Grijs, een beetje minder hippie, maar nog steeds met zijn treffende teksten. Dit is een man, die ondertussen al drie generaties fans kan bekoren.
Dat mooie liedjes wel degelijk kunnen blijven duren, bewijst Boudewijn De Groot overduidelijk. Hoewel 63 jaar, weet deze protestzanger van weleer nog steeds niet
van ophouden. Zijn ongeveer vijftiende album Lage Landen kwam begin dit jaar uit en wordt nog steeds overvloedig geprezen. Maar dat mijnheer De Groot enkel nog de
harten van vrouwelijke vijftigers kan verwarmen, is verre van waar. Als geen ander slaagt hij erin om emoties van liefde en ongenoegen te bezingen. En dit door
generatie na generatie te ontroeren. Zijn steeds weer uitverkochte concertzalen, zitten voor minstens de helft gevuld met jongeren. En zelfs heel wat oudere
liedjes uit zijn repertoire klinken bij de jongelui niet vreemd. Ook vandaag nog schreeuwen vele progressieve jongeren de hit Welterusten, meneer de president
(‘66) richting Bush en zijn regering.
Mooi (protest)repertoire
Boudewijn De Groot wordt op 20 mei 1944 in een Japans interneringskamp op Java geboren. Omdat zijn moeder een jaar later sterft, verblijft hij enkele jaren bij
een tante in Nederland. Pas wanneer zijn vader in 1952 hertrouwt, kan de jonge Boudewijn terug bij zijn gezin in Haarlem wonen. Daar leert hij al zeer vroeg
tekstdichter Lennaert Nijgh kennen, met wie hij later een hechte vriendschap en een spetterende carrière uitbouwt.
Als jonge student wil Boudewijn acteur worden. Na zijn studies, schrijft hij zich bijgevolg in voor de Nederlandse Filmacademie. Maar enkele jaren later is het
niet Boudewijns acteertalent, wel zijn talent voor muziek, die heel wat indruk nalaat bij een toenmalige nieuwslezer. Samen met Lennaert Nijgh, die vanaf dan
zijn songwriter wordt, begint Boudewijn De Groot in ‘64 dan ook aan een onvergetelijke reis van kleinkunst en folk.
Echt bekend wordt Boudewijn De Groot in ‘65 met zijn liedje Een meisje van zestien. Daarna volgen o.a. nog onvergetelijke liedjes als Testament (‘66),
Het Land van Maas en Waal (‘67) en Tante Julia (‘74).
Hoewel hij de laatste twee decennia opmerkelijk minder protestsongs zingt, druipt in vele van De Groots liederen de onvrede van de plaat. Op zijn eerste lp ’s
gaat hij zo in de aanval tegen de Vietnamoorlog en de onmenselijke (oorlogs)politiek die de Verenigde Staten voeren. Ook tussen de regels kunnen de vele fans in
de daaropvolgende lp ’s zijn onvrede met de huidige maatschappij horen.
De laatste jaren richt De Groot zich meer op een ander soort teksten. Die van liefde, schoonheid en nostalgie. Zelf zegt hij te willen afstappen van het imago
van protestzanger. Ook maakt hij zijn grote acteerdroom van weleer op een wel zeer bizarre manier waar. In 2004 verschijnt hij in de politieserie Flikken,
hoewel hij in de jaren ’70-’80 juist weinig sympathie toonde voor de repressie.
Toch kunnen we Boudewijns liedjes, niet zomaar vergeten. Dat hij minder scherp is, is ongetwijfeld waar. Maar nog steeds wakkert hij met zijn muziek jonge
geëngageerde mensen aan tot handelen. Op een ongekende manier zal hij met zijn prachtige teksten van vroeger en nu nog generaties lang mensen betoveren.
|
|
|
|