Ik heb nooit rock 'n roll geleefd

auteur: nn, foto's: nn
geplaatst in: Multie Music Magazine januari / maart 2005

Onlangs trad Boudewijn de Groot met het Metropole Orkest op in Carré.
Het betrof een jubileumconcert, want hij zit veertig jaar in het vak.
Het concert was een eclatant succes. Tijdens een van de repetities had MMM
een gesprek met de man die vorig jaar weer een fraaie CD produceerde.
Je laatste album was een zeer groot succes.
Had je dat verwacht?
Zo snel niet. De platen die ik de afgelopen 25 jaar heb gemaakt, hadden eerst een aardige periode waarin het heel goed liep en dan een hele lange periode waarin de plaat redelijk doorliep. Van de albums 'Eenzame fietser', 'Voor de overlevenden' en 'Picknick' werden 80.000 exemplaren verkocht. Dat gebeurt niet meer zo snel. Dat zie je nog wel bij André Hazes en Marco Borsato, bij een jong publiek. Niet bij mijn meegegroeide publiek. Het gros van mijn fans heeft ongeveer mijn leeftijd, misschien iets jonger. Het verbaasde me wel dat er een jeugdige piek in de verkoop zat.

Als je een CD maakt, mik je dan op een bepaald publiek?
Nee, dat gaat vanzelf. Vroeger was ik rebelser en daar hoorde een bepaald publiek bij. Maar nu ik wat ouder ben, maak ik gewoon muziek die bij me opkomt en hou ik geen rekening met het publiek. Ze moeten het maar mooi vinden.
Ik ben geïnteresseerd gebleven in popmuziek. Op een gegeven moment ben ik afgehaakt. Dat is een organisch proces. Dat gaat van mij uit, niet van het publiek. Ik loop niet hiphoppend door het leven. ik heb nooit rock'n roll geleefd.

Je bent hoe dan ook iemand van het luisterlied.
Ik heb me altijd laten beinvloeden door jazz, klassiek, chanson en pop. Sommige muziek is behoorlijk jazzy, zonder dat het echte jazz is. zonder dat het echte jazz is. Maar dat is incidenteel. Het is niet zo dat ik me als componist echt duidelijk bij een categorie schaar.

Het is een tijd wat rustiger geweest.
Maar nu sta je via je nieuwe CD weer volop in de schijnwerpers.
Vraag je je wel eens af hoe je verder moet gaan?
Nee, nooit. Ik wil niks vernieuwends, niks baanbrekends doen. Toen ik begon deed ik ook gewoon wat ik wilde. Omdat ik de eerste was, viel het op. Maar in zekere zin is er dus nooit wat veranderd. Ik ben altijd mijn eigen gang gegaan, heb gedaan wat ik leuk vond.
Ik werd in het begin van m'n carrière ingedeeld bij het cabaret, omdat ze voor Nederlandstalig nog geen categorie hadden. Dat gold ook voor de platenmaatschappij. Toen kwam de popinvloed in de liedjes naar voren en werd ik bij de popmuziek ingedeeld.
Het vernieuwende was dat het Nederlandstalig was en als popmuziek klonk. De beatmuziek was Engelstalig. In het Nederlands zingen kon eigenlijk niet. Nu is het 180 graden omgedraaid, nu moet je in het Nederlands zingen. Ik ben dus niet vernieuwend meer. Bij de laatste platen heb ik dat ook bepaald niet voor ogen gehad.
Na een lange periode van stilte dacht ik: ik ga weer een plaat maken, ik heb goeie teksten, de muziek zit in m'n hoofd, die komt er nu uit, dus ik zie wel wat voor soort plaat het wordt.
Natuurlijk zijn er altijd invloeden geweest. Bij elke comeback werd ik beïnvloed door wat er op dat moment gaande was. Maar het moest wel steeds door mijn zeef gaan, ik moest het wel waardevol vinden.

Dus in die zin blijf je trouw aan je eigen normen en waarden.
Ja maar niet trouw omdat ik een eed gezworen heb, maar simpelweg omdat ik niet anders kan en wil.

Ben je nog net zo maatschappijkritisch als vroeger?
Nee, maar ik was vroeger ook niet zo enorm maatschappijkritisch, hoor. Ik werd natuurlijk ook meegesleept door de tijdgeest. Het was een periode van veranderingen, veranderingen waar ik achter stond. NU zitten we ook weer in een roerige tijd, maar achter deze veranderingen sta ik niet zo.
De waarden en normen en vrijheid van meningsuiting die vrijelijk worden geïnterpreteerd om ergens in te passen... die meningen zijn zo talrijk dat je door de bomen het bos niet meer ziet. Ik kan er in mijn muziek niets mee.
Ik wil overigens best mijn mening geven over van alles en nog wat, maar ik vind het niet interessant om erover te zingen.

'Meneer de President' is nu wel weer actueel.
Ja, dat wordt geroepen maar daar is het lied dus niet voor geschreven. Een protestlied zing je voor een bepaalde gelegenheid en kun je niet te pas en te onpas uit de kast halen. Het was bestemd als protest tegen de Vietnam-oorlog.

Jouw vaste tekstschrijver Lennaert Niigh en jij vormden een symbiose.
Was er sprake van een directe dialoog als hij teksten bezig was?
Nee, hij schreef de teksten en als ze klaar waren, gaf hij ze aan mij en mocht ik ermee doen wat ik wilde. De enige keer dat ik een onderwerp aandroeg was vanwege de oorlog in Vietnam en toen heeft hij 'Meneer de President' voor me geschreven.
Alle andere maatschappijkritische onderwerpen, zoals Onder Ons' en 'Woningnood', kwamen bij hem vandaan. Hij voelde mee met de maatschappij. Hij heeft ook nooit gevraagd: 'ik wil daar en daar een lied over maken, zou jij dat willen zingen?'
Als ik met een lied niks kon dan deed ik er niks mee. Een lied als 'Berlijn', dat op de laatste CD staat, heeft hij lang geleden voor mij schreven en in die tijd zag ik er niks in. Meestal ging het zo dat hij met een tekst kwam en dat ik daar dan de muziek op ging maken. Soms veranderde ik er weleens een woord in maar nooit hele tekstgedeeltes.

Dat ging altijd in een goede verstandhouding?
Ja, hij kwam pas met een tekst als die voor hem helemaal klaar was. Hij had er geen probleem mee als ik er iets aan deed. Dat heeft nooit problemen opgeleverd.

Is er iemand in de plaats gekomen voor Lennaert? Met zijn dood is er een zekerheid weggevallen. Ik ben nu wat meer op zoek naar goede teksten. Ondanks het feit dat de teksten de laatste tijd bij Lennart niet meer zo vlot kwamen, is er toch ook een zekerheid weggevallen. Want hoe jet het ook wendt of keert, als hij met een tekst kwam was het gewoon goed en die zekerheid is er nu niet meer.
Er zijn diverse mensen, die dat hiaat een beetje opvullen. Freek de Jonge en Jan Rot hebben prachtige teksten geschreven. Maar ze heb ben ook nummers geschreven waar ik niks mee kon. Het zijn vaak geen slechte teksten maar ik moet er iets mee kunnen. Dus iedere keer is het afwachten. Het percentage bruikbare teksten lag bij Lennart op 99,5% en bij de anderen op 50%.

Wanneer komt je volgende CD uit?
Goeie vraag. Ik heb nog een paar nummers liggen waar ik nog geen muziek op heb gemaakt en nog een paar complete nummers die niet op de laatste CD pasten. Maar er moet nog wat meer bruikbaar materiaal komen, ik stel mezelf geen deadline. Ik laat het op me afkomen.

Overweeg je om daar ook een DVD van te maken?
Nee, het leidt teveel af van de muziek. Teveel rompslomp. Ik ben tegen videoclips. Of je moet speciaal voor dat doel een lied schrijven, dan zou het wel kunnen. Maar bij de meeste liedjes moet je zelf de beelden verzinnen.
Je moet de muziek niet hoeven uit te leggen. Het is eigenlijk net als stripverhalen. Tussen de plaatjes kun je je eigen invulling maken. Het spreekt tot je verheelding. Een lied met heeld zie ik niet zo.
Concertregistraties vind ik wel leuk. ik zou dat het liefst uit handen geven, maar alleen aan iemand die je voor 100% kunt vertrouwen. Ik heb geen zin om daar dan weer zelf bij betrokken te zijn.

Binnenkort wordt het Radio 2 Gala van het Nederlandse lied weer gehouden.
Dit keer is Willeke Alberti de artiest om wie alles draait.
Jij was het ook al eens. Hoe heb je dat ervaren?
Vleiend, een grote eer. Ontroerend was het ook, omdat ik uitga van de premisse dat iedereen die meedeed, dat deed uit respect en liefde voor mijn liedjes en niet uit eigenbelang zoals weleens wordt beweerd. Maar ik geef me over aan de integriteit van het geheel. Het idee dat het gebeurt is eervol, ook al ben ik het niet altijd eens met de artistieke opvatting.

Je hebt ook diverse keren opgetreden bij andere artiesten die in het zonnetje werden gezet.
Bij sommige artiesten is de tekstvastheid soms een probleem. Hoe zit dat bij jou?
Het is ook wel een grote onzekerheid om tegenover zon groot orkest te staan. De hernieuwde kennismaking met het Metropole Orkest in Paradiso was ook voor mij heel spannend. Ik heb toen ook nog wel met tekst in m'n hand gestaan omdat ik soms werd afgeleid door wat er in het orkest klonk. Het is zo'n groot geluid en zo anders dan je gewend bent als wanneer je alleen met je gitaar op een podium staat.
Als het middelpunt in de zaal zit, zoals Ramses Shaffy, Rob de Nijs en Frank Boeijen, is het lastig om te zingen. Je wilt het heel goed doen natuurlijk.
Bij Rob de Nijs zong ik een liedje dat ik zelf geschreven had, 'Malle Babbe', haha, maar bij Frank was het toch lastig om je zenuwen in bedwang te houden. ik zing ook liever twintig liedjes in een programma dan één. Dan kom je er beter in.

Blijf je ondanks je vele optredens toch nog spanning voelen?
Jazeker, en spanning is ook noodzakelijk. Na het twintigste optreden is de spanning wel wat minder, maar er blijft altijd nog wel genoeg over. Zonder spanning wordt het een kunstje, een slappe vertoning. In het Radio 2 Gala is het altijd spannend omdat je maar twee liedjes doet, een van jezelf en een van de hoofdgast.

Vorig jaar in Rotterdam mocht jij de Zendtijdprijs uitreiken aan Frank Boeijen.
Wat deed je dat?
Ik kende Frank persoonlijk niet goed maar zijn repertoire natuurljk wel. Ik vind dat hij een hele persoonlijke, eigen stijl heeft. Hij verdiende de prijs dubbel en dwars. Hij laat zich niet meeslepen door dingen die hem niet eigen zijn. Daarbij is hij een bescheiden iemand die genoeg 'arrogantie' in zich heeft om zeker over te komen. Het is een artiest met charisma. Ik vond het dus volkomen terecht dat hij hem kreeg en ik vond het een eer om de prijs aan te mogen uitreiken.

Sta je bij Willeke Alberti weer op het podium?
Nee, ik zing dit keer niet mee.

Merk je iets van de promotie voor het Nederlandse lied door het Gala?
Volg je nieuw talent en coach je dan weleens?
Ik volg het wel maar ik geef geen les. Ik krijg weleens teksten waar ik wat over moet zeggen. Dat doe ik graag en beperk me dan niet tot 'nee, niet goed'. Ik geef ook echt mijn mening.

En een Masterclass?
Nooit voor gevraagd! Ik zou ook niet weten hoe je dat moet vormgeven. ik zou niet weten wat ik zou moeten zeggen. Als je voor zo'n groep staat moet je een goed verhaal hebben. 'Een liedje schrijven gaat zo!' Haha, nee. Ik zou alleen kunnen zeggen: 'schrijf een tekst, maak er een muziek op en kom dan eens terug'.

Je hebt twee zoons die in de muziek zitten.
Ja, Jim en Marcel. Ik volg ze en ben trots op ze maar ik geef ze geen advies. Alleen als ze erom vragen, maar anders niet.

Je hebt diverse keren grote optredens gehad met het Metropole Orkest.
Je refereerde al aan het concert in Paradiso.
Wat vind je eigenlijk interessant aan samenwerking met zo'n groot orkest?
Dat je weer eens hoort wat er op de plaat gebeurt. Alleen spelen is maar alleen. Een nummer dat op de plaat staat, dat plotseling met een heel ander arrangement wordt gespeeld dat verrast dan. Een bepaald instrument kan verrassen. Dat vind ik spannend.
Wat ik ook heel spannend en bevredigend vind is dat je met een heleboel gedreven mensen aan hetzelfde werkt, zeker als het mijn muziek is die dan heel mooi klinkt!
De keerzijde is dat zo'n groot orkest ook een groot log lichaam is. Jezit enigszins in een keurslijf. Ik ben gewend om met een klein groepje mensen te spelen, dat mij volgt. Of ik nou zes of tien maten intro speel, dat maakt niet uit, ze volgen me wel.
Bij een orkest moet je dat goed afspreken. Elke keer is dat even wennen. Als het eenmaal zover is is er dat prachtige orkest dat complete muziek zit te spelen.

Nog muzikale wensen?
Nee, ik wil nergens vaart achter zetten. Wat ik heb gedaan, wilde ik doen. Ik laat me leiden door wat er komt. (Na enige aarzeling:) Nou één ding dan, op de laatste plaat heb ik een nummer gemaakt met een bigbandachtig arrangement. Ik heb weleens gedacht om een plaat te gaan maken met een soort 40-50'er jaren bigband, een Nederlandstalig Frank Sinatra- repertoire. Dat ga ik nog een keer proberen. Voorwaarde is wel dat ik zelf vind dat ik soepel blijf zingen! Zo'n soort plaat zou nog kunnen. Met het Metropole Orkest zou dat natuurlijk goed kunnen. Je hebt een zeer omvangrijk oeuvre. Heb je zelf favoriete nummers?
Ik heb geen toptien, die verandert steeds.

Kun je de populariteit van sommige nummers begrijpen?
Ja, van Jimmy begrijp ik het wel. Maar 'Land van Maas en Waal' is toch wel erg gedateerd. Dat snap ik dan niet. Maar ja, het is wel weer een lekkere uitsmijter. 'De Roos' is een prachtig nummer maar niemand die het daar over heeft...
Talloze nummers vind ik mooier dan de populaire nummers maar daar ga ik niet over.

Je stond met maar liefst vijf nummers genoteerd bij de hoogste vijftig in de Top 2000.
Wat zegt je dat?
Ik voel me gevleid maar wat moet ik er verder over zeggen? Het is de smaak van het publiek en daar leg ik me natuurlijk bij neer!

Op de onderste foto: Boudewijn de Groot en Dick Bakker (dirigent Metropole Orkest).


Omhoog
Terug