De late feestjes in de biertent eisen op de derde dag hun tol en maken dat we pas
laat op het festivalterrein arriveren. Verder kunnen we nu reeds meegeven dat deze
laatste festivaldag te lijden had onder absoluut kutweer: uren aanhoudende plensbuien
die de bezoekers massaal van het terrein joegen en dit tevens veranderden in een
gigantische modderpoel. Horen we daar iemand klagen?
Niet over Billy Bragg in elk geval. Die geeft het beste van zichzelf. Op
Dranouter presenteert hij zijn nieuwe plaat ‘Mr Love & Justice’ in uitgebeende versie,
waarbij hij enkel zichzelf begeleidt op gitaar. Songs als I Keep Faith bewijzen
dat deze sympathieke Engelsman het nog steeds kan. Op het einde van zijn optreden
bedankt hij het publiek met zijn klassieker New England.
Iets later mogen we Nederlands grootste kleinkunstzanger aanschouwen. Niemand minder
dan Boudewijn De Groot. Van begin tot einde weet hij het publiek te begeesteren
en te boeien, met dank aan zijn begeleidingsband en zijn rits schier onuitputtelijke
klassiekers: het is een feest van herkenning en meezingen met onder meer Verdronken
Vlinder, Testament, Een Zwemmer, Als De Rook Om Je Hoofd Is Verdwenen, … De Groot
sluit af met het uitbundige Land Van Maas En Waal waarbij iedereen massaal een
laatste maal meezingt. Van het “kutgeluid” waar de zanger later gewag van maakt,
hebben wij in elk geval niets gemerkt. Een groots concert.
Intussen hebben de hemelsluizen zich geopend en vallen er uit de duistere hemel
gestaag liters water naar beneden. Deels uit noodzaak, deels omdat we Grupo
Fantasma willen zien, installeren we ons ruim op voorhand in de club stage van
Flamundo, waar we zelfs onder de tentzeilen met onze voeten in het sop komen te
zitten. De elfkoppige latin/funkband uit de States slaagt er aanvankelijk dan ook niet
in om de vonk te doen overslaan. Pas nadat de groep halverwege een stomende versie
van Led Zeppelins Moby Dick brengt, komt de sfeer er wat in. Ongetwijfeld was dit een
dik feestje geweest met zelfs maar matig weer.
In een bijna lege Palace begint Mala Vita, ongetwijfeld de meest explosieve
band van het hele festival, aan hun optreden. Ze omschrijven zichzelf als een band
die folkrock, reggae en punk mengt tot één geheel en dat is inderdaad niet gelogen.
Deze groep, die eerder al op Polé Polé stond tijdens de Gentse Feesten, heeft een
heel internationale line-up met een zanger afkomstig uit Napels en bandleden afkomstig
uit Servië, Bosnië en Nederland. De taal waarin gezongen wordt gaat van Italiaans
naar Frans over Engels tot Spaans en zelfs Bosnisch. Deze mannen beheersen hun
instrumenten en weten hoe ze het publiek moeten opjutten. Naargelang het optreden
vordert en de regen vermindert, verandert de Palace dan ook in een kolkende
danstempel waarin vooraan zowaar sporadisch moshpits gevormd worden. De eenzame punk
op blote voeten die we tijdens dit optreden gespot hebben zal zich dan ook perfect
vermaakt hebben net zoals de overige aanwezigen in de biertent.
Hierna is het de beurt aan dj Bertrand, die Dranouter, editie 2008, mag
afsluiten. Waar anders dan in de Palace of de biertent vinden deze feestjes - die het
festival overigens de bijnaam Drankouter opleverden - plaats? Net zoals zijn
collega’s dj M’sieur cRock en dj Bob die hem vrijdag en zaterdag
voorafgaan, ontsnappen we ook nu niet aan André Bialeks La Belle Gigue, Liberty
Song van The Levellers, I’m Into Folk van Bart Peeters en As The Bottle
Runs Dry van The Wolfbanes. Meezingers die de lichtjes beschonken meute uit volle
borst meebrult. Ook dat is Dranouter.
Wat verder nog het vermelden waard is, zijn de attracties van Kermis Paradiso,
die op Dranouter nog werkende museumstukken uit respectievelijk 1937 en 1942
neergepoot hebben. Het reuzenrad geeft je vanaf 20 meter hoogte een schitterend
uitzicht over het terrein, terwijl de aan vrij hoge snelheid op en neer bewegende
draaimolen je laat tollen tot je het noorden verliest. Van de overige animatie
vinden we vooral Wasteland Parade indrukwekkend. Deze in leer en latex
uitgedoste mannen, die rondcrossen op machines gebouwd uit schroot lijken zo uit een
Mad Maxfilm te zijn weggelopen.
Dranouter 2008 was op muzikaal vlak misschien iets minder sterk dan voorgaande jaren,
maar qua sfeer (de kermisattracties, de waterpijpzithoek, de riant aanwezige
"koeienvlaaien" op het festivalterrein) maken dat dit een uiterst genietbaar festival
is voor jong en oud. De sfeer kan nog het best vergeleken worden met een brave versie
van Dour: vrolijk, zorgeloos en misschien zelfs een beetje naïef. Enkel het weer zat
niet mee, maar Frank heeft beloofd dat het in 2009 beter zal zijn.
|
|
|
|