'Het leven is bederfelijk / en doodgaan blijkbaar erfelijk,' zingt Boudewijn de Groot
halverwege zijn nieuwe cd. Een tekst van de twee jaar overleden Lennaert Nijgh, ja.
Hoe moet het verder met De Groot, nu Nijgh er niet meer is? Voor Het eiland in de verte,
zijn eerste cd in acht jaar, heeft hij nog gebruik kunnen maken van de diensten van de man
die sinds de vroege jaren zestig zijn teksten schreef. De helft van de teksten op de cd is
van Nijghs hand. Sommige schreef hij vlak voor zijn dood, een enkele is veel ouder.
Het uit 1963 of '64 stammende Sonnet voor A. vond Boudewijn de Groot in Nijghs nagelaten
paperassen.
De Groot en Nijgh waren voor elkaar geschapen, bewijst deze cd nog maar eens. Jan Rot,
Freek de Jonge en Marcel Verreck weten hoe je een tekst maakt, maar hun bijdragen aan
Eiland in de verte zijn De Groot lang niet zo op het lijf geschreven als de teksten van
Lennaert Nijgh.
Opvallend is het hoe weinig Boudewijn de Groots zang in de loop der jaren is veranderd.
Je hoort dat hij geen twintig meer is, maar zijn dictie is nog even helder als veertig jaar
geleden. Anders dan bij huidige Nederlandstalige zangers uit de Acda & de Munnik-school kun
je bij Boudewijn de Groot werkelijk elk woord verstaan.
|
|
|
|