Boudewijn de Groot vindt het al een crime om voor z'n nieuwe cd 'Het eiland in de verte' interviews te moeten doen,
maar omdat het ook tegen z'n gevoel indruist als Nederland niets van zijn nieuwe werk zou weten,
is de Heemstedenaar bereid er enkele te doen. Dus treffen we elkaar in Overveen, in het uitermate belegen restaurant/brasserie Rozendaal, waar tout bejaard Bloemendaal, Aerdenhout, Overveen en Haarlem zich
deze dinsdagochtend lijkt te treffen voor koffie met gebak.
Op 'Het eiland in de verte' staan naast teksten van Freek de Jonge, Jan Rot en De Groot zelf, acht liedteksten van Lennaert Nijgh, Boudewijns tekstdichter met wie hij in de loop van zijn 40-jarige carrière diverse keren de samenwerking verbrak, maar bij wie hij toch telkens weer terugkeerde. Een definitief afscheid kwam er op 28 november 2002 toen Nijgh (57) overleed. Stemmigen songs als 'De winter', 'Klok onder water' en 'Het eiland in de verte' die Nijgh nog voor zijn dood vo;tooide of door Boudewijn werden geredigeerd of zelfs afgemaakt, bepalen de teneur van de cd. Zo ook 'Sonnet voor A.' dat Nijgh begin jaren zestig schreef, toen hij nog op het Kennemer Lyceum zat.
Vrijwel direct krijgen we het over de markante Haarlemse tekstdichter, die zo'n belangrijk deel van De Groots carrière heeft uitgemaakt. De twee scoorden samen dikke hits met 'Testament', 'Welterusten meneer de president', 'Land van Maas en Waal' en 'Meester Prikkebeen'. Maar ook voor anderen (o.a. Rob de Nijs) bleken de pennenvruchten van Nijgh en De Groot te werken. Toch is de door ex-Doe Maar-muzikant Ernst Jansz geproduceerde plaat vol rustige, veelal akoestische uitgesponnen liederen, geen eerbetoon aan Nijgh verzekert De Groot. Maar door hem beïnvloed, dat zeker...
"Het was niet de bedoeling, maar onwillekeurig zal bij het componeren het afscheid van Lennaert erin zijn geslopen. Toch heb ik niet de indruk dat deze plaat rustiger is dan de vorige, 'Nieuwe herfst'. Maar misschien ben ik wat meancholiekre geweest door alle problemen met Lennaert; het moeizame schrijven, het feit dat hij steeds slechter werd. Aan de ene kant was het pijnlijk, lastig en verdrietig hem zo te zien afglijden, aan de andere kant kon ik er ontzettend kwaad om worden, net als andere mensen uit zijn omgeving. Omdat hij het zelf zo in de hand werkte door zijn manier van leven. Hij weigerde naar de dokter te gaan en dat maakt dat je op een gegeven moment denkt: bekijk het maar."
Onbereikbaar?"Hij was voor iedereen vaak onbereikbaar. Dan leek het alsof je een gesprek met hem had, maar bleek het uiteindelijk gebabbel. Als het tot zijn kern of mijn kern ging, kwamen er dooddoeners, gemeenplaatsen, ontwijkende antwoorden. Ik heb een paar keer onze werkrelatie verbroken. Maar dat had niets te maken met het moeizame contact, of een soort vermoeidheid te opzichte van hem. Meer omdat ik wel eens wat andere dingen wilde proberen, met andere mensen wilde werken. Misschien maar goed ook. Als hij een ander mens was geweest hadden we waarschijnlijk ook een ander soort vriendschap gehad. Misschien wel enorme ruzie en definitief uit elkaar... Maar Lennaert werd zelden kwaad. Je kon hem van alles verwijten. Of hij accepteerde het of hij deed het met een paar simpele pennenstreken af zonder dat het hem zichtbaar aantrok. Althans aan de buitenkant."
"Onze relatie, onze vriendschap was gebaseerd op vanzelfsprekendheid, een soort natuurlijkheid. Onaantastbaar, maar niet diep. De intiemste momenten vond ik in zijn teksten, daaruit kon ik diepere gevoelens en emoties van hem distilleren, wist ik waar hij mee bezig was en waar hij onder leed of plezier in had. Is het niet mooi om iemand in je leven te hebben met wie je geen relatie hebt, maar wel intieme momenten mee kent? En als culmineert in iets moois als een lied dan is dat voor mij de ideale artistieke relatie."
"Ik ben niet iemand die zich omringt met een vaste vriendenkring die alles van elkaar weet. Met mijn vrouw heb ik de confrontaties en de innige momenten en dat vind ik al meer dan voldoende. En er zijn een of twee mensen met wie ik wat openhartiger gesprekken kan hebben als me wat dwarszit. Meer hoeft voor mij niet. Hoewel ik het best gezellig vind om met mensen om te gaan, straal ik ook niet een eneorme sociale behoefte uit. Als ik neutraal kijk, kijk ik negatief. Althans zo interpreteert men dat en dat schrikt af. Is niet altijd prettig, want dat leidt wel eens tot misverstanden en dat is best vervelend. Vooral als die misverstanden onuitgesproken blijven en ik er via-via achter kom dat mensen mij van iets verdenken van iets waarvan ik weet dat het helemaal niet waar is."
"Heus, ik ben ontzettend positief, zie altijd de zonzijde, maar ben geen Toon Hermans, dat nou ook weer niet. Ik ben ook geen babbelaar. Als ik op een receptie ben, heb ik een hekel aan al dat geouwehoer. Na vijf minuten weet ik niet meer wat ik moet zeggen. Dan heb ik zoveel clichés gehoord en gezegd, dan is het wel mooi geweest. Er zijn mensen die dat kunnen, zoals Anja, mijn vrouw. Die kan twee uur lang op een receptie rondlopen, met iedereen praten en op het einde eigenlijk niks gezegd hebben. Met het grootste gemak van de wereld. Iedereen vindt haar open, en leuk en gezellig. En dan komt die chagrijn mee. Ze vragen ook altijd aan haar of ik het wel leuk vind..."
"Voor 'Het eiland in de verte' heb ik naast Lennaert ook Freek de Jonge en Jan Rot om teksten gevraagd. 'Schout bij nacht' van Jan Rot vind ik onwaarschijnlijk goed. 'Die kan wel wat' dacht ik en hij vindt dat klaarblijkelijk ook van mij, dus zo kwamen we met elkaar in contact. Freek had ik ooit ontmoet toen ik in Amerika zat en hij me vroeg of ik wat muziek wilde maken bij teksten voor een van zijn programma's. Vond ik ontzettend leuk, maar kennelijk, en daar hadden we het net nog over, zei ik dat niet enthousiast genoeg. Nooit meer wat gehoord en daar snapte ik niets van. Jaren later kwam ik hem weer tegen op een trap in Carré en haalde toen dat voorval aan. Hij dacht inderdaad dat ik het niet leuk vond, en kon niet aan me merken dat dat dus wel zo was! Toen heeft hij wat teksten gestuurd, waaronder 'Eeuwige jeugd', die ik nu heb gebruikt."