,,Het scheelt natuurlijk ook dat ik altijd vrij rustig op het podium ben geweest. Voor het publiek lijkt het dan al gauw of ik nog steeds dezelfde ben en nooit ouder word.'' Maar als hij de zaal inkijkt, is het alsof hem een spiegel wordt voorgehouden. De twintigers en dertigers zijn veertigers en vijftigers geworden, al zitten er ook altijd wel wat jongeren in de zaal of kinderen, meegenomen door hun ouders. Hij zou het wel mooi vinden, lacht hij, als hij op een dag achter de microfoon zou doodgaan. Die kans wil hij niet uitsluiten, want hij denkt nooit aan stoppen.

Al meer dan 35 jaar treedt Boudewijn de Groot op en veel fans van het eerste uur zijn hem altijd trouw gebleven. Net als bij Herman van Veen is het publiek met hem meegegroeid, constateert De Groot. 'Andere tijden' heet zijn nieuwste programma, met een knipoog naar zijn oude succesnummer 'Er komen andere tijden'. Die titel had hij eigenlijk bedacht voor de cd die hij had willen koppelen aan z'n nieuwe show. Maar dat album, waarvoor z'n favoriete schrijver Lennaert Nijgh de teksten had moeten leveren, is er niet gekomen. Nijgh liet het afweten.

Alles heeft de zanger geprobeerd om zijn vriend aan het schrijven te krijgen. ,,Je moet eens ophouden me achter de kont te zitten. Het komt wel als het komt'', was steevast Nijghs reactie. Maar altijd was er wel weer een excuus. De Groot: ,,Het is geen writers block, want hij schrijft nog wel, zij het mondjesmaat. Het heeft wel te maken met angst, met verantwoordelijkheidsgevoel. Mensen verwachten iets bijzonders van hem en hij heeft moeite met het vinden van onderwerpen die volgens hem nog de moeite waard zijn. Maar hij moet gewoon beginnen. Nu gaat hij ook de routine missen. Laatst was ik zo kwaad dat ik riep dat het voor mij ook niet meer hoefde. Toen schrok hij wel even, maar daarna kwam hij weer met allerlei dooddoeners aan. Het is doodzonde van zijn talent.''

Vier teksten heeft hij nu van Nijgh voor de cd die hij in het najaar wil uitbrengen, al heeft hij nog niet helemaal de hoop opgegeven dat het er meer zullen worden. Jan Rot en Freek de Jonge zullen ook teksten leveren, terwijl hij er zelf ook twee heeft geschreven. Hij is er wel tevreden over, al mist hij de inbreng van Nijgh. ,,Het componeren van muziek bij Lennaerts teksten gaat me makkelijker af, omdat er een muzikaliteit in zit die zich sneller aan me opdringt en waarmee ik me verwant voel.''

Eén van zijn eigen teksten voor de nieuwe cd gaat over kinderen die slachtoffer zijn van oorlogsgeweld. Het lied heeft het karakter van een protestsong, al ligt dat er veel minder dik op dan bij zijn oude klassieker 'Mijnheer de president'.

Welterusten mijnheer de president

slaap maar lekker in je mooie Witte Huis

denk maar niet aan al die mensen die verrekken...

Hij zingt het lied nooit meer, al vraagt het publiek er vaak om. ,,Die tekst was specifiek bedoeld tegen de oorlog in Vietnam en de toenmalige president Johnson. Een protestlied als dit is niet zonder meer inzetbaar bij iedere oorlog en ieder staatshoofd. Dan zou het zijn integriteit verliezen en dus zijn geloofwaardigheid. Daarom heb ik het ook nooit meer gezongen na het einde van de Vietnam-oorlog. Daar kun je nu niet meer aankomen, net zoals ik ook weiger een lied als 'Strand' te zingen. Veel te jongensachtig, dan sta ik me zo aan te stellen op het podium.''

Zijn nieuwste 'oorlogssong' gaat over een man die op weg is naar zijn geliefde. Onderweg laat hij zich niet afleiden door de gevolgen van oorlogsgeweld: verwoeste steden, daklozen en verminkte kinderen, wel door de vrouwelijke verleidingen die op hem afkomen. Maar hij is toch sterk genoeg om door te gaan, omdat hij voortdurend de stem van zijn geliefde hoort:

Laat je niet verleiden

en ik zal je eeuwig liefhebben.

Maar eenmaal in de armen van zijn geliefde stuurt ze hem weg met de woorden:

Laat je niet misleiden in mijn armen

en daarna zal ik je voor eeuwig lief hebben.

De Groot: ,,Het is een soort noodkreet, geen vlammend protestlied. Dat zie ik mezelf niet meer zingen, ook al ben ik nog even anti-militaristisch als dertig jaar geleden. Maar als je jong bent, wil je door iedereen gehoord worden en schreeuw je het uit. Als je ouder wordt, ben je gerichter bezig. Je stort geld in een fonds of wordt actief in een hulpverleningsorganisatie.''

Hoewel het publiek niets liever zou willen, waakt De Groot ervoor om alleen maar oude succesnummers te brengen. Alleen tijdloze nummers als 'Verdronken vlinder' en 'Het testament' zingt hij nog, al heeft hij bij de laatste lied wel eens het gevoel 'in de derde persoon' te zingen over een 22-jarige. Hij zoekt voortdurend naar vernieuwing, maar zal de Nederlandse taal altijd trouw blijven. In 1969 wilde hij 'alles' overboord zetten en een beatgroep oprichten. Maar toen hij zichzelf, op een boerderij in Dwingelo, Engels hoorde zingen, vond hij het 'zulke slappe liedjes'. ,,Mijn uitspraak was niet goed, maar mijn ziel zat er ook niet in.''

Soms kan met een simpele toevoeging een oud nummer ook hemzelf plotseling op een nieuw spoor zetten. Dat overkwam hem met het lied 'Moeder' over zijn in 1945 in Indië overleden moeder. De Groot werd in 1944 in een Jappenkamp geboren. Hij is er nooit meer geweest en wil zijn geboorteland ook nooit bezoeken. ,,Indonesië is een abstractie voor mij. Ik ben bang om dat aan de realiteit te toetsen, bang dat ik het Indonesië verlies zoals ik het nu voel.'' Dat gevoel is verwoord in het lied over zijn moeder. Ernst Jansz van Doe Maar, één van de bandleden in zijn nieuwe programma, stelde voor om aan 'Moeder' een stukje krontjongmuziek toe te voegen. ,,Dat heeft iets in me losgemaakt, wat ik niet meer had verwacht. Ook daarom is het goed om niet meer terug te gaan.''

Ik denk aan het land van herkomst

maar ik weet er weinig van.

Zijn vrouw komt langs om met hem te gaan lunchen. Ze bewaakt zijn agenda, 'omdat hij de neiging heeft veel te veel dingen te plannen tussen zijn optredens door'. Hij bruist nog van ideeen. Behalve dat hij deze zomer hoopt de studio in te gaan voor zijn nieuwe cd, komt er misschien ook een serie optredens met het Limburgs Symphonie Orkest. Afgelopen week trad hij vijf keer op in België, waar 'Verdronken Vlinder' ongekend populair is bij studenten.

Zo te sterven op het water met je vleugels van papier

maar dat is een zorg voor later.

De Groot: ,,Vaak gaat het in de teksten van Lennaert Nijgh over onbereikbare of onmogelijke liefdes en relaties en moeilijke momenten in het leven. Maar altijd voegt Lennaert ook iets positiefs aan zijn teksten toe. Atijd klinkt er toch ook een vage hoop in door dat het allemaal nog goed zal komen, tegen beter weten in. Het gevoel van: wacht maar, later als ik groot ben...''

Andere tijden, tournee t/m juni en van sept. tot maart 2003, info. 020-6208804 of 0900-9203, 0900-0191.

Omhoog

Terug