Hoestekst

Concert

   border="0">

Opgenomen in Ontmoetingscentrum Westrand in Dilbeek (België) en het Cultureel Centrum in Hasselt (België) met de Wisseloord Mobile Unit.

Jan Rietman (29) piano, fenderpiano:

"Het blijft een beetje zoeken wat zo'n concert eigenlijk is. Of het een popgroep is of een avond met een kleinkunstenaar - wat Boudewijn vroeger in principe natuurlijk was. De protestzanger alleen met zijn gitaar, die hier nu voorzichtig het geluid aangevuld heeft met een band. Dat maakt het spelen soms ook een beetje moeilijk, omdat je een heel gemêleerd publiek hebt. Na de pauze merk je dat bijvoorbeeld, als Boudewijn een paar stukken alleen doet. Dan zie je oudere mensen soms echt wegtrekken van ontroering."
"Zo heeft iedereen wel een aantal nummers die hij prachtig vindt. Je ontkomt er gewoon niet aan. Het is iets dat de mensen nog steeds wat zegt, omdat de meeste van zijn liedjes tijdloos zijn. Ook de nieuwe generatie, die hem niet van vroeger maar uit overlevering kent, weet hij op de een of andere manier te boeien. Ik denk ook dat ze voelen, als Boudewijn op de bühne staat, dat daar een legende staat."
"Er zijn momenten tijdens het spelen dat ik zelf echt kippevel krijg. Dan denk ik: oh, wat is dat verrekte mooi... De gevoeligheid en de introvertie waarmee Boudewijn werkt, doen mij wat. Hij stimuleert mij. Ik heb voor weinig mensen in de muziekbusiness echt respect, maar hij is er wel één van. Iemand die wat los kan maken, zonder veel te springen en te rommelen. Hij is ook lastig, echt een muggezifter, weetjewel. Je kan merken dat hij in Amerika is geweest, want hij let op dingen waar wij als Nederlanders nooit zo erg op letten. Maar hij heeft vertrouwen in ons en dat is misschien ook wel de reden waarom er zo'n grote discipline in de band heerst. We hebben zoveel waardering voor elkaar, als mens en als muzikant, dat we heel goed samen kunnen werken. Er is een bepaalde sfeer die het zaakje bindt. En die vonk komt over, ook naar de zaal."

Jan Rietman bezocht het conservatorium in Arnhem; speelde in Moan/Long Tall Ernie and the Shakers,
Unit Gloria, Rainbow Train en is nog steeds actief als sessiemuzikant en arrangeur.


Louis Debij (44) slagwerk, zang:

"Boudewijn maakt een tamelijk op zichzelf staand soort muziek, soms wel aangepast aan een bepaalde trend - in het gebruik van popritmes - maar toch muziek die moeilijk in een vakje te plaatsen is. Zijn melodieën zijn erg persoonlijk, heel ontroerend vaak, en vormen een fantastisch geheel in combinatie met de teksten, vooral met die van Lennaert - waarmee ik trouwens niks wil afdoen aan de andere tekstschrijvers."
"Boudewijn is echt iemand die geen noot en geen woord aan het toeval overlaat. Dat kan steriel werken en de muziek ontzettend statisch maken, maar voor mijn gevoel is dat bij ons niet het geval. We hebben als muzikanten een kleine mogelijkheid om er zelf nog wat persoonlijke dingetjes in te doen, maar iedereen blijft in balans spelen zonder harder te worden en door gefreak het totaal te verstoren. Dat maak je bijna in geen enkele band mee. Alles staat in dienst van de zang en de melodieën en eigenlijk vind ik dat ook de beste formule. Er zijn momenten dat we echt heavy kunnen spelen, maar zodra Boudewijn weer begint te zingen, nemen we terug om hem niet in de weg te zitten en dat houdt ook de spanning erin."
"Ik geloof dat veel muzikanten het met mij eens zullen zijn dat werken met zang heel inspirerend is vanwege de contrasten. Bij Boudewijn verschillen bovendien de nummers onderling sterk van atmosfeer, wat het spelen ook heel afwisselend en interessant maakt. Het verveelt dus geen moment en dat bewijst wel het feit dat we met deze bezetting voor de tweede keer op tournee zijn en dat wij als band allemaal vinden dat elk nieuw concert weer beter is dan het vorige. Het wordt gewoon steeds mooier."

Louis Debij zat in de Dutch Swing College Band, The New Orleans Syncopaters, The Dixieland Pipers;
werkte in allerlei jazzcombo's met o.a. Chris Hinze, Rob Franken, Dave Pike, Cees Schrama,
Wim Overgaauw; ging op tournee met Esther en Abraham Ofarim; speelde in de groep Fungus
en ook in de grote orkesten van Rogier van Otterloo en Harry van Hoof;
is sinds tien jaar intensief in de studio bezig en speelt daarnaast met
Laurens van Rooyen, het trio Louis van Dijk en The Amazing Stroopwafels.


Hans Hollestelle (36) elektrische gitaar, akoestische gitaar:

"Sommige nummers vind ik te gek om te spelen, maar andere nummers, zoals 'Het Land van Maas en Waal', daar kan ik als gitarist niet zo goed weg mee. Ik bedoel, ik kan het wel spelen, alleen is het moeilijk voor mij om er een vorm aan te geven. Moeilijker bijvoorbeeld dan 'Als het bericht slecht is' - dat is gewoon rock 'n roll eigenlijk. 'Een tip van de sluier' is ook leuk om te doen en 'Waar ik woon, wie ik ben'. Daar kan ik echt wel mijn ei in kwijt, zeg maar."
"Het is me opgevallen dat Boudewijn sinds hij in Amerika geweest is, een ander soort nummers schrijft. Er komen verschillende dingen in voor. 'Als het bericht slecht is' begint met het ritme djung djung djung djung en nog een lekker themaatje erop en dan komt er ineens een heel ander tussenstukje. Dat bestond vroeger niet bij hem. Zijn latere nummers zijn duidelijk muzikaler gemaakt en dat kan ik heel goed merken. Maar ik zie het natuurlijk als gitarist en je merkt het niet aan het publiek."
"Voor zover ik het kan bekijken denk ik dat de muziek van Boudewijn voor de mensen niet zo belangrijk is als zijn stem en de teksten. Maar het is een goed op elkaar ingespeeld bandje. We kennen elkaar al lang en we zijn geen bad vibes, weetjewel. In de zaal merk je dat het tikt, dus dan ga je vanzelf nog lekkerder spelen. Ik heb het wel naar mijn zin."

Hans Hollestelle belandde na het Hilversumse muzieklyceum en diverse bandjes in de sessiewereld;
ondersteunde twee jaar de musical Hair; speelde in Ekseption, Spin, Rainbow Train en de Torero's;
treedt af en toe op met de nieuwe Sandy Coast, schrijft arrangementen en is een veelgevraagd studiomuzikant.


Peter Schön (27) synthesizer:


"Er zat eerst niet echt veel synthesizer bij, maar langzamerhand heb ik ook in de nummers waarin ik eigenlijk niks te doen had, partijtjes kunnen flansen. En dat is wel leuk. Het geeft toch een eigentijds soort jasje aan die dingen. Ik ben niet zo dol op alleen maar gitaar met een stem. In deze combinatie - gitaar, slagwerk en twee toetsenmensen - vind ik het een stuk spannender en ook beter geschikt voor theater."
"Met mijn verschillende geluidsmogelijkheden heb ik nu ook meer bewegingsvrijheid, terwijl we toch heel gedisciplineerd aan het werk zijn. Ik heb wat technische probleempjes gehad, maar muzikaal is het geen opgave: je hebt een beetje het gevoel dat je met rockmuziek bezig bent. Het heeft meer power dan het vroeger had. Vroeger was het folk-achtig, en nu is het rock-achtiger geworden. Dat maakt het voor mij veel interessanter."
"Natuurlijk is het repertoire wel behoorlijk gebonden aan de stem van Boudewijn. Een heel persoonlijk stemgeluid dat met de tekst de sfeer van de nummers bepaalt. Maar de kracht van de composities is toch vooral de melodie en die melodieën blijven echt overeind staan, ook door de jaren heen."

Peter Schön werd muzikaal gevormd op het conservatorium in Haarlem en Rotterdam;
maakte jazz-rockmuziek met de formaties Crypto en Scope; begeleidde zowel Nina Hagen als Gerard Cox;
speelt in het Fred Leeflang Kwartet en de Margriet Eshuijs Band; componeert en doet veel studiowerk.




Jan Vermeulen (37) basgitaar, zang:

"Het succes van Boudewijn heeft, denk ik, met meerdere factoren te maken. De liedjes zijn sterk, maar hij is natuurlijk ook een ontzettende persoonlijkheid. Dat merk je vooral in het theater, als hij op de bühne staat. En die persoonlijkheid dringt overal door, die voel je ook op de plaat. Sommige mensen hebben dat."
"Ik vind zijn liedjes fantastisch en toch heel moeilijk om te spelen. Het gaat nooit vanzelf, je moet constant blijven opletten. We hebben grondig gerepeteerd, want de arrangementen moesten helemaal zo gespeeld worden als hij in zijn hoofd had - met die sound. En achteraf blijkt dat het de enige juiste was. Dat zal ook wel door zijn studie komen. Ik geloof trouwens dat je als muzikant niet zoveel vrijheid nodig hebt. Het is veel leuker om een goed arrangement te spelen dan wanneer je allemaal de vrijheid krijgt en door elkaar heen gaat fietsen. Duidelijkheid is het belangrijkst."
"Ons hele gebeuren is echt een van de leukste dingen die ik in de muziek heb meegemaakt. Het is inspannend, maar daardoor misschien juist fantastisch. We hebben, ook tijdens het optreden, hartstikke veel lol met z'n allen."

Jan Vermeulen begon zijn carrière in het jeugdorkest van de harmonie te Voorburg;
kwam via muziekscholen en een accordeonorkest bij de groep Sandy Coast; speelde daarna in Rainbow Train;
werkt vaak in de studio en maakt inmiddels weer deel uit van de herboren Sandy Coast.


Omhoog
Terug