Resencie

Het Eiland In De Verte

auteur: Barend van Leest
geplaatst in: People & Music (Van Leest), april 2004

Tijdens de presentatie voor intimi in een met top hifi-apparatuur volgepropte villa in Hilversum gebeurde er iets bijzonders. Boudewijn zelf introduceerde de nieuwe songs en was daarin natuurlijk warm naar Lennaert wiens laatste teksten dit album voor het grootste gedeelte sieren. Mooie woorden waren er ook voor Jan Rot en Freek de Jonge, die beiden fraaie tekstbijdragen leverden. Boudewijn was de innemendheid zelve; met een mix van jongensachtige bravoure en charmante bescheidenheid maakte hij de aanwezigen deelgenoot van zijn vreugde over dit nieuwe album.
Vervolgens kwamen de songs vijf aan vijf voorbij. En hoewel dit toch een heuglijke dag was -een nieuwe Boudewijn overkomt je niet elk jaar- was de sfeer zeer ingetogen en serieus. Ook in de witjes tussen de songs kon je een speld horen vallen... het leek wel een eredienst. Waarom? Past het om Boudewijn's songs plechtig te benaderen? Was het een kwestie van rescpect voor de man wiens tijdloze songs in ieders leven wel een plaatsje hebben gekregen? Of sloeg simpelweg de toch wel erg melancholieke sfeer in het leeuwendeel van de songs onverbiddelijk over op het gehoor. Boudewijn onderging de ervaring met gesloten ogen ... kennelijk hoorde het zo. Nu ik het album inmiddels meerdere malen van voor tot achter heb kunnen beluisteren, begrijp ik het beter. Het Eiland In De Verte is een degelijk album vol met vaste waarden qua sound en woorden. Met erg veel zorg gemaakt en in een smaakvolle productie van Ernst Jansz, die op deze SACD vooral in de 5.1 surround mix volledig tot zijn recht komt. Maar met Boudewijn en zijn songs ga je gewoon niet lachen, daar wordt je niet vrolijk, niet uitbundig van. Bij Boudewijn past ingetogenheid en gereserveerdheid. En eigenlijk is dat altijd zo geweest, het viel me alleen niet eerder zo nadrukkelijk op. Zelfs de wat lichtvoetiger songs in de reeks -Nergens Heen, Ballade Van De Onsterfelijkheid (Maas En Waal meets Dylan's Rainy Day Women) en het bevrijdend rockende Hoe Moet Ik Het De Stad Vertellen- houden het kompas strak op de melancholieke koers. En daar is natuurlijk niks mis mee. Ga er eens rustig voor zitten; dit album vraagt aandacht. Dit album is die aandacht ten volle waard.


Omhoog
Terug