ik thuiskwam. Het gevoel van herkenning
was voor mij het opwindende, overweldigende en nieuwe van het
in Hollywood zijn. Eigenlijk was er weinig verschil in werken
in Holland en daar, maar andere verschillen waren hemelsbreed,
meer ruimte, andere natuur, veel minder collectieve agressie,
meer ontspannen mensen, abominabele sociale voorzieningen,
zowel financieel (bijstand) als service (openbaar vervoer),
enz. enz. en gemiddeld lagere levenskosten. Over het geheel
genomen een sociale sfeer waar ik me erg in thuis voelde, dus
wilde ik er langer blijven.
Dat werd een jaar, met het ganse gezin, rondkijken, ervaringen
opdoen, mensen ontmoeten.
Ik begon er op aanraden van een nieuwe kennis aan een
muziekstudie bij de Dick Grove's Music Workshops: losse
kususssen notenschrift, harmonie; later arrangeren. Uit
geldgebrek en om hier in Nederland orde op zaken te stellen,
moesten we terug, maar die studie wilde ik afmaken.
En zo vertrok ik medio 1980 opnieuw naar Hollywood, dit keer
om een afgeronde kursus arrangeren te volgen, een stoomkursus
van een jaar, alsmede een jaar 'Film Scoring'.
Die studies zijn klaar, dus nu wordt er weer gezongen."
Boudewijn de Groot
Overgenomen uit Spiraal Flash, 11e jrg. nr.2.
Verder in het programma: korte levensbeschrijvingen van
geluids- en lichtmensen, een pagina met kranteknipsels, de
tekst van Nachtschade, de tekst en muziek van Een tip van de
sluier, de data van de toernee (te vinden t.z.t. op de site
'Toernees'), wat advertenties en wat foto's, die we helaas
niet kunnen reproduceren omdat de kopieën te slecht van
kwaliteit zijn.