(.....)
Na Billy werd het tijd voor de 2 kleppers, niet alleen voor deze zondag maar voor zowat heel het weekend. Wat te denken van Boudewijn De Groot,
die in een bomvolle concerttent (en ongetwijfeld niet alleen omdat de hemelsluizen intussen werden opengezet en de regen de Dranouterse wei in een
waar zwembad omtoverde) ingetogen startte, solo op gitaar, met dadelijk al enkele van zijn grootste hits (‘Verdronken Vlinder’, ‘Testament’).
Vervolgens groeide zijn begeleidingsband langzaam aan met piano, gitaren, bas, drums, accordeon en viool, en pakte hij het publiek langzaam maar zeker
in met nummers als ‘Naast Jou’, ‘Een tip van de sluier’, ‘Als de rook om je hoofd is verdwenen’, het ambiancevolle ‘Jimmy’ en het pakkende ‘Avond’
(in Nederland het equivalent van Gorki’s ‘Mia’ in de top 100 lijtsjes). De weinige toeschouwers die nog neerzaten veerden ongetwijfeld allemaal als een
speer recht toen violiste Monique Lansdorp enkele ongelofelijke folkdeuntjes uit haar strijkstok toverde en er samen met Ernst Jansz (die van Doe Maar ja)
op wasbord een stevige lap op gaf. Ook minder bekende nummers, zoals ‘Een meisje van 16’ (door De Groot bestempelt als de ‘schlager’ waar het destijds
allemaal mee begon), maar vooral het prachtige ‘De Vondeling van Ameland’ (met tekst van Freek de Jonge) grepen het publiek bij de keel. Een onvermijdelijke
bis volgde: ‘Het land van Maas en Waal’, waarbij de ganse tent helemaal uit de bol ging. De Groot is gelukkig een van die artiesten die beseffen dat een
festivalpubliek vooral op de grote hits zit te wachten en de obscure of laatste nieuwe nummers hoofdzakelijk voor de zalen bewaart. Kleine kanttekening was
de geluidsinstallatie, die af en toe aan het piepen gingen en het slechte podiumgeluid (‘kutgeluid’ aldus De Groot zelf). Maar zowel muzikaal als wat ambiance
en sfeer betreft was dit een absoluut hoogtepunt van deze Dranouter.
(.....)
|
|
|
|