Als er in deze canonieke tijd een canon gevormd gaat worden van het Nederlandstalige
luisterlied, zal zijn naam in het rijtje van de besten ongetwijfeld tot de eerste
tien behoren. Misschien behoort Boudewijn de Groot met zijn staat van dienst wel tot
de beste drie, hoewel hij geduchte concurrentie heeft onder wie een van zijn grote
voorbeelden: Jaap Vischer.
Je hoeft niet lang te zoeken naar een reden voor deze uitverkiezing. Boudewijn de
Groots stemgeluid is er een uit duizenden. Het is zoet zacht als slagroom waarmee hij
elk lied tot een uniek toetje maakt. En ja, wie houdt niet van toetjes.
Zijn jongste cd Lage landen getuigt daar ook weer van en dus is het gelijknamige
concert weer een oase van kwetsbaarheid, eenvoud en intimiteit. Vooral de songs die
behoren tot het zogenaamde 'lieve repertoire' van De Groot, waaronder het nieuwe
Altijd samen en Grijze Dame. De Groot zingt deze liedjes zoals een zwaan voorbij
zwemt. Mooi, statig, zichtbaar onbewogen, voortschrijdend in de tijd. Maar als je
onderwater kijkt, zie je de magnifieke machinerie van het energieke voetenwerk.
In weliswaar oude songnummers als Cinderella en Waar ik woon maar ook in de nieuwe
liedjes als Hoogtevrees in Babylon komt die energie eruit en dreunt de zaal op een
meedeinend ritme.
De nieuwe songs van Boudewijn de Groot staan allemaal ten dienste van het land dat
hem heeft grootgebracht. Zelf zegt hij dat het een eerbetoon is aan Nederland, het
land dat hem met vallen en opstaan heeft gegeven wat het kennelijk ook aan hem kwijt
wilde. Want "je bouwt tenslotte met datgene waarmee je gezegend bent".
Je merkt overigens wel dat zijn vaste tekstleverancier en vriend Lenneart Nijgh er
niet meer is. Hoewel De Groot hem voortdurend prijst en aanhaalt in de show, proef je
niet echt de noodzaak van elk door De Groot zelf geschreven lied. En dat was nou
juist bij uitstek het handelsmerk van Nijgh. Daar waar die noodzakelijkheid wel om de
hoek komt kijken, weet je ook dat het van een andere tekstdichter is dan De Groot
zelf. Spelende meisjes is een schitterende tekst van wijlen Willem Wilmink die
'grote mensen problematiek' laat versmelten in het onschuldige speelgedrag van alle
soorten kinderen: de belofte voor de toekomst.
Het concert wordt als vanouds omfloerst met musici die niet genoeg de credits kunnen
krijgen. Het plezier en de gedrevenheid stralen van deze vriendenploeg af en maken
deze muzikale voorstelling tot een inspirerende avond. Lage landen is misschien niet
het sterkste concert van De Groot. Maar het is wel een bewijs dat hij niet stilstaat
en zelf ook getuigt van hoogtevrees in een klein, vlak land waar de spraakverwarring
dan ook absoluut tot rust komt als hij gaat zingen.
|
|