'Ik zeg alleen ja als het niet met de muziek botst.'
Een interview met Boudewijn de Groot? Kan worden geregeld. Op één voorwaarde: dat hij een
beetje terloops wordt gefotografeerd. En dat hij dus niet ten overstaan van alle overige
gasten van het café hoeft te poseren. Het past wel bij hem. De 62-jarige zanger staat
eerder bekend als bescheiden en schuchter dan als brutaal en schreeuwerig.
"Ik hoef buiten het podium inderdaad niet alle aandacht op mij te vestigen," zegt hij aan
een tafeltje in broeierig Bloemendaal. "Ik ga liever óp in een groep dan dat ik eruit
spring. Maar bij poseren ligt het ingewikkelder. Poseren is stilzitten zonder te
verstarren. En als ik stil moet zitten, voel ik de spieren in mijn gezicht samentrekken.
Terwijl er dan van alles door mijn hoofd schiet: zit mijn haar wel goed, zie ik er niet
te dom uit. Ik ben er gewoon niet goed in."
En een mens doet nu eenmaal het liefst datgene waarin hij wel uitblinkt. In zijn geval het
zingen en vertolken van Nederlandstalige luisterliedjes. Tientallen hits bracht hij,
verspreid over vier, vijf decennia, op zijn naam. Met als aardig detail dat hij in al die
tijd nooit helemaal uit de mode is geraakt. Misschien wel juist omdat zijn muziek nooit
echt modieus is geweest. Zijn status in de Top-2000 spreekt boekdelen. Geen enkele
Nederlandse artiest heeft zoveel nummers in het jaarlijkse overzicht van Radio 2.
In de jongste editie bereikte zijn bijna dertig jaar oude nummer Avond zelfs de eerste
plaats.
Intussen duikt hij steeds vaker ook als acteur op. Het begon in 1991, met de titelrol in de
theatermusical Tsjechov. Daarna als de vader van Anne Frank in een toneelstuk.
En nu weer in de Vlaamse politieserie Flikken, waar hij opdraaft als een Nederlandse
profiler die het politiekorps van Gent assisteert bij de jacht op een seriemoordenaar.
Werkt hij stiekem aan een tweede carrière? "Ik loop geen audities af," stelt hij zijn
popfans gerust. "Ik zeg alleen ja als het niet met de muziek botst."
Dat de producenten uit België bij hem zijn uitgekomen, is zo gek niet. "In grote delen van
mijn loopbaan zat ik vaker daar dan hier. Vooral de meest rustige luisterliedjes doen het
er goed."
Sinds Flikken - de serie is in België al uitgezonden - kan hij helemaal niet meer
stuk. "De serie is daar uitzonderlijk populair. De jaarlijkse Flikkendag: je weet niet wat
je meemaakt! In open auto's door de stad. Alsof we zojuist het WK hadden gewonnen.
Dat zie ik hier in Nederland met Baantjer nog niet gebeuren."
Acteren mag dan niet zijn grootste passie zijn; het is wel zijn éérste liefde. "Op de
middelbare school had ik een leraar Nederlands die eigenlijk liever regisseur was geworden.
Hij liet mij debuteren, in De Beer van Tsjechov. Ik droomde van Hollywood. Nou ja,
laat ik dat nuanceren, ik wilde niet acteren, ik wilde acteur zijn. Het vak interesseerde
me minder dan alles er omheen. Ik wilde die cabrio, dat zwembad, de sterrenstatus!"
Met een vergelijkbare motivatie meldt de jonge Boudewijn zich op de Filmacademie. "Ik heb
er prettig kunnen zwalken," stelt hij realistisch vast, "maar een groot filmmaker is aan
mij niet verloren gegaan. Ook daar was ik meer gefascineerd door de glamour van het vak dan
door de ambachtelijke kant van het werk."
Hoe lang dat ook allemaal geleden mag zijn, de naïeve dromer uit zijn jongensjaren is
sindsdien nooit helemaal verdwenen. "Als ik door St. Tropez over de kade loop en daar al
die fantastisch jachten zie liggen... Dan komen die dromen uit mijn jongensjaren toch nog
even terug."
In werkelijkheid smijt hij zelden met geld. Pas sinds kort veroorlooft hij zich precies één
vermeldenswaardige uitspatting, die op luttele meters afstand op de parkeerplaats staat te
blinken: een Audi A6. Kostte hem 80.000 euro. "Een jaar of wat geleden zou ik dat
onverantwoord vinden, nu dacht ik 'ik doe het gewoon'. Of die Audi m'n leven heeft
veranderd? Nee. Behalve als ik auto rij."
Terug naar zijn werk. Interessante acteerklussen zijn welkom. Komt er bijvoorbeeld in 2008
een mooie televisieserie voorbij, dan mogen ze hem bellen. Maar hij gaat geen muzikale
afspraken afzeggen. Want nog altijd overheerst de kick van het spontane applaus. Waarbij je
hem trouwens meer plezier doet met 'herkenningsapplaus' dan publieke bijval na afloop.
"Vooral Amerikanen zijn daar goed in," zegt hij bewonderend. "Daar horen de mensen al aan
de klankkleur van het eerste akkoord welk liedje eraan gaat komen. Kippenvel!"
Verder nog wensen? "Ik heb een ontzettende bewondering voor mensen die een goed verhaal
kunnen vertellen. Dus ja, ik heb wel het onbestemde verlangen om een roman te schrijven.
Ook vanwege het beeld dat het bij me oproept: elke ochtend in je eentje achter je bureautje
kruipen. Plus natuurlijk de euforie dat iedereen na afloop roept 'wauw, wat een prachtig
boek!'. Ik geef het toe: ook deze motivatie is weer niet ijzersterk. Ik weet niet of ik kan
schrijven; het lijkt me vooral romantisch om schrijver te zijn."
Boudewijn de Groot. Je kan wel de man uit de droom halen, maar niet de droom uit de man.
|
|
|
|