Dit is Boudewijn de Groot die Italiaans zingt, dacht ik, toen een Italiaanse vriend mij
een cd liet horen. Het was Fabrizio de André, een jaar na zijn doodnog altijd een van de
meest bejubelde naoorlogse Italiaanse zangers. De twee hebben meer gemeen dan de klank
van hun stem.
Genua - In Nederland is Fabrizio de André , geboren 18 februari 1940 te Genua, een
onbekende. Toch is hij een van de grootheden van de italiaanse muziek.
Zijn stem, zijn stijl en zijn teksten doen sterk denken aan de nummers van Boudewijn
de Groot, vooral tijdens diens samenwerking met vriend en dichter lennaert Nijgh.
Zelfs uiterlijk zijn er overeenkomsten, zeker op latere leeftijd.
Midden in een succesvolle tournee moest De André die in 1998 plots afbreken. Enkele
maanden later, in januari 1999, overleed hij aan kanker.Tienduizend mensen woonden
in Genua zijn begrafenis bij.
Het repertoire van De Groot/Nijgh en De André lijkt behoorlijk op elkaar. Hun teksten
zijn niet altijd de vrolijkste en zeker in het begin behoorlijk maatschappijkritisch
De André begon vrij gematigd, maar al vlot kwam zijn linkse achtergrond-zijn vader was
een partizaan-sterk naar voren. Hij stootte de kerk voor het hoofd met een nummer over
een van de mannen naast jezus aan het kruis. Deze loopt in een soort overpeinzing van
de Tien Geboden af en geeft daarbij de hypocrisie van de kerk en de wereld er flink van
langs.Onnodig te zeggen dat De André atheïst was.
Zowel Fabrizio als Boudewijn schreven een nummer met de titel 'Testament'. Daarnaast
bezingen beiden verloren liefdes en middeleeuwse verhalen.
Ook De André 's stijl doet denken aan De Groot.Soms ingetogen, bijna sprekend inplaats
van zingend; van nummers met enkel een akoestische gitaar als begeleiding tot vrolijke
hoempapa-achtige liedjes in de trant van 'Het land van Maas en Waal'. En hoewel beiden
hits hadden, schreven ze nooit commerciële muziek voor de massa.
Evenals bij zijn Nederlandse evenbeeld was het leven van De André vrij bewogen. Met als
ingrijpendste gebeurtenis een ontvoering. Met zijn vriendin werd hij vier maanden in de
binnenlanden van Sardinië gevangen gehouden en daarna, zonder dat er losgeld was betaald,
vrijgelaten.
Enige tijd later werden de daders gepakt, maar De André weigerde te getuigen, omdat
volgens hem zijn ontvoerders de ware gevangenen waren. Daarmee sprak hij zijn sympathie
uit voor de Sardijnse cultuur, hun onafhankelijkheidsstreven en zijn afkeer van het
italiaanse rechtssysteem.
Zijn er dan geen verschillen tussen de beide? Zeker wel. Anders dan De Groot zong De
André geregeld in dialecten. En De André bleef altijd een linkse anarchist, waar De
Groot niet gezien wilde worden als een protest zangeren een nummer als 'Welterusten
mijnheer de president' na 1970 zelden meer heeft gezongen.
De Nederlander onderbrak enkele malen zijn carriére, werkte als discjockey, vertaalde
thrillers en deed de filmacademie; de italiaan wilde al vroeg zanger worden en is hier
nooit mee opgehouden tot enkele maanden voor zijn dood.
Toen ik die vriend later een cd van Boudewijn de Groot liet horen, was zijn reactie;
''Hij heeft inderdaad veel van De Anré''. Wie zelf die vergelijking eens wil trekken,
raad ik het postuum uitgebrachte 'De André in concerto' uit 1999 aan.
|
|
|
|