Ruim negentig Nederlandse artiesten verzamelden zich maar al te graag op het podium
van Heineken Music Hall voor een groepsfoto van '50 Jaar Nederpop Live'.
De fotosessie vond plaats na afloop van een uniek, ruim vier uur durend
muziekevenement, dat werd gepresenteerd door Jan Douwe Kroeske en popkenner
Leo Blokhuis.
Uniek, omdat niet eerder zoveel Nederlandse artiesten om toerbeurt het toneel
bevolkten. De sfeer kwam er meteen goed in, toen 'Indorocker' Andy Tielman met zijn
band het toneel opliep en het publiek met zichtbaar genoegen op zijn hand kreeg.
Hoewel in de 70, heeft zijn ware rockgeluid niet ingeboet.
Tielman geldt als één van de godfathers van de Nederlandse rock. Samen met Peter
Koelewijn overigens die, hoe kan het anders, voor de (vermoedelijk) 400.000e keer
'Kom van dit dak af' zong. Dat klonk echte keer heel anders, aangezien Koelewijn met
zijn grootste hit schouder aan schouder stond met Boudewijn de Groot. Dat leverde een
bijzondere en prachtige uitvoering van het bekende rocknummer (1959!) op.
Elly Nieman
Als we afgaan op de hoeveelheid nummers die De Groot zong, kan hij wellicht als dé
vertegenwoordiger van 50 jaar Nederpop worden gezien. Misschien is dat ook wel zo.
In 1965 scoorde Boudewijn zijn eerste hit met 'Een meisje van 16' en vorig jaar
- 42 jaar later - bracht hij het album 'Lage Landen' uit. Terecht dus dat De Groot
van de organisatie alle ruimte kreeg voor een overzichtje van zijn werk. Neerlands
eerste protestzanger klonk 'ouderwets' mooi, zeker in de nummers die hij samen met
Elly Nieman - destijds van het duo Elly en Rikkert (Zuiderveld) - zong. Het evenement
'50 Jaar Nederpop Live' zal voor de talloze 40- en 50-plussers (er waren ook
opvallend veel 20- en 30-plussers) ongetwijfeld een feest der herkenning zijn geweest.
Aan de andere kant, ook de schrik zal hebben toegeslagen: veel artiesten zijn niet
ontkomen aan het confronterende van de 'tand des tijds'. En het leek wel alsof jaren
'60-icoon Armand niet al te veel trek had om zijn enige (grote) hit, uit 1967,
'Ben ik te min' voor de ruim 5000 bezoekers te zingen. Hij deed dat ogenschijnlijk
tamelijk routineus, maar voor hetzelfde geld maakt die houding deel uit van zijn act
'het interesseert me allemaal niks'. Overigens, zijn stem is nauwelijks veranderd,
en door zijn pruik met immens lange, rode manen is de zanger altijd herkenbaar.
Jan Akkerman
Dat veel van de optredende 'krasse knarren' nog actief met muziek bezig zijn, zelf
spelend dan wel producerend, is goed te merken. Want over het algemeen klonk alles
als een klok. Jan Akkerman, niets op aan te merken; Piet Veerman, idem; Cuby (van de
Blizzards), Syb van der Ploeg en Margriet Eshuis wisten moeiteloos te teren
op hun routine (dat klinkt negatief, maar zo is het niet bedoeld omdat vrijwel geen
enkele artiest het optreden als een verplicht nummertje zag), hetgeen ook gold voor
George Baker, CCC Inc., Kayak, Ten Sharp, Johan, Extince, Gruppo Sportivo, Voicst,
The Scène, Hans Vermeulen (Sandy Coast), BlØf en De Dijk.
Aanvankelijk reageerde het publiek nogal lauw, maar toen Henk & Henk (van Het Goede Doel) zongen, kwamen de bezoekers goed los. En dat bleven ze tot middernacht.
|
|