Welterusten meneer Boudewijn de Groot
auteur: Sjoerd Punter (vanwege het cynisme in zijn stukjes in het Eindhovense ook wel
Ploert Stumper genoemd)
geplaatst in: Eindhovens Dagblad, 22 november 1983
Lang hebben we weinig over hem vernomen maar vergeten is hij
natuurlijk nooit, de troubadeur die met een weemoedige blik in
de ogen de zestiger jaren begeleidde en de Amerikaanse
president vanuit de top van de Nederlandse hitparade schamper
welterusten wenste. Boudewijn de Groot heeft veel succes gehad
en keerde zich vervolgens walgend af van het platenwereldje en
de optredens voor een idolaat publiek. De komende.maanden laat
de 'Godfather van het Nederlandse lied' dat verleden echter
nog eens herleven.
De tijd is gunstig. Popmuziek in het Nederlands is populairder
dan ooit. Daarom natuurlijk staan er maar liefst 59 optredens
op het programma, voornamelijk in schouwburgen en culturele
centra. Donderdag - 2 februari - treedt hij op in 't Speelhuis
te Helmond. Boudewijn de Groot (39) brengt daar niet alleen
zijn oude nummers, er is ook nieuwer werk bij. Het bijwonen
van een van z'n eerste optredens, afgelopen vrijdag in
Neerpelt, leerde dat werkjes als 'Verdronken vlinder',
'Jimmy', 'Het testament' en 'Land van Maas en Waal' nog steeds
het meeste succces hebben en ook het meest overtuigend
overkomen.
Boudewijn de Groot heeft voor deze toernee, z'n meest
ambitieuze van de laatste tien jaar, een professionele band op
de been gebracht. Het zijn gitarist Hans Hollestelle, het
synthesizergenie Hans Jansen, bassist Jan Vermeulen, pianist
Jan Rietman en slagwerker Louis Debij. Een geroutineerd
ploegje mensen dat veel karweitjes opknapt in platenstudio's
en omroep-orkesten.
Schizofreen
Boudewijn de Groot heeft altijd een schizofrene verhouding
gehad met z'n publiek, de pers en de platenmaatschappij. Het
liefst had hij er helemaal niets mee te maken, maar je kunt er
natuurlijk niet helemaal om heen. Af en toe deed de introverte
artiest de dikke gordijnen heel even open maar in de
schemerige kamer erachter viel weinig te ontwaren. Ook zijn
uitspraken in de zeldzame interviews helderden weinig op.
Na z'n gloriejaren - het is dan 1972 - verklaarde De Groot
doodleuk dat het allemaal niets was geweest. "De hitparade,
een Edison, volle zaten, het zou eigenlijk een erg diepe
indruk op me hebben moeten maken. Achteraf bekeken is die hele
periode helemaal langs me heen gegaan. Ik heb er weinig van
geleerd en nauwelijks bruikbare indrukken opgedaan." Intussen
zijn er van z'n elpee 'Vijf jaar hits' 250.000 stuks verkocht.
Dat is toch niet helemaal niets.
In 1973 scoorde hij zijn laatste hit: 'Hoe sterk is de eenzame
fietser'. De Groot weigerde hiervan de vruchten te plukken en
dook weer eens onder. Hetzelfde gebeurde in '76 na de elpee
'Waar ik woon en wie ik ben'. Een toerneetje volgde. Het jaar
daarop vertrok hij naar de VS. Af en toe hoorden we nog iets,
iets maar veel was het niet. De elpee die in '80 uitkwam, 'Van
een afstand', had zeer goed gekozen titel.
Boudewijn de Groot lijkt inmiddels tot een meer commercieel
verantwoorde koers zijn overgaan. Als Bo de Groot is hij
oostwaarts bezig met in het Germaans vertaalde teksten. Het
succes van een groep als Bots zal hierbij ongetwijfeld een
lichtend voorbeeld zijn.
Grijs
Neerpelt. Een mistige vrijdagavond. De plaatselijke schouwburg
zit vol en wacht op de zanger, die in Vlaanderen nog ongekend
populair is. Stipt op zijn tijd staat hij achter de microfoon.
Het haar van Boudewijn de Groot blijkt inmiddels met grijs
doorschoten. Verder ziet hij eigenlijk er nog precies
hetzelfde uit, en dit geldt als hij eenmaal is begonnen met
optreden ook voor zijn stem. De zanglessen die hij indertijd
nam bij Bep Ogterop hebben de monotonie er niet uit kunnen
verwijderen. Vooral als de band stevig mept - bijvoorbeeld in
het van Hans de Booy bekende 'Annabel' - komt De Groot
duidelijk te kort. Het mooist zijn van hem nummers als 'Het
Spaarne'. De intimiteit van de voordracht is dan maximaal. Een
van de hoogtepunten van wat het publiek krijgt voorgezet.
In een interview verklaarde De Groot onlangs niet geheel meer
achter zijn oude repertoire te staan. "Liedjes als 'Testament'
en 'Verdronken Vlinder', daar kom je eigenlijk niet onderuit,
maar persoonlijk zing ik ze liever niet. 'Het Land van Maas en
Waal' doe ik in elk geval niet," sprak onze man in een
informatieve bui. En wat zingt hij dan als toegift? Juist
'Land van Maas en Waal' en ook 'Verdronken Vlinder' en 'Het
testament'. Tsja, zoiets roept vragen op. Vooraf hadden we een
afspraak met de artiest gemaakt teneinde een en ander eens
door te nemen. Hij stemde erin toe na het optreden in Neerpelt
hiertoe over te gaan. Zijn manager Kamiel Pauwels verklaarde
echter hier niets van af te weten. De deur van de kleedkamer
bleef derhalve dicht. Wij moesten het de volgende dag nog maar
eens proberen in Motel Eindhoven. Op het afgesproken tijdstip
werd de grote verdwijntruc toegepast. Opnieuw kon de
verslaggever met lege handen naar huis. Welterusten, meneer De
Groot.