Ik heb er ontzettend behoefte aan weer iets te gaan doen
auteur: Elli Schelling, foto's: Clouds Studios.
geplaatst in: Muziekexpres, september 1975
Boudewijn de Groot: idool van weleer, troubadour van maatschappij-kritiese liedjes en
romantische fantasieën. "Vrienden Van Vroeger", "Testament" of "Beneden Alle Peil"
waren stuk voor stuk nummers waarvan de teksten driftig in schoolagenda's werden
geschreven. Om ze later te pas en te onpas te kunnen citeren. De songs van Boudewijn
waren veel aangrijpender dan die van tijdgenoot Armand. Armand presenteerde zich als
op en top protestzanger. Boudewijn deed dat anders. Hij zette met charme en
intensiteit iets neer, waaraan je wat had, waarover je kon mijmeren en waaruit je je
eigen konklusies kon trekken. Het gevolg? Ook vandaag de dag luistert een volledig
nieuwe generatie nog altijd in stille bewondering naar Boudewijn's boeiende werk van
toen…
Terug naar simpelheid
\
De zon schijnt vriendelijk naar binnen in Boudewijn's huis in Heemstede. Veel groene
planten in een overwegend houten interieur vormen het decor voor het gesprek dat ik
met 'm ga hebben. Boudewijn zit in kleermakerszit op een zit-element in een hoekje.
Hij kijkt me onderzoekend aan. Het gesprek komt ook maar moeizaam op gang. Boudewijn
is allerminst een groot prater. "Ik heb eigenlijk nooit zoveel te zeggen',
verontschuldigt hij zich. "Heb ook eigenlijk nooit de behoefte om wat dan ook te
zeggen in het openbaar, maar bij het verschijnen van een elpee wil ik natuurlijk best
wel wat toelichting geven".
Aanleiding tot Boudewijn's bereidwilligheid vormt dan ook het album "Waar Ik Woon En
Wie Ik Ben", dat nu klaar is. Een plaat waarop Boudewijn zichzelf zeer bewust
centraal gesteld heeft. Hetgeen de vraag opwerpt hoe zo'n idee tot stand komt.
Boudewijn: "We, dat zijn René Daalder en ik, zijn er vorig jaar maart mee begonnen.
We zijn ervan uitgegaan, dat de teksten die ik tot dan toe had gezongen eigenlijk
maar weinig vertelden over mezelf. Alles was teveel verpakt in zinnen en woorden die
mooi klonken en prachtig geschreven waren, maar die - zoals ik er nu althans op
terugkijk - eigenlijk nogal indirect klonken en niet duidelijk maakten wie ik dan wel
was. We besloten daarom een plaat te maken, die daar wel klaarheid in bracht. Zonder
teksten die verbloemend werken, maar met hele direkte taal. Met onderwerpen die
volledig op mij betrekking hebben als zanger in Nederland. Of die handelen over mijn
positie ten opzichte van mijn publiek en mijn visie over wat ik vroeger zoal zong.
Het is een soort verduidelijking van mezelf. Daar had ik behoefte aan ja. Het werd
tijd om 's te beschrijven wie ik nou eigenlijk ben. Niet zozeer als mens, maar als
zanger en entertainer. Samen met René ben ik eraan begonnen, nadat we eerst urenlang
hadden gepraat. En het resultaat is een plaat met nummers die een geïntegreerd geheel
vormen met de direkte teksten en de direkte muziek. Verdwenen zijn de grote
arrangementen en de gigantische muren van muziek, waar ik vroeger dan ook nog ergens
in terug te vinden was. René en ik vonden dat ik vanaf het begin verkeerd behandeld
ben. Ik heb verkeerde konklusies getrokken en heb soms de foute richting gekozen,
maar met dit album hoop ik de luisteraar daarop te attenderen. De stijl is in feite
dezelfde als vroeger, althans in zoverre, dat de simpelheid waarmee ik ooit begonnen
ben en die later de verkeerde kant opgroeide, nu weer is opgepikt."
Betrokken blijven
Toen Boudewijn een paar jaar geleden langzamerhand genoeg kreeg van de hem opgelegde
rol als zanger van een bepaald soort lied, kapte hij er mee. Hij hield op met zingen.
De muziek vaarwel zeggen deed hij echter allerminst, want omdat hij toch betrokken
wilde blijven bij de studio begon hij te produceren. Leon de Graaff en Don Rosenbaum
met name zijn twee voorbeelden, waar Boudewijn als producer een hit mee scoorde,
En momenteel is hij zelfs bezig met een elpee voor Rob de Nijs, waar hij zeer veel
van verwacht.
Na een lange periode van stilte verscheen in september 1973 toch weer een elpee van
Boudewijn: "Hoe Sterk is De Eenzame Fietser". Commercieel gezien was de "Fietser"
een gigantische klapper, maar voor Boudewijn zelf is de plaat achteraf bezien toch
niet precies geworden wat hij er zich van had voorgesteld.
Die kans is waarschijnlijk groter bij z'n nieuwste werkstuk, want die werd tenslotte
niet voor niets gemixed in de Village Recorder in Los Angeles. Boudewijn heeft er
naar eigen zeggen drie weken lang dag èn nacht aan gewerkt. Maar over het resultaat
is hij dan ook uiterst tevreden. Wilde hij dingen die in Nederland niet haalbaar
waren?
Veel gesleuteld
Boudewijn: "In eerste instantie heb ik het album daar gemixed voor een beter
resultaat. Maar ik ging er ook van uit, dat de mentaliteit daar ten opzichte van
muziek en platen anders was. Beter geschikt dan hier. Dat bleek ook het geval,
want iedereen was ontzettend bereidwillig en betrokken bij wat-ie aan het doen was.
Een andere reden was dat René Daalder daar werkt. Hij zit voornamelijk in de film,
maar interessert zich in principe voor alle mogelijke vormen van kommunikatie en
entertainment. En omdat wij samen de teksten hadden gemaakt, wilde hij natuurlijk ook
graag bij de verdere afwikkeling zijn. Hij regelde de studio's en zo en heeft
eigenlijk alle zaken behartigd. Over het resultaat zijn we dik tevreden. Er is
ontzettend veel gesleuteld, dat wel. Ik had er één week voor uitgetrokken, maar het
werden er drie waarin we gewerkt hebben van 's morgens twaalf tot 's nachts twee.
Het geheel is echter ontzettend goed geworden. Ik heb echt zin om wéér een plaat te
maken. Met deze ervaring wil ik verder gaan, ik zie weer mogelijkheden."
In alle lagen
"Er zal nu in elk geval wel sneller weer een elpee komen dan na de "Fietser" het
geval was. Die plaat is verschrikkelijk goed verkocht ja, maar is het publiek een
maatstaf? Ik vond het zelf gewoon niet meer okay wat ik deed. Het publiek wordt
eigenlijk pas weer maatstaf als je ze iets geeft waar je zelf ook achter staat.
We hebben ons konstant afgevraagd hoe mijn publiek eruit ziet, maar er zijn maar
weinig mogelijkheden om daarachter te komen. 't Is altijd een soort gokken, een
grootste gemene deler zoeken. Maar ik ben ervan overtuigd, dat 't zich in alle lagen
van de bevolking afspellt. Ach, je kunt je wel zo'n beetje voorstellen tussen welke
platen je staat in een diskotheek. Ik denk dat de hoofdmoot bestaat uit twintigers,
met een flinke speling naar boven en naar beneden."
Toch denkt Boudewijn er niet erg hard over om weer te gaan optreden. Boudewijn:
"Ik heb het vijf jaar gedaan en op een gegeven moment werd het een verschrikkelijke
ervaring. Ik werd nerveus en gespannen en kreeg een ontzettend gevoel van eenzaamheid
en verlatenheid. Eigenlijk voelde ik mij nogal zielig. Kijk, ik vind het prima om
alleen te zijn en dingen in m'n eentje te doen, maar dan zonder de direkte
konfrontatie tussen mij en een groep van meerdere personen. Op een gegeven moment
ging ik denken: ik kan het niet. Ik doe het gewoon niet goed. Dat gevoel heb ik
eigenlijk nog steeds. Ik ben bang dat alles erom heen me weer depressief maakt en de
konfrontatie daardoor weer gaat beïnvloeden. Dus denk ik er wel over, maar ik begin
toch telkens weer te twijfelen."
Zingend buurmeisje
Op het album "De Eenzame Fietser" werd Boudewijn de Groot bijgestaan door zeker wel
zo'n zestig mensen van diverse pluimage. Wie nemen nu het muzikale deel voor hun
rekening?
Boudewijn: "Allereerst drie jongens uit de voormalige CCC Inc., namelijk Ernst Jansz
op piano, Johnny Lodewijk op drums en Piet Dekker op bas. Ik kende ze al omdat ik
ooit met ze een live-afscheldselpee heb gemaakt. Het viel me toen al op dat Ernst
Jansz een bijzonder goede pianist was en Johnny Lodewijks vond ik een zeer adekwate
drummer. Verder spelen Willem Ennes van Solution op orgel en Hugo van Riet op gitaar
mee. Hans Hollestelle heeft ook incidenteel wat gedaan en een buurmeisje van me heeft
meegezongen op een nummer. Dat is een liedje over een fan, een meisje van zeventien
dat op haar kamertje met haar gitaar oude liedjes van me zingt."
Tot slot laat Boudewijn mij de band horen van "Waar Ik Woon En Wie Ik Ben". Kleine
dingen uit het leven, zoals het verbouwen van een huis, zijn moeder, of een
afrekening met het verleden via de roerende stem van een fan. "Ik heb een plaat van
mezelf nog nooit zo vaak en op zoveel verschillende manieren gehoord", zegt hij.
En enigszins bedrukt lachend staart hij naar buiten.
De oorspronkelijke spelling is aangehouden.