Tijdens de presentatie voor intimi in een met top hifi-apparatuur volgepropte villa in
Hilversum gebeurde er iets bijzonders. Boudewijn zelf introduceerde de nieuwe songs en was
daarin natuurlijk warm naar Lennaert wiens laatste teksten dit album voor het grootste
gedeelte sieren. Mooie woorden waren er ook voor Jan Rot en Freek de Jonge, die beiden
fraaie tekstbijdragen leverden. Boudewijn was de innemendheid zelve; met een mix van
jongensachtige bravoure en charmante bescheidenheid maakte hij de aanwezigen deelgenoot
van zijn vreugde over dit nieuwe album.
Vervolgens kwamen de songs vijf aan vijf voorbij. En hoewel dit toch een heuglijke dag was
-een nieuwe Boudewijn overkomt je niet elk jaar- was de sfeer zeer ingetogen en serieus.
Ook in de witjes tussen de songs kon je een speld horen vallen... het leek wel een
eredienst. Waarom? Past het om Boudewijn's songs plechtig te benaderen? Was het een kwestie
van rescpect voor de man wiens tijdloze songs in ieders leven wel een plaatsje hebben
gekregen? Of sloeg simpelweg de toch wel erg melancholieke sfeer in het leeuwendeel van de
songs onverbiddelijk over op het gehoor. Boudewijn onderging de ervaring met gesloten ogen
... kennelijk hoorde het zo. Nu ik het album inmiddels meerdere malen van voor tot achter
heb kunnen beluisteren, begrijp ik het beter. Het Eiland In De Verte is een degelijk album
vol met vaste waarden qua sound en woorden. Met erg veel zorg gemaakt en in een smaakvolle
productie van Ernst Jansz, die op deze SACD vooral in de 5.1 surround mix volledig tot zijn
recht komt. Maar met Boudewijn en zijn songs ga je gewoon niet lachen, daar wordt je niet
vrolijk, niet uitbundig van. Bij Boudewijn past ingetogenheid en gereserveerdheid. En
eigenlijk is dat altijd zo geweest, het viel me alleen niet eerder zo nadrukkelijk op.
Zelfs de wat lichtvoetiger songs in de reeks -Nergens Heen, Ballade Van De Onsterfelijkheid
(Maas En Waal meets Dylan's Rainy Day Women) en het bevrijdend rockende Hoe Moet Ik Het De
Stad Vertellen- houden het kompas strak op de melancholieke koers. En daar is natuurlijk
niks mis mee. Ga er eens rustig voor zitten; dit album vraagt aandacht. Dit album is die
aandacht ten volle waard.
|
|