Telex Folk Dranouter

auteur: Gunter Van Assche
geplaatst in: De Morgen (internet), maandag 04 augustus 2008

Eva De Roovere (***) had een smurfenblauwe vod om haar lendenen gedrapeerd, maar gelukkig opteerde ze wél voor een knap concert dat in het teken stond van afscheid en weemoed: zo werd je overweldigd door een subliem 'Dertien' en weggeblazen door haar emotionele voordracht in 'Mijn ogen toe', een bewerking van Shivaree's magistrale 'Close My Eyes'.

Terwijl De Dolfijntjes - Wim Opbrouck en trawanten - de grote tent daarna inpalmden met ouderwets volksvermaak en een voorstelling van hun nieuwste plaat, koos het gewezen kindsterretje Isabelle A (**) voor een intiemere set in het Palace. De chanteuse werd daarbij in de rug gedekt door de finefleur van de Vlaamse muziekscene - Alex Callier, Tom Pintens, Mario Goossens - maar stond te zichtbaar in hun schaduw: zo droeg de spookachtige stem van Pintens in 'Het heeft geen nut' een stuk verder dan de zang van Isabelle. Een loungy versie van 'Hé lekker beest' en de wanhopige hartekreet 'Hou je nog van mij' - haar aangereikt door An Pierlé - toonden echter wél een bevlogen zangeres.

Niettemin bleken we meer onder de indruk van het piepjonge collectiefje Mrs. Hyde (****), dat met een zeskoppig meisjeskoor en de warme stem van Esther Lybeert tekende voor een intrigerende set. De gedachte aan - opnieuw - An Pierlé overviel ons weliswaar om de haverklap, maar Lybeert had genoeg knappe songs in haar mouw zitten ('The Virgins' of de unheimliche potten-en-pannen-paranoïa van 'Hunter') waarmee ze je als een weerloze vis aan de haak wist te slaan. Värttinä (**) klonk dan weer een stuk zoetsappiger - denk aan de vroegere Laïs, maar dan met het zicht op duizend Finse meren - al konden we hun verslavende 'Lo Daï' achteraf met geen knuppels uit onze oren rijgen.

Arid (***) sloot vervolgens in de grote tent, waarbij we vooral een sterk 'Life' en de sobere Dylancover 'Make You Feel My Love' - uit zanger Jasper Steverlinck z'n soloplaat - onthielden.
Zaterdag bewees de Australische Xavier Rudd (***) hoe iemand in zijn uppie een hele band kan vervangen: Rudd bekwaamde zich zowel in lap steel guitar, harmonica, djembé en een didgeridoo, die hij vaak tegelijk onder handen nam. Dat leverde bloedhete grooves en stomende feedback op, maar ook songs die aan Paul Simons Graceland of een nijdige Ben Harper refereerden. Alleen jammer dat het publiek elke verstilde song om zeep hielp door er zo hard mogelijk overheen te kwekken.

Het volume werd dan weer keihard de hoogte ingejaagd met Woven Hand (***). Deze godsvrezende rootsrockers dwongen ons dit keer net niét tot een conversie, hoewel ook de nieuwe songs (Ten Stones verschijnt in september) het moesten hebben van een bezwerende soulstem, demonische country en giftige rock. David Eugene Edwards stond echter de volgende dag opnieuw op het podium - dit jaar is hij artist in residence op Dranouter - waarbij hij je naar adem deed happen tijdens een unieke collaboratie met fotograaf Erwin Verstappen (****). Terwijl dansende koppels in sepiafilmpjes en poëtische diareeksen van een balletdanseres afgespeeld werden, legde Edwards zijn ziel bloot met een bezeten soloset, waarin je een speld kon horen vallen.

Een naar het schijnt uitstekende Gabriël Rios en Jef Neve lieten we deze keer aan ons voorbijgaan - een heupwiegende Rios doet ons té gauw twijfelen over onze geaardheid - maar geen moment beklaagden we ons die keuze: de Kortrijkzanen van Balthazar (****) triomfeerden even verder met een stomend 'Bathroom Lovin' en de strakke crowdpleaser 'This is a Flirt'. Terwijl de vioolspelende zangeres het testosteronpeil van de mannelijke spionkop in het rood stuurde, banjerden de overige drie (!) frontmannen vrolijk tussen waanzin, onweerstaanbaar flegma en spannende pop. Een heuse revelatie.

Op weg naar een even intimistische als onweerstaanbaar grappige Jim White (****), vingen we daarna nog net op hoe Axl Peleman 'Pa' van Doe Maar de nek omwrong in het Antwaarps voor een uitpuilende Kringtent. Nee, dan liever White, die de Flamundo-tent muisstil kreeg met een nostalgisch 'Plywood Superman', een opgejaagd 'Crash into the Sun' of het bloedmooie verzoeknummer 'Static on the Radio'.

Ook Ozark Henry (***) bracht zoals gewoonlijk een voortreffelijke show, die helaas overschaduwd werd door een miezerig, vlak geluid: op die manier miste een trefzekere torpedo als 'Rescue' hopeloos doel.

Laïs (***) stond dit jaar geprogrammeerd rond vier uur 's middags: een degradatie ten opzichte van vroeger dus. Hun sprookjesachtige set was echter ongetwijfeld beter overgekomen in het donker. Zo knalde het concert nu vooral in je gezicht doordat de volumeknop een fikse ruk naar rechts had gekregen: linkser en later was een betere optie geweest.

Tegelijkertijd stelde Hannelore Bedert (***) haar debuut (te verschijnen in september) voor in een belendende tent. Ooit legde deze jonge belofte een vol Sportpaleis het zwijgen op met het intieme 'Met uw ogen toe', maar de voormalige achtergrondzangeres van Tom Helsen bleek met songs als 'Smaak' en 'Vocabulaire' nog meer bitterzoete pareltjes in haar schuif te hebben liggen, al leek ze haar draai nog niet te hebben gevonden op een groter podium.
In de herfst van zijn leven blijkt Boudewijn De Groot (****) het dan weer beter dan ooit te doen. 'Verdronken vlinder' passeerde ontzettend vroeg in de set, maar daarmee had de oude wolf zijn kruit niet verschoten bij het festivalpubliek: met een wondermooi 'Naast jou', 'Hoe sterk is de eenzame fietser?' en het euforisch onthaalde 'Een tip van de sluier' of 'Als de rook om je hoofd is verdwenen' kuierde De Groot ontspannen rond in zijn oeuvre. Soms helde de set iets teveel over naar schmalz, maar in de context van het folkfestival wérkte dat wel.

Meligheid kende dan weer geen grenzen toen de Canadese harpiste en zangeres Loreena McKennit het podium betrad, voor een uitgebreide huldiging aan Keltische en Arabische muziek, waarbij vooral het gebruikelijke hoogtepunt 'Huron Beltane Firedance' indruk maakte.


Omhoog
Terug